උඩගෙදර කතා 118 (ලිං කටෙං වැටුන එකා 07)

ලිං කටෙං වැටුන එකා   07.

"කොහෙ යංටද ඔය මහ රෑ? මොකද්ද කරංට යන්නේ? පෑලා.. උඹ මට ඇහැරවංට වෙයි. ඔය කුකුළා අඬලන වෙලාව කියන්නේ මං සෙත්ත පොච්චි වෙල වාගේ තමයි." 
"ඒක වෙලාවට ඒකා කියයි. සුදු, උඹට තියෙන්නේ ඒකා කියන දේ කරංට. එච්චරයි. හැබැයි පෑලා ඈතක යංට නං මටත් මේ ඇඳුම කමක් නැද්ද? මං දන්නෑ."
"මිනියක් මරංට යනවත් නෙවෙයි.. සිල් ගංට යනවත් නෙවෙයි.  ගල්පඩි හෙල පැත්තෙං මයියංගනේ යංට  යන්නේ. මං යන්නෙත් මෙහෙම්ම. හා දැං බුදියා ගනිල්ලා..." පෑලිස් කිව්වේ අමුතු හිනාවකුත් එක්ක.

                    *                        *                        *

                   පෑලිස්ට නං ඇස්දෙක පියවුනේම නෑ. යංතං කුකුළා එකසැරේ අඬලනකොට නැඟිටල වතුර ටිං එක ලිපට කෙරුවා.

                   පාන්දර පිපෙන මල්වල සුවඳ ගේ ඇතුලෙත් පිරිල. පලඟැටියන්නේ සද්දේ එක ගොහොට්ටියයි. ක්‍රීක්ක්‍රීක්... ක්‍රීක්ක්‍රීක්... ක්‍රීක්ක්‍රීක්...
නිකිණි දෙපෝයට තව දවස් තුනයි. ඒ හිංදා හඳ බැහැල යංට තව බඹ තුනක් හතරක් තියෙන්නේ. අහස බොහොම පැහැදිලියි. ඉතිං පිණි වැටෙන්නේ හරියෙට වැහි පොදයක් වාගේ, පෑලිස් හිටුවපු මල් ගස් වලයි රිකිළි දැම්ම ගස් වලයි කොල උඩට. පොල් පැල වල ඇදිල ආව පුරුක් කොල උඩට වැටෙන හඳ එලිය සුදු පාටට දිලිසෙනවා. කුඩමැස්සන්නේ  වරල් වාගේ. වත්තට නැගෙනහිර පැත්තෙං තියෙන මැටිවලතැන්නේ කන්ද මුදුනත් යන්තං හුදුවෙල තියෙන්නේ ඉර තවම රඹස් වෙල නෙවෙයි. හඳ එලියට. මිදුල පුරාත් ඒ වාගේ. මල් පාත්ති ටිකයි මලුයි හොඳට පේනවා. රිදී මල් ගසුයි දාස් පෙතියා පාත්තියි තමයි හොඳටම අයිත්තං වෙල තියෙන්නේ. සමං පිච්ච වැලේ තවම තියෙන්නේ මල් හත අටක් වුනාට ඒ සුවඳ තමයි ඉහලිම්ම දැනෙන්නේ.

                     මේ 'අක්කා කොල්ලා කොයි' කුරුල්ලා නං වෙලාවක් අවේලාවක් ඇති එකෙක් නෙවෙයි. ආං.. දැමුත් ඒ ලස්සන අඬ ඇහෙනවා, ඈතිං. "අක් කොල්ලල් කෝ .... අක් කොල්ලක් කෝ ...."

                    *                        *                       *

"මං මේ කිරිච්චිය ඉනේ ගහගත්තට එහෙම කලබොල වෙංට එපා උඹලා. සත්තුවත් ඉඳියි කියල ඒක ගත්තේ. හා.. දැං වරෙල්ලාකො, අපි කොහෙද යන්නේ කියංට. අපි යන්නේ බං ... අපි යන්නේ  ඩිංගිරී නඟා කැන්දාන එංට...."
"ඩිංගිරී...?"
"ඈහ්..."
දෙන්නටම කියවුනේ එකවැර. ඇස් ගෙඩි එලියට පැනල.
"ඉතිං බං ඒකීවත් දන්නැතුව.... උස්සාන එංටද යන්නේ, කට බැඳල?"
"කව්ද කිව්වේ ඒකී දන්නෑ කියල. හා.. දැං යමල්ලා. යද්දී.. කතා බෑ. අර ලැයිට් එක මෙහෙට්ට දියං."
"පෑලා එතකොට ඒකී එක්ක එන්නේ මෙහෙට්ටද, මහ ගෙදෙට්ටද?"
"දැනට මෙහෙට්ට. අපි ආපහු ඇවිත්, එලිය වැටුනම උඹලා දෙන්නා මහ ගෙවල් දෙකට ගිහිං මේක කියංට ඕනෑ. ඒකරල ඉක්මනිං වරෙල්ලා මොකදෑ කිව්වේ කියල අහගෙන. ඊට පස්සේ බලන්නං ඉන්නේ කොහෙදෑ කියල. හා .. අපෙ ගෙදෙට්ට යන එකා, තව ඩිංගකිං අපි එහෙ එයි කියලත් කියංට ඕනෑ. හ්ම්.. දැං කතාව නවත්තාන යං."

                   *                       *                        *

                  කතා වුනා වාගෙම පෑලිස් එයා ආවා කියල සලකුණු කෙරුවා. පොරවාන හිටිය චීත්තෙම තව සූජානමට ඉහිං කනිං පොරවාගෙන ඩිංගිරී ගේං එලියට ඇවිත් වටේ බැලුවේ හිමීට දොරත් වහල. පෑලිස්ගෙ ලැයිට් එක දෙතුං සැරයක් පත්තු වෙල නිමුනා. ඩිංගිරී අඩියට දෙකට පෑලිස් ලඟට පැන ගත්තේ ඇස්පිල්ලං ගහන සද්දෙයක්වත් නොවෙංට. කතාවක් බහක් නැතුවම දැං හතර දෙනා අඩි පාරේ එනවා, කරඳේ ලඟදී මහ ගෙදර පැත්තට හැරෙන්නැතුව දිගටම වැව පැත්තට.
                     
                 ඉස්පිල් එකෙං වැවේ බංඩෙකට මතු වෙංට තියෙන්නේ හීං කොංකිරිට් පඩියක්. ඔන්න එතෙංදී පෑලිස්ට සිද්ද වුනා ලැයිට් එකත් පත්තු කරල ඩිංගිරීගෙ කිහිල්ලට අතක් දීල උදව් කරංට.
"පරිස්සමිං... "
"කෝ අයියත් ගොඩ වෙංට." රහසිං කතා කෙරුවේ.

                  හඳ බැහැලම යංට තව ඩිංගක් තියෙනවා. නැගෙනහිරිං බක්ක තාරුකාවක් දැං බඹයක් දෙකක් ඉහලට ඇවිත්. පාං තරුව. අනික් තාරුකත් ඒ පාර ටික ටික එලිය වැඩි වෙනවා. වැවේ දැං වතුර ඩිංගයි තියෙන්නේ. ඒ ඩිංගට ආකහේ හේමලයා වැටිල හරි රුවයි. ගෙම්බෝ කට කමසෙය්යාවක් නැතුව කෑ ගහනවා. ටක්.. ටික්.. කියන එවුං තමයි වැඩ්. ඒ අස්සේ පලඟැටියොත්. දැං තැනිං තැන කුරුළු කොබෙයියොත්.

                   බන්ඩෙකෙං ගොඩ වෙන තැන ගෙදර බබී උන්දෑ දොට්ට පිලට යංටදෝ කොහෙදෝ ගෙදරිං එලියට ඇවිත්. ලාම්පුව ටිකක් උස්සල ඇස් ඉහලිං අතකුත් තියල පෑලිස්ලා යන දිහා බැලුවා. දුර වැඩි හිංදා අඳුරා ගංට බෑ.
"කව්දෑ ඔයෙ?"
"ආ.. හීං අත්තා මේ අපී...."
"අපි කිව්වේ?"
"හා.. "

                 කැලෑ කොළණිය හරියෙං යනකොට ඩිංගිරීට අවුරුද්දකට හමාරකට ඉස්සර දවසක් සිහි වුනා. හිමීට කිව්වා:
"කරඹ මලක්.."
"කට කට..."

                  ඩිංගිරීට දැනුනේ වරුවක් ඇවිදගෙන ආවා වාගේ. ඩිංගක් වටපිට බලල ගෝහාල මැස්සේ වාඩි වුනා. කොට්ට උරේක දාන ඇන්න ආව ඇඳුං කෑලි
දෙකත් ඒකෙම පැත්තකිං තිබ්බා.
"ඩිංගිරී නඟා උඹට කහට වතුර ඩිංගක් උණු කරල දෙංටද?"
"නඟාට විතරක් නෙවෙයි... ඔක්කොටෝම වක්කරමු රණා."
"නෑ.. නෑ.. මට අඩුවැඩිය ටික පෙන්නංටකොයි. මං කහට ටික වක්කරන්නං."
"නෑ.. නෑ.. දැනට ඉතිං ඩිංගක් ඔහොම්ම හිටපං නඟා."

                  පැහෙන වතුර ටිං එකට තේ කොල ටික දාල රණා කහට වැක්කෙරුවා. හතර දෙනාම ඉඳගෙන කහට බොනවා හකුරුත් එක්ක.
"පෑලා උඹ මොකොද කතාවක් නැත්තේ?"
"නෑ බං මං මේ කල්පනා කෙරුවේ ඊගාවා හටන ගැන. පටං ගන්නේ කොතනිංද කියල.
නංගී පල්ලෙහා පැත්තේ ලිඳක් කපල තියෙනවා. වතුර තවම යංතං යංතං මඩ පාටයි... ගල් අස්සෙං පස් හේදිල එනවා ඇති. බොංට ඉයංට තවම අපි ඒ වතුර ගන්නෙ නෑ. මූණ කට, රෙදි, වලං එහෙම හෝදංට නරක නෑ. එහා පැත්තේ අතු පැලකුත් හදල තියෙනවා. කරුවලේ ලැයිට් එක නැතුව එලියට යංට එපා."

"දැං ටික ටික එලිවෙල. උඹලා දෙන්නා ගිහිං එනවද එහෙනං. මතක ඇතුව අපි දවල් වෙල ගෙවල් දෙකටම එනවා කියංට ඕනෑ. හරී.. "

                    *                       *                       *

                   දෙන්නම ලිඳෙං මූණ කට හෝදාගෙන ආවා. ඒ වෙලාවේ තමයි ඩ්ංගිරී මල් ටික හොඳිං දැක්කේ.
"හරිම ලස්සනයි."
"ඔය ඔක්කොම දැං නංගිගෙ."
"මං දන්නවා."
"නා පැල දෙක දැක්කෙ නෑනෙ. අර.. කඩුල්ල දෙපැත්තේ. හොඳිං හැදෙනවා."
"හොඳට රැක බලාගෙන. ඉස්සරහටත් ඒ වාගෙම බලා ගංට."
"බලාගංට නෙවෙයි බලා ගමු.. කියංට."
"ඔව්..... ඔව්."

              මේ වෙනකොට දෙන්නා හිටියේ කාමරේ.
"හැබැයි ඔව්වේ මල් පිපෙංට කල් යනවා අයියා."
"දලුදාංට කල් යන්නෑනෙ. දැනට ඒ මදෑ. මල් බලංට ඇයි ඉතිං අපිට කලබලයක් නංගී."
"අප්පෝ කිසි කලබලයක් නෑ. දැං ඉතිං කවද පිපුනත් මයෙනේ... "

                හිනාත්වෙල, ඩිංගිරී එක පාරම ආපහු හැරිල පෑලිස් බදා ගත්තා. කමිසේ අස්සෙං අත දාල පපුව හිමීට අත ගෑවා. පිස්සුවෙං වාගේ.
"මොකද්ද මේ යන්තරයක් දාල අයියා?"
"හ්ම්... පහු ගිය කාලේ මට ඇස් වහක් කටවහක් වදියි කියල අප්පච්චී ඔය කොහෙංදෝ හදවල ගෙදර තිබ්බ සුදු යකඩ සුරයක් සුද්ද කරල ඇන්න උන්දෑ අතිංම දැම්මේ." කියල පෑලිස් හීල්ලුවා.
"ඕක අයෙ හූල්ලංට දෙයක්යැයි. අයියට ඒ දෙන්න නැති වෙන්නෑ. අපෙ උන්දැලා ගැන නං මට හැකයි."
"නෑ නෑ .... ඒ දෙන්නත් මං කොහොමහරි නම්මා ගන්නවා නංගී..." කිය කියම පෑලිස් ඩිංගිරීගෙ මූණ තොල් පපුව ඉඹගත්තා. ගොඩක් වෙලා..
"අයියට මං අයෙම කහට ටිකක් දාල දෙන්නං?"
"හ්ම්.. හා.. ඒත් දැම්ම එපා එක්කෝ. මං ඊයේ ඉස්කිරිඤ්ඤ වගේකුත් ගෙනත් ඇති.. අපි ගෙදර යනකල් එව්වත් කාල කහට බොමු මේ දෙන්නත් ආවම."
"ඒක හොඳයි.. මට නං බඩගින්නක් නෑ."
"ඒ විතරක් නෙවෙයි... නංගී අදත් ගැහෙනවා. උන ලෙඩා වාගේ."
"ඇත්තටම අයියා... අද තව මොන මොන යුද්ද තියෙයිද... ඒක මහ බයකුයි චකිතේකුයි. කමන්නෑ.. කොයි දේටවත් මූණ දෙමු."
"මටත් ඔය චකිතේ නැතුවා නෙවෙයි. ඊට වැඩි එව්වත් තියෙනවා."
"ඒ මොනවද චන්ඩියා..!"
"මයෙ අතක් නංගිගෙ ඇඟේවත් නංගිගෙ අතක් මයෙ ඇඟේවත් ගෑවුනත් දැනෙන මොකද්දෝ කියංට තේරෙන්නැති එකක් ඒක. ඉස්පිල් එකෙං ගොඩ වෙංට නංගිගෙ කිහිලි අස්සෙං අත දෙනකොට තමයි ඉස්සර වෙලම ඒ අමුත්ත පපුවේ විදුලි කෙටුවේ...."
                ඒ වෙනකොට පෑලිස් හිටියේ පකිස් පෙට්ටි බංකුවේ ඉඳගෙන.
"කෝ.. ව්දුලි කොටන්නේ මෙතනද... මෙතනද... මෙතනද... දෙයියෝ..."
"ඔන්න ඔන්න සුද්දා එනවා."

                   *                          *                          *

"මං ඒක කියනකොටම උඹලෑ අප්පච්චි පොරට එන අනිකා දිහා බලන ගොං නාම්බා වාගේ ඔලුව කෙලිං කරල ඉස්සරහ බලා ගත්තා. නහය පිඹින හැට් ඇහෙනවා ඇහෙනවා ගානයි. අයෙ මං මේ එනකල්ම උන්දෑ නෙවෙයි මයෙ දිහා බැලුවේවත් වචනෙයක් කතා කෙරුවේවත්.  අම්මානං ඉහිලුංපිටයි. මයෙ පුතා -****ක් බැඳගත්තා කියල ගමේ උං තැනිං තැන කියයි. කමන්නෑ මයෙ කොල්ලගෙ ඇඟේ වදිනවායැයි. උපාසක අම්මා වාගේ ඉඳගෙන මේකී මයෙ කොල්ලා දැලේ දාගත්තා එහෙනං. කමන්නෑ මයෙ පුතා.. කමන්නෑ මයෙ පුතා උඹෙ ඉරනංකාරී ඒකී නං අපි ඉතිං මොනොවා කරංටදෑ... " කිය කිය ඇඬුවා. අම්මට ඉකිගැහිල්ල නවත්තා ගංට බෑ පෑලා.
"කොයි අම්මා අප්පත් ඔහොම තමයි සුදු. දවස් කීපෙයක් යනකොට ඔව්වා ඇරිල යන්නැතෑ... "
"උදේට කංට දැම්ම එංට කිව්වා.... 'මයෙ කොල්ලා කැමතියි බැදපු කොස් ඇට තලල තෙල්දාල. පාං රොටී එක්ක හදල තියන්නං.' කියල කියංටත් කිව්වා.... මේ.. මටත් එංට කිව්වා ඈ.. ඔන්න රණත් එනවා."

"මේ පෑලා.... සෑහෙන වෙලාවක් තොපි දෙන්නටම පලු පැලෙංට බැන්නා, දෙන්නම. ඒ ටික ඔක්කොම මං ඉතිං අහගෙන හිටියා.. ගොනා වාගේ!"
"ගොනා වාගේ....?"
"පැහෙන් නැතුව උඹ හිටපංකො."
"මොනවද ඉතිං කිව්වේ.?"
"අපෙ ගෙවල් වලිං කවදාවත් හිරයක් දුන්නද බං උංට? මේ බැල්ලී හිංදා අපෙ උංට අපි මූණ දෙන්නේ කොහොමද.. පහු ගිය කාලේ සීපද හුටු හුටු ගගා ඉන්නකොට මට නිකං ඉඟියක් තේරුනා. මයෙ මෝඩකමට මං සන්දෙං, යසෝදරා වැලපිල්ල කවි පංතියක් තියෙන පොතකුත් ගෙනත් දුන්නා. අයෙ මේ පැත්තේ එහෙම එංට ඕනැන්නෑ කිව්වා කියපං."

"ඒ ඇත්තෝ කැමති වෙල මඟුලක් කරගත්තා කියල ඉතිං ඉං පස්සේ අපිට අස්සද්දංට උං එනවද... දෙන්නගෙ අතේ පයේ මහංසියෙං හරි හම්බු කර ගත්තොත් විනා. මං එපා නං මටත් එපා." ඩිංගිරීට හොඳටම තරහ ගිහිං.
"ඒ අය කොයි දේ කිව්වත් වචනයක් කතා කරනවා එහෙම නෙවෙයි නංගී. අම්මලා අප්පලා අම්මා අප්පාකම පෙන්නන්ටත් එපායැ."
"අංතිමට අංතිමට අම්මගෙ නං හිත උණු වුනා... මට වෙනම කිව්වා: 'දවස් කීපේකට මෙහෙ එංට එපා' කියංට. 'මහ තැන හිත පෑරෙංට මොකොවත්  කියයිවත්. ඒ දෙන්නා පල්ලෙහා ගෙදෙට්ට එනකොට මං එහෙට්ට එන්නං කිව්වා කියංට.' කියල."
"ඒ කියන්නේ අදද?"
"ඔව්... හා, තව එකක්... 'අර උඩිස්පත්තුවේ ජාතියක් ඇවිත් ගියා. උං ලක ලැහැත්ති වෙල හොඳ වෙලාවකුත් බලල. දැං උංට මොකද්ද කියල යවන්නේ?" කියලත් නඟාගෙ අප්පච්චී කිව්වා.
"හ්හ්... මට කිව්වා නං අහගන්නවා මයෙං... ඇයි ඒ මිනිහට අයියෑ ගෑණී ඉන්නේ කියල.... හොයාගත්තා නල්ලමලේ මඟුලක්..."
"නංගී.. මං එක සැරයක් කිව්වානෙ. දැං කට වහගෙන කට්ටියටම කහට ඩිංගක් දාංට. "
"අපෙ අම්මා ලොකු විරසකයක් නූන එක නං ලොකු දෙයක්. හදිස්සියකට මට කොහෙවත් රෑක් ඉංට එහෙම යංට වුනොත් ඩිංගිරී තියල යංටවත්." ඉස්කිරිඤ්ඤා කකා කහට බොන හිටං පෑලිස් කිව්වා.
"ඒකනං ඉතිං අපෙ ගෙදරකවත් බැරියැ. එහෙම නෙවෙයි, තව ඊට වැඩි ඕනෑකං වෙනවා බං ඉස්සරහට..."

                  පෑලිස්ලා මහ ගෙදරට යනකොට අප්පච්චිත් හිටියා. දෙන්නා උන්දෑ ඉස්සරහ දණ ගහනකොට පැත්තක බලා ගත්තා. පෑලිස්ගෙ හිතට දුකක් දැනුනා. හැබැයි ඒක මහ වෙලාවක් තිබ්බෙ නෑ.
                          
                 ඩිංගිරීගෙ අම්මා ආවේ ඩිංගිරීගෙ මල්ලිත් එක්ක. කොල්ලා ආව ගමං පැන්නේ අක්කා ලඟට. පෑලිස්ගෙ අම්මටයි අප්පච්චිටයි වාගෙම දෙන්නා, ඩිංගිරීගෙ අම්මත් දකිනකොටම දනගහල වැන්දා.
"අක්කා අයෙ ගෙදර එන්නෙ නැද්ද? මේ අයියා එංට දෙන්නැද්ද?"
"අපි එන්නේ දෙන්නම මල්ලී." උත්තර දුන්නේ පෑලිස්.
"හැබෑටම අදමවත් උඹලා දෙන්නා එහෙත් ඇවිත් අප්පච්චිටත් කතා කරල පලයල්ලා. හිතේ කෝංකං තියාගංට ඕනැන්නෑ."
"අපෙ නං කෝංකමක් නෑ අම්මා."
"මං උඹෙ ඇඳුං කැඩුං දෙක තුනත් තිබ්බ එව්වත් ඇන්න ආවා ඕං. උඹ පොරෝන එක නං හොයා ගංට බැරි වුනා හදිස්සියට."

ගමේ කීප දෙනෙක්ම ජෝඩුව බලංට ආවා. පෑලිස්ගෙ අම්මා ඒ හැම එක්කෙනාටම බුලත් තට්ටුව කිට්ටු කෙරුවා. ඩිංගිරීගෙ අම්මට නං කහට ඩිංගකුත් හදල දුන්නා.

                   කඩේ දිහා ගිය පෑලිස්ගෙ අප්පා වට්ටක්කා දලු ටිකක් දෙල් ගෙඩියක් විතරක් නෙවෙයි කීලං කරෝල අරික්කාලකුත් ඇන්න ආවේ. ලේලිට කංට දෙංට!

"මයෙ පුතා අපි දෙල් පැලයක් හැදුවෙ නෑ නේද කියල සිහි වුනේ දෙල් ගෙඩියක් ගංට ගියාම. මුලක් කැපිල හැදිච්ච යස පැලයක් හම්බුනා. ඒක ඇන්න ගිහිං  හෙට උදේම ඇල පැත්තේ මායිමට කිට්ටුවෙං හිටුවල දාපං. අදට වතුර එක්ක දාල තියල."

                 දෙල් ගහ පිරිමි ගහක් වෙච්චත් දුකක් නෑ... මයෙ අප්පච්චී මට කතා කෙරුවානෙ!.... පෑලිස් හිතුවා.
"හොඳයි අප්පච්චී. අපි ඇත්තටම එකක් හැදුවා අප්පච්චිට සිහි නැති වුනාට. ඒක නරක් වුනා අප්පච්චී. මට හීං බයක් තියෙනවා තව ටික දවසකිං ඉඩෝරේ පටං ගත්තම හදපු එව්වා සේරොම මැරිල යයිවද්ද කියල."
"නෑ නෑ උඹලට ඔව්වා බේරා ගංට බැරුවෙන්නෑ. ඒ වෙද්දිත් ලිඳේ වතුර තියෙයිනෙ."

"ඔයෙ රෙදි කෑල්ලක් අරක මේක මීයන්නෙං එහෙම පරිස්සං කරල තියා ගංට මේ පිළිහැලියයි, වටිනා කියන දෙයක් දාල ඒකෙම හංගා තියා ගංටවත් මේ හෙප්පු ඩිංගයි ඇන්න පලයල්ලා. පිළි හැලියේ මූඩිය ඩිංගක් ගැහිල තිබ්බා. ඒක මං කොහොල්ලෑ පිළියමක් කරල දෙන්නං. හෙප්පුවත් දෙහි බෑයකට සිනිඳු වැලි හරි ගුරුගල් කුඩු ඩිංගක් හරි දාල මැදල ගනිල්ලා. ඔව්වා  මයෙ අත්තා මුත්තම්මා කාලේ ඉඳල පාවිච්චි වෙච්ච එව්වා. පරිස්සං කරගංට ඕනෑ." පෑලිස්ගෙ අම්මා කිව්වා.

"තව ඔය පරන ලොකු පිඟානක්... අර පලඟාන කියන්නේ එව්වා දෙකෙං එක්කුයි වතුර බොන ලොකු කෝප්පේකුයි මං පස්සේ ගෙනත් දෙන්නං. පරිස්සමට එව්වා තියාගංට පිළිවෙලක් හරිගස්සා ගත්තම."
"එව්වා කවදාහරි නංගිටයි මල්ලිටයි තිබ්බාවයි අම්මා."
"ඒක ඇත්ත.. කොහෙ තිබ්බම මොකදෑ.." ඩිංගි‍රිත් කිව්වා.
                

                    *                        *                         *

                    පෑලිස්ලට එදා අලුත් ගෙදෙට්ට එංට වුනේ මහ ගෙදෙද්දී හවහිංම රෑටත් කාල.
                   පෑලිස්ගෙ යාලුවෝ ආවේ රෑ වෙල. පැයක් හමාරක් හිටිය වෙලාව පුරාම කවටකං...
"ඩිංගිරී නංගී... අද ඉතිං උඹ මේකා රැක බලා ගන්නිං. ඕකා කලුවර වෙනකොට බයේ වෙවුලනවා. උඹ හෙල්ලෙන්නැතුව ලඟිංම හිටපං."
"අනික් එක මේකත් අහගෙන යංට ඕනෑ. උඹලා දෙන්නා මොකාටවත් හොයංට බැරු වෙංට මේ මඟුල හංගාගෙන හිටියේ මොක අස්සේ ගහ ගෙනද?"

                   උං ටික ගියාම, මිදුලේ සේරු ගහ යට ගහල තියෙන ලෑල්ලේ ඩිංගිරියි පෑලිසුයි තනි වුනා. හීතලේ... හඳ පානේ....

                                                      simple "s"
2019.01.08

පින්තූර    1. හෙප්පුව
                 2. පිළි හැලිය.