උඩගෙදර කතා 206 ලිං කටෙං වැටුන එකා 67

ලිං කටෙං වැටුන එකා   67.

"ඇයි ඔච්චර ඒක ගැන දැන ගන්ට ආසාවක්?"

"දයා මං කලිං ඔයෙ ගැන අහල තිබුනෙ නෑ. අනික මචං, ඒ ...  රාජකරුණා ඔය service එකට තේරුනා කියල, assembly එකේ public anouncement එකක් දෙංට තරං විශේෂයක් ඇති කියල හිතෙනකොට ඒ ගැන හොයංටම හිතෙනවා."

"ඉතිං, විමල් සර් තාම ලැබ් එකේ ඇතිනෙ සපු. දැන් යංකො. සර් කියයි."

"Public announcement? කවදද?"

"ඔව් සර්.. අද උදේ රැස්වීමේ. අප්පුඩියක් ගහල සුබ පතංටත් කිව්වා අපිට."

"දෙන්නගෙ ඒ කුතුහලය බොහොම හොඳයි දයා..."

"සර්.. මට වැඩිය මේ සපූටයි ඕනකම තියෙන්නේ ඔය ගැන දැන ගන්ට..."

"හොඳයි... මෑතකදී වුනාය කියන සිද්දියක් කියලා ඉන්නම්කො... දවසක් උඩරට මැණිකේ train එකේ ... බදුල්ලට යන එකේ... සුදු අත්කොට කමිසයක් කලිසමට උඩින් දාල, අර පුංචි සූට්කේස් එකක් ගත්ත මහත්තයෙක් යනවලු. වැඩි උස මහත නැතිලු. එයා ඉස්සරහින් වාඩි වෙලා ඉන්න අත් දිගට දැම්ම, වැස්ලින් .. බ්‍රිල්ක්‍රීම් වගේ දෙයක් තදට ගාල සයිඩ් පාට් දාල දිලිසෙන්ට කොන්ඩේ පිරුව නියම gentleman type කෙනෙක් බලෙන්ම කතාවලු. හරි සීරියස්ලු! තැනකදී අත්කොට මහත්තයා එයාගෙ සූට් කේස් එකෙන් පාන් වගයක් අරන් gentleman ගෙන් පාන් පෙත්තක් ගන්නවද කියලා ඇහුවලු. වැඩිය ප්‍රසන්න විදියට නෙවෙයිලු අරයා ඒක ප්‍රතික්ෂේප කළේ. අපි මොනවා හරි එහෙම දෙයක් refuse කරනකොට,

"දැන් එපා... Thank you.. " වගේ කියලා, ඉංග්‍රීසියෙන්ම නම් ඊටත් වෙනස්ව, polite විදියටනෙ ප්‍රතික්ෂේප කරන්න ඕන. "එපා" වගේ පොල්ලෙන් ගහන උත්තර දෙන්නෙ නෑ. 

"Oh.. I am sorry.." කියලයි අත්කොට කමිස මහත්තයා ප්‍රතිචාර දැක්කුවේ!

                 දේශගුණය, කෝච්චියේ ගමන් පහසුව වගේ ඒවයි gentleman ගෙ පංපෝරි කතායි මෙයාට කන් පිරෙන්න අහගෙන යන්න වුනා. ඒ අතරේ ජෙන්ටා මෙහෙම අහනවා.

//"කොහෙටද යන්නේ?"

"බදුල්ලට."

"මාත් ඉන්නේ බදුල්ලේ.. බදුල්ලේ කොහේටද?"

"කච්චේරියට."

"ඇයි.. රාජකාරියක් කර ගන්නද? උදව්වක් ඕන නම් කියන්න."

"නෑ.. නෑ..හෙට ඉඳලා පත්වීමක් ලැබිලා."

"පත් වීමක්...? මාත් වැඩ කරන්නේ කච්චේරියේ නෙ. මොන ඇංශයටද?"

"ඒක නම් දන්නෙ නෑ මහත්මයා.." ජෙන්ටා එයා කච්චේරියේ කව්ද‍ය කියලත් නුරුස්සන විදියට නිස්සද්ද වෙලා. බදුල්ල station එකට එන්න වැඩි වෙලාවක් ගිහින් නෑ.

"ඔන්න.. බහින්නත් ලඟයි. පත්වීමක් අරන් එනකොට විශේෂයෙන් කච්චේරියක නම් මොන අංශයටද කියන්නවත් දන්නෙ නැතිව කොහොමද? ඇහුවේ බාහිර කෙනෙක් නම් සමස්ථ රජයේ සේවය ගැනම අති කර ගන්නේ..." යාලුවා එයාට කතාව සම්පූර්ණ කරන්න දුන්නෙ නැ.

"කණගාටුයි මහත්මයා.... පත්වීම මොන අංශටද නම් දන්නෙ නෑ.. ඒත් පත්වීම තියෙන්නේ... දිසාපති හැටියට."//

කිව්වලු. ජෙන්ටා ටක් ගාලා නැගිට්ටලු. ඇත්තටම නැගිට්ට වුනාලු. පහුවදා ඕඒ මහත්තයා හිතුව තරම් දෙයක් වුනේ නැතිලු. බොහොම ප්‍රසන්න විදියට ලොකු අවවාදයක් සරළ වාක්‍යකින් දෙකකින් ලැබුනලු, මේක දැන ගත්ත office එකේ අය නම් බොහොම ආදරෙන් සැලකුවලු.!

                    ඔය කතන්තරේ shirt එක උඩින් දාල හිටිය මහතයගෙ නම පී.ජී.පුංචිහේවා. අපේ කතාවට විශේෂය වෙන්නේ, මේ මහත්තයා ඔය CCS ඒ කියන්නේ, Ceylon Civil Service එකේ කෙනෙක්. කැබිනට් අමාත්‍යාංශ වල ස්තිර ලේකම්වරු, පලාත් නවයේ දිසාපතිවරු, ඉඩම්, ආදායම්, කස්ටම්ස්, වගේ ප්‍රධාන දෙපාර්තමේන්තු ප්‍රධානීන් එහෙම පත් කරන්නේ ඔය service එකෙන්. රජයේ සේවයේ ඉහලම සේවාව. ඒකයි ඒකට ඔය තරම් වැදගත්කමක්.. පුංචිහේවා මහත්තයලා එහෙම අදහන්න වටින හරිම නිරහංකාර දක්ෂ මහත්තුරු. 

                  1833 සේවාව පිහිටෙව්වේ. මුලින්ම බ්‍රිතාන්‍ය ජාතිකයෝ හිටියේ. ඔයාලා දන්න අයත් ඉන්නවා දැනුත් ... Village in the Jungle වගේ novels ලිව්ව ලෙනාඩ් වුල්ෆ්, අත්සනයි පෙත්සමයි ලිව්ව ලීල් ගුණසේකර වගේ මහත්තුරු. අන්න එහෙම සේවයකට මෙහෙ Past Pupil කෙනෙක් තේරුනාම ඉස්කෝලෙට ලොකු ගෞරවයක්නෙ."

"දයා.. සර්ගෙන් අහංට බෑ කියල හිතුනා. අපි මේ ඕලෙවල් හයයි තුනක් තියාගෙන ඔව්වට බඳවා ගන්න හැටි වාගේ දේ අහංටත් ලැජ්ජයි මචං!"

"අනික... උපාධි තියා ඒලෙවල්වත් කර ගංට අපි හරියට උනන්දු වෙනවද මචං..."

"ඇත්ත.. ඒ වුනාට මට හිතට වැදුනා කතංතරේ .."

"අද දවල්ට බටුයි ගෝවයි... රෑට ගෝවයි බටුයි. හෙට දවල්ට පරිප්පුයි මුකුණුවැන්න මැල්ලුමයි. රෑට මුකුනුවැන්න මැල්ලුමයි පරිප්පුයි. ඒ අතරේ පහුගියදාක දුන්න චීන හාල් ද මොන ජරාවක්ද හින්දා ලමයි කී දෙනෙක් අසනීප වුණාද? ඉටි හාල්! තව කාලයක් මතකද කැකුලු හාලක් ගෙනාවා... හාල් වලින් වී නෙවේ, වී වලින් හාල් අහුලලා ගන්න එක ලේසි.... වේල් කීයකට ලමයි වී අහුලලා දෙන්ට මේ වදේ වින්දද? ඇයි අපිට මෙහෙම කරන්නේ... ඉස්සර වාගේ කජු මුදරප්පලම් ටින් කිරි දාපු සව් කැඳ, සුප් නෙවේ, අපි ඉල්ලන්නේ, සාධාරණ කෑම වේලක් දෙන්ට කියලයි. හොස්ටල් එකේ සර්ලා මේවා කිසි දෙයක් දන්නේවත් නෑ. සර්ලා අහින්සකයි.. අපෙ සර්ලා මේ ලමයින්ට කරුණාවයි.  ඒක අපි දන්නවා. මේ කාරණා හොස්ටල් එකේ අපෙ සර්ලා අදාල අයට කියයි කියලා අපි බලාපොරොත්තු වෙනවා. අද රෑ කෑම වේල අපි වර්ජනය කරනවා සර්."

                    සර්ලා දෙන්නෙක් ඉස්සරහ තියාගෙනයි සිරි මෙහෙම කිව්වේ.

"මේ ලමයි කියන දේ අපිට තේරෙනවා. අපේ නම් ඉල්ලීම රෑ කෑම කන්න කියලයි." එහෙම කීවට අසනීප වෙලා sick room එකේ හිටිය ලමයි දෙන්නත් හය හත පන්තිවල පොඩ් ලමයිත් ඇර අනික් ලමයි කෑම කෑවෙ නෑ. මොනවා කර ගත්තද දන්නෙත් නෑ.

"මටත් දරුවෝ දෙන්නෙක් ඉන්නවා. 'මේ දරුවෝ බඩගින්නේ ඉඳිද්දී නේද මම ඊයෙ රෑ කෑම කාලා තියෙන්නේ.'කියලා මතක් වෙනකොට මට කණගාටුයි දරුවනේ. හැමදාම මෙහෙම පුරුදු තියා ගන්න එපා. මේ කාරණය ගැන මම සුදුසු පියවර ගන්නවා. අද උදේට වැඩිපුර කෑම ඕඩර් කරලා තියෙන්නේ." උදේ හොස්ටල් එකට ආව ප්‍රින්සිපල් සර්, සර්ලත් ප්‍රිෆෙක්ට්ස්ලත් ගෙන්නලා එහෙම කිව්වා. ප්‍රින්සිපල් සර් අහිංසක බව දන්න හින්දා අපි හැම දෙනාටත් කනගාටු හිතුනා. අපි තොරතුර අනික් ලමයින්ට දුන්නා. 

                    කොල්ලොංට රෑ බඩගිනි වෙල. ඒත් ඉවසාගෙන ඉඳලා කොහොම හරි,  bed tea එක ලැබෙන කල්ම. "හැදෙන වයසේ ලමයිනෙ..." උදේම වැඩිපුර තේ කෝප්ප වීවුරු වලට දාන ගමං කුස්සියේ බන්ඩයියා එහෙම කියල.. ප්‍රතිපල සතුටුදායක බවත් ආරංචි වුනා...

                    මේ අතරේ, අපිට උගන්නංට ආන්ඩුව මොන තරම් වියදම් කරනවද... අලුත්ම පැත්තක් පෙනුනේ Chemistry, Physics Lab දෙකට හියාම. ඉස්සර ඉඳහිට ලැබ් වලට යංට ලැබුනේ. ඒත් දැං අපි Advance Level pupils ලා හින්දා දවසකට දෙක්කට වතාවක් ලැබ් එකක Experiments කරනවා. ඒක හරිම Interesting.

                     ගෑස් ප්ලාන්ට් එකෙන් එන ගෑස් මේස උඩට එංට බට දාල. මේසේ උඩ තියෙන පුංචි ටැප් එකෙං Bunsen burner එකට ගන්නවා. පත්තු කරපු බන්සන් බර්නර් එකේ Gas Adjust කරලා නිල් දැල්ල ගන්නවා. එහෙම නිල් දැල්ලේදිලු ගෑස් පූර්ණ දහනය වෙලන්නේ, වාතයේ තියෙන Oxygen එක්ක ඕනෑ ප්‍රමාණයට කලවම් වෙල. දැල්ල එතකොට හරිම සැරයි. සමහර මූල ද්‍රව්‍ය සාමාන්‍ය ගිනි දැල්ලක ගිනි ගන්නේ නෑ. ඒත් බන්සන් දැල්ලේ පිස්සෙනවා. තව එව්වා ලේසියකට පිස්සෙන්නෙම නෑ. එව්වා පිස්සෙනකල් අඬුවකින් එහෙම දැල්ලට අල්ලංට බෑ. අගිං පුංචි රවුමක් හැදුව ප්ලැටිනම් වයර් එකක රඳවල ඕන Flame එකට අල්ලංට. ප්ලැටිනම් දැනට භාවිතයේ තියෙන තදම ලෝහයනෙ. අඟලක විතර කම්බි කෑල්ලත් හරිම ගණංලු. රත්තරන් වලටත් වැඩිය. පංතියෙම්ම ලමයි දෙන්නෙකුට ව්තරයි තමන්නෙම ප්ලැටිනම් වයර් තියෙන්නේ. මේ Chemistry Lab එකේ බෝතල් වල එහෙම දාල සෝඩියම්, ඇසිඩ් ජාති වගේ සැර දේවලුත් තියෙනවා. දවසක් නිකහැටිය Sulphuric Acid බෝතලේ රාක්කෙං ඇන්න මැඩම් ලඟට යන ගමං stopper එකේ ගෑවිල තිබ්බ ටිකක් හීන් ගෙ කමිස අත නමල තිබ්බ තැන ගාල. අත නැව්ව පොටවල් හතරක් විතර පිස්සිල. යන්තං අත නං බේරිල. එව්වා ඒ තරං සැර!

                    Physics Lab එකේ දැං අපිට Dark Room experiments කරංටත් දෙනවා. ලමයි දෙන්න දෙන්නා කන්ඩායම් කරල තියෙන්නේ. එහෙම පිරිමි පිරිමි ගෑණු ගෑණු කන්ඩායම් බෙදුවම අන්තිමට එක පිරිමි ලමයෙකුයි එක ගෑනු ලමයෙකුයි ඉතිරි වෙල. ඒ දෙන්නත් වෙනම එක කන්ඩායමක් කරා. සාමාන්‍යෙං ඩාක් රූම් යවන්නෙ පිරිමි කන්ඩායමකුයි ගෑනු කන්ඩායමකුයි එකට. දවසක් අර පිරිමි ලමයටයි ගෑනු ලමයටයි විතරක් ඩාක් රූම් එකේ ඉංට වෙල. එදාට නියමිත අනික් කන්ඩායම ඇවිත් නෑ. ඒ මදිවට ඒ දෙන්නා ඇතුලේ ඉඳිද්දී මැඩමුත් එලියට ගිහිං! ලමයි ඔක්කොම මේ දෙන්නට විහිලු කරල. ඒත් අනූ මයි කියල තිබුනේ... 'මූණ ඉදිච්ච මිරිස් කරල වාගේ රතු වෙල, දාඩිය දාල හිටිය හැටියට මම බයේ හිටියේ මේකා ඇතුලේදී faint වෙයි කියල!'

"ඇතුලේ ඉංට හිටිංට බෑ රස්නේ බං..." ඒ බෝයි කිව්වා!

"සපූ... අපි දෙන්නටම ඉන්ට කාමරයක් හොයන්ට මහන්සි වෙන්ට එපා. මට ටිකක් කිට්ටුවෙන් ඉන්ට තැනක් හොයා ගන්ට පුලුවන්. වෙලාවට විභාගෙට එන්ට විදියට."

"හොඳයි දයා.. අර ග්‍රාම සේවක මහත්තයා කියල තිබුනේ එයාගෙ කාමරේ එක්කෙනෙකුට නං ඉඩ දෙංට පුලුවං කියල. එහෙ ඉංට ලැබෙනවා නං මං කැමතියි. කතා කරපු දවස් දෙකට හොඳ පැහැදීමක් ඇතිවුනේ ඒ සෝමරත්න මහත්තයා ගැන.  අනික මචං වැඩිම වුනොත් සති දෙකකටනේ... එග්සෑම් ඉවර වෙනකල්."

"සල්ලි අය කරල හරි, සෙකන්ඩ් දෙවෙනි වතාව කරන අයටත් හොස්ටල් එකේම ඉන්ට දුන්නා නම් ඉවරනේ."

"මොකක් හරි හේතුවක් ඇති මචං.."

"ගෙදර යන්ට නං ඕනෑකම තියෙනවා මචං. ඒත් සර්ලා මැඩම්ලා කව්රු හරි සෙනසුරාදා ඉරිදාවකුත් තියන පන්තියක් මගෑර ගන්න එක පාඩුයි. මම යනවා නං නංගිත් ඔය පන්ති කට් කර ගන්නවා මචං."

"මං කියල එයා නවත්තා ගන්නං. ඔයා යංට...!" කියංට මට ඕනෑ කම තිබුනා! ඒත් ඕක කියංට පුලුවනෑ දයාට! ඒ වෙනුවට මං කිව්වේ:

"මේ අවුරුද්දේ ඔය ඉතුරු ටික දෙන්නම ඉංට දයා." කියලයි.

"ඔය අතරේ.. දැං සමරෙටත් වැඩ වැඩිවෙල. ජිනා නංගී දවස් තුන හතරකට සැරයක් ලියුමක් එවනවාමයි.

"සමරේ ඔයාට වදයක් වුනා නේද මේක...?"

"මොන වදයක්ද බං... පියන් ගෙදරට ගෙනත් දෙන ලියුම මම ඔයාට ගෙනත් දෙනවා. එච්චරනෙ. අනික... ඉගෙන ගන්න එකකටනෙ. අපෙ අම්මලත් කියන්නේ ඒකයි."

"උඹට පිං සිද්ද වෙනවා.."

                     එහෙම කිව්වට මොකද මට හරියට දුක හිතුනා.. පොඩි බොරුවකුත් කරන හිංදා..... ජිනා, පාඩම් කරන අතරේ කම්මැලි කමක් පාලුවක් දැනුනත් ඒක ලියනවා.. හිතට හැඟීමක් ආවත් ඒක ලියනවා... වෙන ලමයෙකුට හරි ප්‍රශ්නයක් පීඩනයක් ඇති වුනත් ඒක ලියනවා. එව්වත් මට එවනවා.

                                                                                                    simple "s"

2019.12.15

පින්තූර අන්තර්ජාලය ඇසුරෙන් ..

උඩගෙදර කතා 205 (ලිං කටෙං වැටුන එකා 66)

ලිං කටෙං වැටුන එකා   66.

"දවසකට එක සැරයක්වත් දෑහැට දකිංට නොලැබුනාට, වචනයක් කතා කරංට නොලැබුනාට කමක් නෑ... ඉස්කෝලේ ඉන්නවා නං ඒ ඇති....."

                     අයෙත් ලඟදී දවසක් මට ගෙදර යංට ලැබුනා. ගෙදර හිටියේ රැයවල් දෙකයි. ඒ දවස් දෙකේ මට මහ පාලුවක් දැනුනා... මං අලුතෙං එක්සයිස් පොතක ලියංට පටං ගත්ත "දින සටහන" එදා ගෙදරදී ලිව්වේ අන්න එහෙම. මේ දින සටහන් පොතේ හුඟක් දේ වෙන කාටවත් නොතේරෙංට ලියංට මට ඕනෑ වුනේ. ඒ වුනාට හුඟක් වෙලාවට මං මෝඩ විදිහටනෙ සමහර එව්වා ලිව්වේ. මේකම පස්සේ කියවනකොටනෙ තේරෙන්නේ ගොං කම. මට මාදි ගැන ලියංට ඕනෑ දෙයක් "මට දයාගෙ පොත හොරකම් කරංට හිතුනේ ඇයි... මට හිතා ගංට බෑ." කියල ලිව්වා වාගේ, එහෙම නැත්තං "තාත්තා ගෙදර ඉන්නවා" කියල කියංට එපා කිව්වම පොඩි එකා "තාත්තා දුම්මැස්සේ නෑ" කිව්වා වාගේ මං කරපු වැඩක් මේක! ඉරල දාංට හිතෙන්නෙත් නෑ... මකංට කපංට නං කොහොමවත් බෑ. දැං ඉතිං ඔහොමම තියෙංට අරිනවා.. පස්සේ හිතුනොත් ඉරල දාංට. එදා ජිනා නංගී ගමේ නෑ..... 

"සපු... මගෙ ලඟ තිබුන සිංහළ ව්‍යාකරණ පොතක් හම්බ වුනා. ඒක අරගෙන යන්ට. මේ සැරේ කොහොමහරි සම්මානයක් ගන්ට බලන්ට. සපුමල් බලලා ජිනාදරීටත් දෙන්ට විදියක් හිතා ගංට."

"හොඳයි අපෙ මහත්තයා."

"බලන්ටකො ඒ ළමයගෙ හිත නිවී සැනසිල්ලේ තියාගෙන පාඩම් කරන්ට නැති වුන හැටි.. හරිම කණගාටුයි. හිත හදන්ට මම පුලුවන් තරම් මහන්සි වුනා. සාර්ථකද කියන්ට නම් බෑ."

"අම්මටත් කැස්සක් හැදුන එකෙන්, ටිකක්වත් තැනීගෙන ආව හිත අයෙ පෑරුනානෙ අපෙ මහත්තයා."

"ඒ වුනාට ඒක උන හෙම්බිරිස්සාවට හැදිච්ච එකක්නෙ.."

"ඒත් මිනිසු එහෙම පිළිගංට කැමති නෑ අපෙ මහත්තයා."

"මිනිස්සුන්ගෙ ඔය හිත් වෙනස් වෙයි... ඒත් ඉතින් කල් යයි."

                      දෙවෙනි මහත්තයා මුණ ගැහුන වෙලේ කතා කරපු මේ දේවල් වලිං මට පැහැදිලි වුනේ, දැං ජිනා ආශ්‍රය කරා කියල පෑලිස් අයියගෙ කාසේ මටත් බෝ වෙයි කියල බය වෙංට දෙයක් නෑ කියල. මේ ටික දෙවෙනි මහත්තයගෙ කටිම්ම මයෙ අප්පච්චිටයි අම්මටයි  කියවා ගංට තිබ්බා නං....

"කියංටත් මොකොදෝ වාගේ අපෙ මහත්තයා.... අපෙ අම්මා අප්පච්චිත් මං ජිනා නංගී එක්ක කතා බහ කරනවටත් බයයි. ජිනාගෙ අම්මටත් පෑලිස් අයියගෙං කාසේ තමයි බෝවෙල තියෙන්නෙ කියල අපෙ අම්මලත් කියන්නේ."

"මට මුණ ගැහෙන වෙලාවක මාත් පැහැදිලි කරල දෙන්ට බලන්නං."

"හොඳයි අපෙ මහත්තයා."

                      සමරේ හරහ ජිනාගෙ ලියුම් ගෙන්නා ගැනිල්ලේ මට ලොකු හොඳක් වෙල තියෙන්නේ. කතා කරනකොට කියංට බැරි එව්වත් සමහර වෙලාවට අපි ලියා ගන්නවා. ආදරවන්තයෝ ලියන එව්වා නෙවෙයි. ඒත් සර්ලා මැඩම්ලා, ඒ තියා ගෙවල්වලිං දැක්කත් සැක හිතෙන දේවල් එව්වේ තියෙනවා. මං ලියන එව්වා දවසක්වත් තියා ගංට එපා කියල මං කියල තියෙන්නේ! සැකයක් හිතංට පුලුවං වවනයක්වත් තිබ්බත් නැතත් මං එද එදාම එව්වා කුස්සියේ තඩි ලිපට දානවා. පැත්තට හැරෙනකොට එව්වා අලු වෙලත් ඉවරයි! පස්සේ මතක් වෙන්නේ එව්වේ ඇති රහසක් නෑ කියල. දවසක් ඔය වාගේ වැරදිල මාදි නංගිටයි දයාටයි දෙංටත් කලිං මං Physics note එකකුත් ලිපට දාල... ! පස්සේ ඒකම දයා ලිව්ව එකක් මටත් දුන්නා..!

"දයා... මට හිතෙනවා මචං අපෙ සුද්දෝ දෙන්නා ගැන හොයල බලංට..."

"ඒ මොකෝ?"

"මට නං මේ දෙන්නා කරන්නේ මොනවද වාගේ එව්වා පැහැදීමක් නෑ. පොඩි නිවාඩුවක් තිබ්බොත් පය දාච්ච බල්ලෝ වාගේ ඔහේ ඇවිදිනවා.."

"ඒ දෙන්නා උගන්නන එකනේ කරන්නේ සපූ..  ඔයාට විමල් සර් මොනවාහරි කිව්වද.. මේ දෙන්නා ඇමෙරිකන් කාරයෝ හින්දා?"

"අනෙ නෑ.. මටම හිතෙන එව්වා. මේ දෙන්නා graduates. ඒ වුනාට university entrance ලැබෙනකල් ඇවිත් උගන්නන එදුස්සූරිය සර් ඊට වැඩිය දක්ෂයි කියල ලමයි කියන්නේ."

"ඒක ඇත්ත වෙන්ට පුලුවන්. අපෙ රටේ A Level පාස් කෙනෙක්ගෙ වුනත් දැනුම ඉහලයි කියලා පිළිගෙනනෙ තියෙන්නේ. මොන විෂය වලින් හරි අපෙ අය ගන්න අපෙ රටේ උපාධියත් quality wise බොහොම ඉහලයි කියලා කියන්නේ."

"මේ අයගෙත් ග්‍රහණය කර ගැනීමේ දක්ෂකම අගය කරංට වටිනවා මචං. මාස තුනක්ද කොහෙද කොලඹදී, අර ගුණපාල මලලසේකර කියන මහාචාර්ය තුමා සිංහල උගන්නල එව්ව එකෙන්ලු ඔය හරඹ කරන්නේ. ඒකටම අපෙ දෙන්නටම ලැබිල තියෙන නම් දෙක සිංහලෙං ලියංට අමාරුම දෙකක්නෙ. ඒ වුනාට ඒ ලියන ලස්සන දැක්කද?"

"ලියන ලස්සන තමයි...! පහුගිය දවස් වල අනුරාධපුර central එකේ Peace Corps member ලිව්ව ලියුමක් මෙහෙ දෙන්නට එවල. ඒක කොහෙදෝ වීසි කරල තිබිල අපෙ කොල්ලොංට ලැබිල share වුනා දැක්කද.. 'මගෙ කෙල්ල නලින.... ' කිය කිය මොනවාදෝ ලියල තිබුනේ.. මාත් දැක්කා. අනේ ඒ නාලිනීට අයියනායක දෙයියන්නෙම පිහිටයි!"

"එව්ව එකත් මෝඩයා... ලැබුන උනුත් මෝඩයෝ...! "

"දයා.. බලංටකො මගෙ Auto එකේ සිංහලෙං මේ දෙන්නා නම් ලියල තියෙන ලස්සන.. බෲස් රොබින්සන්..., fප්‍රෙද් ව්න්සන්..."

"හැබැයි ඔය නොදන්න දෙමලෙට ගිහින් සුද්දෝ වරිගේ නහ ගන්න එව්වත් වෙනවා. සපුම නේද කිව්වේ අර First aid කතන්තරයක්."

"ඔව්නෙ... ඒ පොඩි එකාට 'තව ටිකකිං මැරෙයි. මැරුනෙ නැත්තං එන්න.' කියන කොට  බය වුන හැටි මට අමතක වෙන්නෙ නෑ. 'ඇරෙයි' කියන එකයි 'මැරෙයි' කියන එකයි තේරුම කොච්චර අන්ත දෙකකද, 'මැරෙයි' කිව්වම පොඩි අය කොච්චර බය වෙනවද  කියල පැහදිලි කෙරුවට පස්සේ නං මෑන් බය වුනා හොඳටම. කීර්තිරත්නව ගිල්ලේ නැති තරම විතරයි."

"මම ඔය කතාව ගෙදර ගිහිනුත් කිව්වා."

"ඔව් දයා... මට නං සැක හිතෙන්නෙම මේ අය මෙහෙට වෙල ඔත්තු බැලිල්ලක්ද කරන්නේ කියලම!"

"අපෙ විමල් සර්ගෙ කතා අහල ඔයාට ඔව්වානං හිතෙන්නේ සපු!"  

"දයා.. ඔයා මගෙ Autograph එකේ ලිව්වෙ නෑනෙ."

"ඇයි මම ලිව්වේ.."

"තව අලුත් එකක් ගත්තා! ගියාවුරුද්දේ එක ටිකක් damage වෙල. ඒකෙ අයෙ පිටු කීපයයි තියෙන්නෙත්. මචං සෙනෙවි ලස්සන චිත්‍රේකුත් ඇඳල දුන්නා."

"හ්ම්.."

"මෙව්වා ලිව්වේ කව්ද කව්ද කියල කල් යනකොට අමතක වෙයි. ඒත් හරි ලස්සන ලස්සන එව්වා ලියල තියෙනවා. අර හෙන සෙට් එකක් තියෙන්නේ සාම්ප්‍රදායික වාක්‍ය... 'සූකිරි කන්දකින් පහලට ගලන ඉබේ

මී පැණි ගඟක් වේවා ජීවිතය ඔබේ.' 

වාගේ එව්වා විතරක් නෙවේ... ලස්සන ලස්සන එව්වා, අර්ථවත් එව්වා, දාර්ශණික එව්වා එහෙම ගොඩයි!"

'He who knows not and knows not that he knows not is a fool, shun him;

He who knows not and knows that he knows not is simple, teach him;

He who knows and knows not that he knows is asleep, wake him;

He who knows and knows that he knows is wise, follow him.'

'Do not trouble troubles till troubles trouble you, 

Thereby you double troubles and trouble others too.'

'ගිණි ගෙන දැවෙනවිට එක මිනිසෙකුගෙ හද

නැග එන මහා සතුටකි තව එකෙකු ලද...' 

'සාලිය අශෝකා වනමල් පිපෙන           තුරු

මහ සමුදුරේ පොඩි දිය රැලි නැගෙන    තුරු

මහවැලි කැළණි කලු ගංගා ගලන        තුරු

ඔබ අමතක නොවේ මගෙ දිවි තිබෙන තුරු.'

ඔය වාගේ මහ ගොඩයි දයා."

"මට ආසයි සුද්දෝ දෙන්නා ලිව්ව දෙක බලන්ට සපූ."

"ඉංට මං ගේන්නං.."

                       දයාට සිහිවටන දෙක දෙංට මට බයක් නෑ.... ! දයා අලුත් එකේ ලියල ඉවර වුනාට පස්සේ පරණ එකේ අවසාන සටහනයි අලුත් එකේ තව එකකුයි ලියංට මාධංගනීට දෙන්නේ!

"දෙකක් ඇයි සපූ අයියා...?"

"නංගී පරන එකේ ලියන්නේ අවසාන සිහිවටනය. ඊට පස්සේ ඒක ආයෙ වෙන කාටවත් දකිංට ලැබෙන්නෙ නෑ!" ඉඟියක් එක්කයි මං මාධංගනී නංගිට Autograph දෙක දුන්නේ!

                                                                                                 simple "s"

2019.12.09

උඩගෙදර කතා 204

ලිං කටෙං වැටුන එකා   65.

"හැට තුන... ඔව් හැට තුනත් නිකං නිකම්ම ගෙවිල යනවා. හිතාගෙන හිටිය හැටියට පොතේ ඇලුනෙ නෑ..."

"ඕක උඹට විතරක් වෙච්ච එකක් නෙවෙයි. විභාග ප්‍රතිපල ආව අවුරුද්දේ එහෙමත් එකෙකුට විනා පාඩම් කෙරෙන්නෙ නෑ බං. දැඟලිල්ලම තමයි. මම නම් කියන්නේ  එකෙන්ම එගොඩ වෙන්ට කියලයි, second එකක් ගැන විශ්වාස තියන්නේ නැතිව. ඒ වුනාට තවම ටික දවසක් තියෙනවානෙ පොඩි ක්‍රෑමක් දානවා නම්." ලොකු සෙනෙවි කිව්වා. එයාගෙ මල්ලිත් දෙවෙනි සැරේ අපි එක්ක විභාගේ කරනවා.

                  ඔව්.. මහන්සි නොවෙනවා නෙවේ. දෙවෙනි සැරේ ඉල්ලංට කොහෙන්දෝ  රුපියල් විස්ස මයෙ අප්පච්චී හොයල දුන්න එකේ නම්බුව තියංට තරමට. ඒ කම්මැලිකම දෝ මොකද්දෝ එක මට විතරක් නෙවෙයි. දෙවෙනි සැරේ කරන හැම එක්කෙනාම නහයෙං අඬනවා. ඉස්කෝලෙයි හොස්ටල් එකයි දිවිය ලෝකයක් කියල හිතුනේ මේ වාරේ තමයි. පාඩම් කිරිල්ල පිටිං දාල වාර මැද ගෙදර යන එකත් නතර කෙරුනා. ඒ ලෙවල් වලට මහ ලොකු උද්‍යෝගේකුත් නෑ. 

                   ඊට කලිං ගෙදර ගිය වෙලාවේ ජිනා නංගිත් මුණ ගැහුනා. එයත් ඒ ලෝං වීක් එන්ඩ් එකට ගෙදර ඇවිත්. ජිනා අපෙ ගෙදරත් ආවා. කලිංදා රෑ අපෙ අම්මා කිව්ව එව්වේ හැටියට, මං හුඟක් බයෙං හිටියේ අපෙ අම්මා ජිනාගෙ ඇඟට කඩාගෙන පනියි දෝ කියල. 

"උඹටත්  පැත්තකට වෙල කැහැ කැහැ ඉංට වුනොත් ඔය එක වේසියක්වත් එන්නෙ නෑ එව්වට උත්තර හොයංට..." අපෙ අම්මා කවදාවත් කියල නැති වචන කිව්වේ. අනික් වචන අමතක කෙරුවත්, මට උඹ කිව්ව එකම... ? අවුරුද්දකට සැරයක් විතර ආදරේට මොකවත් එක්කට උඹ කිව්වොත් විනා මෙහෙම තරහයිං කියල නෑ. මට ඇඬෙංටත් ආවා. වෙන ගෙවල් වල ඇහෙන "උඹෙ, උඹට" වාගේ වචන වෙනුවට අපෙ අම්මා මට  කිව්වේ "මයෙ පුතාගෙ, මයෙ පුතාට " කියල. අපෙ අම්මගෙ තරහයි,  අප්පිරියාවයි වැඩි වෙංට තව දෙයක් වෙල තිබ්බා.

                    ජිනා නංගී එදා අපෙ ගෙදර ආවේ English grammar point එකක් කතා කරංටත් එක්ක. මං ඒක පැහැදිලි කෙරුවා. ඒක කතා කරන විදිහටම මම නංගිට කිව්වා:

"විභාගේ ඉවර වෙනකල් දවස් පතාවත් කමන්නෑ... තියෙන දෙයක් ලියුම් වලිං හුවමාරු කර ගමු නංගී."

"ඇයි අයියා මාත් එක්ක වැඩි බජනයක් එපා කියල අම්මලා කිව්වද?"

"අනේ එහෙම එකක් නෙවෙයි නංගී... විභාගේ ඉවර වෙන කල් අපි අයෙ වැඩිය මුණ ගැහෙන්නේ නැති හිංදා මං කිව්වේ."

"වැඩිය නෙවෙයි අයියා.. කොහොමවත් මුණ ගැහෙයි කියල මට හිතෙන්නෙ නෑ. අයියා දන්නවද ඒ අතරේ අපිට තව අවාසනාවන්ත දෙයක් වෙල."

"ඒ මොකද්ද?"

"අපෙ අම්මට පහුගිය දවස් වල උන හෙම්බිරිස්සාවට කැස්සක් පටං ගෙන. ගම මුලුවස්සං ඒක පූජිත වෙල තියෙන්නේ මයෙ අම්මටත් අයියගෙං ටීබී බෝවෙල කියල. අම්මා ඉන්නේ හුඟක්ම හිතේ අමාරුවෙං. මොකද මිනිසු දැං කියන්නේ 'පෑලිස් බෙහෙත් බොනවා කියල බෝවෙන එක නතර වුනාද ඔය....' කියල. ඕක හිංදා මිනිසු දැං අපෙං ඈත් වෙන එක තව වැඩි වෙල අයියා."

"නංගී ඔය කතාව මං දන්නෙ නෑ. මං අදත් කියන්නේ... කවුරු එහෙම ඈත් වුනත් මං ඈත් වෙන්නෙ නෑ කියල. හිත කලබල කර ගන්නේ නැතිව හොඳට පාඩම් වැඩ ටික කරගෙන යංටකො. තියෙන හැම එකම මට කියංට... අහංට. ලියුම් වලිං. 

                     මං ජිනා නංගිට කිව්වේ බොරුවක්. එයාගෙ අම්මගෙ කැස්ස කතංතරේ අපෙ අම්මා මට කලිංදා රෑ කියල තිබ්බේ. නංගිගෙ හිත රෙදෙන හිංදා මං දන්නවා කියල නොකිව්වේ. නංගී අපෙ ගෙදර ආව එක ලොකු ප්‍රශ්නයක් වුනේ නෑ. මං අපෙ අම්මලා කියන දේ අහනවා කියල විශ්වාසෙට වෙංට ඇති. ගෙදර ඇවිත් මටත් ආපහු යංට වුනේ හිත බර කරගෙන. පිටට නොපෙන්නා හිටියත් මයෙ හිත හුඟක් පැටලිල තියෙන්නේ.

                      කොයි sabject එකෙත් ජිනා නංගිට මං ලිව්ව හැම පැහැදිලි කිරීමක්ම මං දයාගෙ නංගිට, මාධංගනීටත් දුන්නා. එයා එව්වා කොපි කර ගත්තා. ඉඳහිට ආපහු තව පැහැදිලි කිරීමුත් ඇහැව්වා. ඊයෙ පෙරේදා දවසක් හරි වැඩක් වුනානෙ... මං ලොගරිතම්ස් ගැන එහෙම ලිව්ව සටහනක් මාදි නංගිට දෙනවයි එයා ඒක පොතක් මැද්දේ දා ගන්නවයි ආට් සෙක්ෂන් එකේ මැඩම් කෙනෙක් දැකල. ටිකක් වයසක මැඩම් කෙනෙක්. පැනගෙන ඇවිත් මාදිගෙන් පොත ඇරගෙන. මිනීමැරුමක මැරුන මිනිහට  ඇන්න පිහිය හොයා ගත්තා වාගේ මයෙ සටහනත් ඇදල ඇන්න. මුල් හරිය ටිකක් කියෙව්වලු; ආයෙ මැදිමුත් අතනිං මෙතනිං කියෙව්වලු;  අගත් කියෙව්වලු; "සොරි" කියල සටහන ආපහු දීල ගියාලු.! වෙන අයත් මේක බලාගෙන ඉඳල. ඒ එක්කෙනෙක් මට කිව්වේ.. 

"අනේ බං වාස් මැඩම් දන්න ලොගරිතම්ස්." කියල.

                       මේ වතාවේ නාට්‍ය පෙන්නල ඉවර වෙනකොට කොල්ලෝ කෙල්ලෝ එක් වෙල මට ශෝක් තෑග්ගක් දීල....!  නාට්ටියේ මයෙ චරිතයේ නම තියෙන ගර්ල් කෙනෙක් මට පවරල... දවසකට හත් අට දෙනෙක් ඒ නම කෑ ගහනවා මට. ඒකත් කමන්නෑ කියමුකො.... කොල්ලෝ ටික හදාන ඉන්නේ මං ඒ ලමයගෙං ගෙනාව ඇඳුම්  ඔක්කොම හෝදල දුන්නා කියල. ඒ සෙට් එකේ ඒ ලමයගෙ හැම ඇඳුමක්ම තිබුනලු.  කාලා වරෙංකො! හිනා වෙල අහගෙන ඉන්නවා ඇර මොනවා කරංටද.. දන්න කෙල්ලෝ ඔක්කොම මයෙ රඟපෑම ගැන නෙවෙයි... ගෑණු කෙනෙකුට ඇඳල හිටිය හැඩ රුව ගැන කියෙව්වේ. ලස්සනයි ලු. තව එක්කෙනෙක් යස කතාවක් කියල... ඒකට පල් එකක් වෙනම යනවා. 

"සපූ එදා ලස්සන කෙල්ලක් වුනේ.. ගානට මූණේ ගාල තිබ්බ රෝස් පව්ඩර් එකයි, නැචුරල් ලිප්ස්ටික එකයි හිංදා. ඒ මගෙ රෝස් පව්ඩර් එකයි ලිප්ස්ටික් එකයි..."

"හරි හරී... සපුමල් ඔයාගෙ...  ඉවරනෙ."

                        ඊලඟ සති අන්තේ දයාලගෙ ගෙදර ගියාම ඒ කතන්තර ආයෙ ආයෙ අහ ගත්තේ. ලෑස්ති කරගෙන හිටිය හැටියට මැත්ස් සාකච්ඡා කරංට පටං ගත්තත් මාදි නංගිට ඕනෑකම තිබ්බේ නාට්‍ය ගැනම කියංට.. 

"ගර්ල්ස්ලා නංගිටත් ජෝක්ස් ගැහුවද...?" කව්රුත් නැති තත්පරේක මං ඇහුවා.

"ඒ මොකටද මට ජෝක්ස් ගහන්නේ?

"ඇහැව්ව එකට උත්තර දෙන්ටකො."

                         නෑ... මාදි නංගි යන්තමට හිනා වෙවී මයෙ දිහා බලාගෙන හිටියා විනා උත්තරයක් දුන්නෙ නෑ. මං ආයෙ ආපහු ඇහැව්වෙත් නෑ. දයාගෙ අම්මත් ඒ තොරතුරු ආසාවෙං අහගෙන හිටියා.

                        දයාලගෙ වත්තේ දූරියං හැදිල... මෝරලත්. මං කලිං කාල නෑ. ඒක කලිං වතාවක මාතිං කියවුන හින්දම දයාගෙ තාත්තා උදේ ගෙඩි දෙකක් අහුලල තිබුනා. තඩි ගෙඩි. 

"දයා ඒ සුවඳ එනකොට එක වෙලාවකට කංට හිතෙනවා. තව සමහර වෙලාවට අප්පිරියා හිතෙනවා."

"අදත් කාලා බලන්ටකො. දූරියං වර්ග දෙකක් තියෙනවා. වැල කියලයි.. වරකා කියලයි. වරකා තමයි හොඳ... මේ වරකා වර්ගය.... මට එව්වේ සුවඳ දැනුනම කරත්තයක් විතර කන්ට පුලුවන් කියල හිතෙනවා. ඒත් කනකොට වැඩිම වුනොත් මදුලු දෙකයි කන්ට පුලුවන්නේ. සමහර අය නං තනියම ඔය ලොකු ගෙඩියක් කනවලු.. මුස්ලිම් අය හරි කැමතියිලු දූරියංවලට."

"දයා.. අපෙ ගමේ තියෙන අර මඩු... මතකද මං ඒ ඇට වලිං හැදුව වැලි තලප වගයක් දවසක් ගෙනාවා.  අන්න ඒ මඩු වල දලු... මඩු කොකු කියල කියන්නේ.... අන්න එව්වේ මාලුවත් ඔය වාගේ තමයි. ඒ එක්ක බත් කටක් දෙකක් කනකල් හිතෙන්නේ බත් මුට්ටියකට වග කියංට පුලුවං කියල. ඒ වුනාට සමහර අයට පලවෙනි කටවත් කංට බෑ. මටත් බත් හැඳි බාගේකට වැඩිය බෑ.. පිරිය නැතිව යනවා. ඒ වුනාට පිට්ටු, වැලි තලප නං හ්ම්...!

"මට මතකයි ඔයා අපිට වෙනමත් ගෙනත් තිබුනා. සපූ දන්නවද හල් කියන එව්වා.? ඒ පිටි වලිනුත් පිට්ටු හදනවා. හරි රසයි. පල්ලෙහා ඔය දෑලේ ඒ ගස් තියෙනවා. වෙලාවකට තාත්තලා ගෙනත් හදල දෙනවා."

"දයා මට කලිමුත් කියල තියෙනවා ඒ ගැන. වැඩි වෙලාවක් නාන අයට, හල් තිත්ත අරිනවා කියලත් කියන්නේ.."

"එව්වේ තිත්ත යංට රෙදි උරේක දාල ගලා යන වතුරේ දවස හමාර ගැට ගහල තියනවලු. ඒකයි ඒ කතාව.."

"අනේ දයා... වෙලාවක අපෙ ගෙදර යමුකෝ.. දවසින් දවස ඒක කල් යනවා. ඉස්කෝලෙං යනකල්ම යංට බැරි වෙයි වද්ද?"

"සපූ කියන්නේ මෙහෙන් ගියාම අපෙ සම්බන්දකමුත් ඉවර වෙයි කියලද?""

"මං හිතන්නේ එහෙම කරංට මට..."

"හ්ම් .. මමත් අහගෙනයි හිටියේ... සපූ අයියා හොඳට ඉගෙනගෙන ලොක්කෙක් වුනාම අපිව ඇත්තටම අමතක වෙයි"

"අමතක කරංට කියල කිව්වටවත් මං අමතක කරන්නෙ නෑ ... ඕගොල්ලන්ව. තේරුනාද නංගී..." මං එහෙම කියද්දී දයා ගේ ඇතුලට ගියා... මොකොදෝ වුවමාවකට.

"ඒකට වැටක් ගැහැව්ල්වොත් ලතාද... ජිනාද අයියා?"

"දුවපිය යංට..."

                                                                                             simple "s"

2019.12. 04

පින්තූර අන්තර්ජාලය ඇසුරෙන්.

උඩගෙදර කතා 203 ලිං කටෙං වැටුන එකා 64

ලිං කටෙං වැටුන එකා   64

                  කවුරු හරි මා දිහා බලාගෙන හිටියා නං නොවැරදීම හිතන්නේ මට පිස්සු කියල. ගණිතය ලියන මොනිටර් එක්සයිස් පොතේ කොල හයක්වත්, මැද නූලක් දිගේ ඉර ඉර ගත්තේ. ලියුම් ලියංට කොටු රූල් කොල වලට මං කැමතියි. පිරිමැහිල්ලට නෙවෙයි. මට හිතෙනවා කොටු රූල් වල ලිව්වම ලස්සනයි කියල. පිස්සු.... මේ මහ දිග ලියුමක් ලියංට නං කමන්නෑ... පිටු බාගයක්... වැඩිම වුනොත් දෙපැත්ත.. අර අහිංසකීට... මයෙ ජිනා නංගිට...

                  ඉස්සර වෙල ලිව්ව එකේ, "අපෙ අම්මලා කොහොම අකමැති වුනත් මං නංගි මුණ ගැහෙනවා.." කියල මැදදී එක් වුනා. මම ජිනා මුණ ගැහෙන එකට ගෙදරින් කැමති නෑ කියල ජිනා දන්නෙ නෑ. ඒක ඉරල හීං කෑලි වලට ඉරුවා. දෙවෙනි එකේ එක තැනක  "ලතා" කියල ලියවුනා. වෙන කල්පනාවක් පිට. ඉතිං පෑනෙං කපල තියංටත් නෙවෙයි. මට කායෙං හරි ලැබෙන ලියුමක මොනවා හරි ලියල කපල තිබ්බොත් මට හිතෙන්නේ..'ලියංටත් හේතුවක් තියෙංට ඕනැ... කපංටත් හේතුවක් තියෙංට ඕනෑ.' කියලයි. ජිනාට වුනත් එහෙම නොහිතෙයියැ.  ඉතිං ආපහු ලියංටම ඕනැ වුනා. 

                    හේතුවක් කියන්නෙ නැතිව, මම ජිනා ආශ්‍රය කරන එකට දැං ගෙදරින් ප්‍රශ්ණ කියල මං දයාට දවල් කියලයි තිබුනේ. ඒ කතාවෙං පස්සේ... දයා කරපු එක පැහැදිලි කිරීමකිං මයෙ හිත කීරි ගැහුනා..

"ඉන්දු අක්කා මාතර. TYPICAL DOWN SOUTH LADY කෙනෙක් සපූ.. කියන්ට තියෙන එක දෙයියන්නාන්සෙට හරිත් කියලා අරිනවා. මොකකට හරි එයා වැරදි මතයක හිටියත් ඒකම stand කරනවා. "

"මොකක්ද වුනේ.."

"කතන්තරයක් නැතිවාම නෙවේ. කෙටියෙන් මෙහෙමයි.. දෙන්නෙක්ගෙ affair එකකට ගෙවල් වලින් විරුද්ධ වුනා. Boyත් ටිකක් වැනෙන විදියට ඉඳලා තියෙන්නේ. දෙන්නා එකඟතාවෙන් වෙන් වෙලා. පස්සේ ගර්ල් මැරී කරලා. බෝයි suicide කරල. ඔය කතාවට ඉන්දු අක්කා දුන්න එයාගෙ විග්‍රහ හරි සැරයි. හීනෙන්වත් හිතුවෙ නැති සමහර තැන් වලදී එයා මටත් පහර ගැහුවා. මම නිස්සද්දව හිටියා... මම කොටු වුනේ එයාගෙන් උදව්වක් ගන්ට ගිහින් හින්දා."

"මට පැහැදිලි නෑ දයා."

"ඔව් මම දන්නවා සපු."

"ඔය ගර්ල්ගෙ ඊතල පාරක් වාගේ සැර බැල්මක් හින්දලු ඔය affair එක පටන් ගැනුනෙ. බැල්මක් ඔය තරම් දුර ගියා නම් වැඩි දෙයක් වුනොත් ...? කියන එක එයාගෙ ප්‍රශ්නය."

"ඉතිං ඉන්දු අක්කා ඔයාට පහර ගහන්නේ ඇයි ?"

"ඉන්දු අක්කා මට සහෝදරී වෙන්නේ. ඒ අය සැක කරනවා එයාගෙ නංගියි මායි සම්බන්ධයක් හදා ගනියි කියල... ඒකයි."

"ඇත්තටම එහෙම සම්බන්ධයක් තියෙනවද?"

"එහෙම පොඩි පොඩි ඒවා නැත්තේ කාගෙද? "දයා හරි උත්තරයක් දුන්නෙ නෑ.

                   මට කිසි සම්බන්ධයක් නැති වුනත් දයා කිව්ව මේ කතන්තරේ මයෙ හිතට මහා බරක් වුනා. හිනාවෙල හිටියත් හැම වෙලේම මේ කතන්තරේ මතක් වෙන්නේ. මං දැනටම ලොකු වැරැද්දක් කරල වාගේ හිතට දැනෙන්නේ. මට ජිනා නංගිට ලඟදිම දවසක කියංට වෙන දේ මට මැවෙනවා. මුලු ලෝකෙන්ම මං කොං වෙල, තනි වෙල වගේ මට දැනෙන්නේ. 

                                 

                   සෙමට හොඳ වෙන කොට වාතෙට හොඳ නෑ...  වාතෙට හොඳ වෙනකොට පිතට හොඳ නෑ ...පිතට හොඳ වෙනකොට... කියල අප්පච්චී කියන කතාව මට මතක් වුනේ. ඒ ඔක්කොටෝම හොඳ වෙංට, අවසානේ මයෙ ලියුම නතර වුනේ මෙන්න මේ වචන ටිකේ..

          

        " මොන දෙයක් ගැනවත් හිත කලබල කර ගන්ට එපා. මම නංගිගෙන් ඈත්

         වෙන්නෙ නෑ. "

                   හපනා වාගේ එහෙම කිව්වට.... මොනවා වෙයිද... ? ඊලඟ නිවාඩුවට ම එයාට කතා කරන එක අපෙ අම්මලා තහනම් කරයිද කව්ද දන්නේ.. පස්සේ ඕනෑ මගුලක්, ජිනා නංගිගෙ මේ දෙසැම්බරයේ ඕ ලෙවල් විභාගේ ඉවර වෙනකල් ලඟිං ඉංට ලැබුනොත් ලොකු දෙයක්. 

                      මේ වචන දෙක ජිනා නංගිට ලැබෙනකොට මටත් එයා එව්ව එයාගෙ Identity card photo එකයි, ස්ටුඩියෝ එකේ අයට වැරදිල ගැනුන තව එකකුයි ලැබුනා... කී සැරයක් මං එව්වා බැලුවද මං දන්නෙ නෑ. වැරදිල ගත්ත එකට තමයි මයෙ හිත ගියේ. මයෙ හිතට මහ ආඩම්බරයක් දැනෙන්නේ... මේ ලස්සන කෙල්ල ම...... ! මං දයාටත් පෙන්නුවා. එයාටත් සතුටුයි. හොස්ටල් එකේ තව අයත් ලයනල් ගෙං එහෙම  දැක්කා. හැම දෙනාම මොනවා හරි කිව්වා. වැඩි දෙනෙක් "ලස්සනයි" කියලත් කිව්වා. මට සතුට ඉහවහ ගිහිං..... හිතුන දේ කවදා හරි මුණගැහුනම කියනවා විනා ලියල යවංට බෑ. මට හිතුන දේ ගෙදර ආවම කියන්නං කියල ලියල යවංට හිතා ගත්තා. ක්‍රේල් කොන්ඩේ, පිරුණ මූණ, ලා හිනාව, හීනි වුනත් ගැඹුරු ඇස්...!

                       මේ අතරේ පහුවදා මයෙ IDENTITY CARD PHOTO ත්  ඇවිත්... එක පැත්තක කොන්ඩේ උඩ ගිහිං. පීරල නෑ. කිරෝනාකැටිය කන්දේ කැලෑව දිහා බලල වාගේ. යන්තං මෝරච්ච පෙනුමක් නං නෑ. දයා ලයනල් එහෙම කිව්වේ Smart කියල. උන්ට පිස්සු. එහෙම නැත්තං ඇස් අමාරු. මට වෙන ෆොටෝ එකක් ගංට පුලුවන් නං ඒකත් කරනවා. අඩුගානේ Shirt එක හදලවත් නෑනේ ස්ටුඩියෝ එකේ හැත්ත. එක අතකට උන් මොනවා කරංටද... ඉන්න විදිහනේ. කොහොම වුනත් ජිනා නංගිට පොරොන්දු වුන හැටියට එයාට එකක් යවංට ඕනෑ... අපරාදේ ... අර ලියුම එක්කම යවංට තිබ්බා. තව කොපියක් දෙංට පොරොන්දුවක් නං තිබ්බා.... ලතාට!

                       දිසානායක සර් හැම අතිම්ම අපිට පියෙක් වාගේ... වයස, කතාබහ, ලමයින්ට ආදරේ.... කොයි දේත්! සර් හරියටම පන්තියට ආවේ අපිට ෆ්‍රී ඩබල් පීරියඩ් එකක් තිබුන වෙලාවේ. මේ වාරේ දෙකේ Free Periods කියන්නේ අපිට මසුරන් වාගේ.... ලමයි ඔක්කොම කැමතියි. අපි කතා කර කර හිටියෙත් මේ ඉහලම නිදහසක් අත් වින්ද, අපෙ ප්‍රතිපල ආව වාරේ අපි වාර විභාගෙදි පංතියේ ගත්ත වෙනියා ගැන. වැඩි දෙයක් ඕනැන්නෙ නෑ.. විදිහ හිතා ගංට මයෙ ප්‍රතිපලේම ඇති... දිගටම 5, 3, 5, 3 ආව මං 13 වෙල! ඒවත් ගානක් නෑ අප්පා!

"ඊයේ හවස සපුමල් ට වෙච්ච දේ මට නං තේරුනා. තවම පුරුදු වෙනවා නේද? අපි දෙන්නා මැදින් යනකොට control නැතිව ගියාවෙන්ට ඕන... ඒ වුනාට කාලයක් යනකල් පන්සල පැත්ත පලාතේවත් යන්ට එහෙම එපා. ලොකු හාමුදුරුවන්ට හොඳටම තරහ ගිහින් ඉන්නේ."

"එහෙමයි සර්... කොන්ට්‍රෝල් කරනවා තියා මම බය වුනේ, බයිසිකලේ සර්ගෙ හරි ලොකු හාමුදුරුවන්ගෙ හරි ඇඟේ වදියිම කියල."

"හ්ම්... පුරුදු වෙනකොට ඔහොම තමයි."

"මට හිතේ අමාරුව තිබුනේ අපෙ සර් ඉස්සරහිං කිසි ගරු සරුවක් නැතුව වාගේ බයිසිකලේ පැදගෙන ගියාට."

"හා... දැන් ඕක ගනන් ගන්ට එපා. පරිස්සමින් පුරුදු වෙන්ට."  කියල දිසානායක සර් කිව්වා. මට කකුල් දෙක බදාගෙන වඳිංට හිතුනා. 

                        දිසානායක සර් දුන්න හිතේ හයියෙංද මං දන්නෑ.. පහුවදා after school මං නුගවෙල හංදියෙං කුරුනෑගල පාරේ හතරේ කනුවටම බයිසිකලේ පැද්දා. ඒක හරි ජොලි! ඒ විතරක් යැ... ඉස්කෝලේ ඇරිල යන, දන්න කෙල්ලොම කී දෙනෙක් මයෙ දිහා බලාගෙන හිටියද...!

                                                                                             simple "s"

2019.11.29

පින්තූර අන්තර්ජාලයෙන්

උඩගෙදර කතා 200 ලිං කටෙං වැටුන එකා 61

ලිං කටෙං වැටුන එකා   61.

                    හුන්නස්ගිරියෙන් බහිනකොට හිරිකඩ ඇල්ලක් වැටෙනවා. ගමනක් බිමනක් වැඩක් පලක් පාඩු කරංට තරමට විනා පාරක තොටක වතුර ඩිංගක් එකතුවෙල ගලාන යංට තරමටවත් නෙවෙයි. ඒත් ඉතිං පිස්සෝ වාගේ වැස්සේ යංටයැ. වැහි සූරල් වෙනකල් වත්තේගම කඩේ අගුවට වෙල අපි ඩිංගක් වෙලා හිටියා. 

"හාංංං අයියත් නුවර ගියාද? " ජිනා නංගියි එයාගෙ අප්පච්චියි දෙන්නත් කොහෙංදෝ මතු වුනා.

"හෙට ඉරිදා... අයෙ සඳුදා බදාදා දෙකත් නිවාඩු. ඉතිං හෙට අනිද්දා දෙක ගෙදර ඉංට කියල හීං පුතා එක්කොන්න එංට හිතා ගත්තා.ලොකු පුතත් අද එනවා කියල තිබ්බා."

"හැබෑටම බදාදත් නිවාඩු ඕද කියල මට ගනිව්චියක් නැතුව ගියා. 

මයෙ දුව... මයෙ දුවත් අනිද්දත් ඉඳල පහුවදාම යං." ජිනාගෙ අප්පච්චී දෙපැත්තටම කිව්වා.

"අප්පච්චි ඒත් බදාදා මට...."

"හා හා.. එව්වා තිබ්බදෙං.. අපිත් බදාදා ආපහු යං."

                   ජිනා බොරුවක් කෙරුවේ කියල මට හිතෙනවා. ඉබ්බා දියට දමන කතාව මතක් වෙන්නේ...!

ඒ දෙන්නත් එතෙන්දී හකුරු එක්ක කහට බිව්වා.

"අයෙ කහට ඩිංගක් බොංට පුතාටත් බැයිද?"

"දැන්නේ බීවේ.. අයෙ එපා."

"ඇයි .. අද නංගී එක්ක එංට පෑලිස් අයියා ආවෙ නැද්ද?" වැහි පොද අඩු වෙනකොටම අපි පිටත් වෙල යද්දී මං ජිනා නංගිගෙං ඇහැව්වා."

"නෑ අයියා.. බෑ කිව්වලු. මං පස්සේ අයියට විස්තර කියන්නං. මයෙ අයියා සමාජෙට මූණ දෙංට දැං කැමැත්තක් නෑ. හොඳටම කෙට්ටු වෙලත්. මයෙ අයියගෙ මුලු ලෝකෙම 

ආපහු හැරිල අයියා. ඒ කතාව ටික්කට වෙනස් කරමු.

අයියා විභාගේ පාස් වුනාට මට හරිම සතුටුයි. අල්ලාගෙන පොඩි කරගෙන පොඩි කරගෙන යංට හිතෙනවා..."

"ම්ම්.. හිතේ ඇති..."

"අප්පච්චි මොකද කිව්වේ..?"

"මම ම කිව්වා. පාස් කියල. තුනුරුවන්නේ පිහිටයි කිව්වා, ඔලුව අත ගාල... පාස් පේල් දෙකේ වෙනස විනා ඒ පාස් පේල් ගැන වැඩි හැඟීමක් නෑ නංගී. වෙන සමහර අයගෙ අම්මලා තාත්තලා ඊලඟට මොකද කරන්නේ කියලත් සාකච්ඡා කරනවා. අපිට ඉතිං ජීවිතේටම එහෙම මඟ පෙන්වීමක් බලාපොරොත්තු වෙංට බෑ නංගී. කමක් නෑ.. අපිත් ඔහේ වැටි වැටී, නැගිට නැගිට, දණ ග ගා යං නංගී."

"හිතට ගංට එපා අයියා. එහෙම මව්පියන්නෙ පහසුකං තියෙන අයටත් හැමෝටම හරි යන්නේ නෑනේ. කී දෙනාද සාර්ථක වෙන්නේ."

"ඒකත් ඇත්ත.

ඒ වුනාට දුක හිතෙන වෙලාවල් එනවා නංගී.."

අපි ගෙදර එනකොට අයියාලා ගෙදර ඇවිත්.  තේ වතුර ඩිංගක් බිව්ව පමා වෙං අයියා පෑලිස් අයියා බලංට දුවල. පියෝති අක්කයි සාමා දුවයි ගෙදර.

"නෑ නෑ... රෑ ගිහිං වැඩක් නෑ. මිනිසුංට පේංටයි මට යංට ඕනැන්නේ." කියලත් කිව්වලු. ඒත් අපෙ අම්මා නං ඒකට මනාපයක් නෑ. "මට තොරතුරු හුඟක් ලැබුනා."

"මේ නිවාඩු කාලේ නං බාප්පා ගොඩාක් මාත් එක්ක සෙල්ලං කරංට ඕනෑ." මං ගෙදෙට්ට ගොඩ වෙනකොටමයි සාමා දුව මයෙ අතේ එල්ලිල එහෙම කියව්වේ.

"බාප්පලා දන්න සෙල්ලං ඔයා දන්නවායැ මයෙ දුව.."

"බාප්පා කියංට එකක්."

"ඔළිඳ කෙලිය."

"ඒක මං දන්නවා."

"එහෙනං කියංට... ඒක සෙල්ලං කරන්නේ මොකේද?"

"අර කිරි බෙල්ලෝ ටිකක් හොල්ලල.. මුනිං අතට තිබ්බ පොල් කට්ටකට දාන එක නේද..?" දුව තොඳොල් වෙවී කිව්වා. 

"නෑ දුව... අර බංගුවක වලවල් වලට ඔලිඳ ඇට දාල  'මේකේ ඇස්සෙං මේ ටික මට' කියල ඊලඟ වලේ ඔළිඳ ඇටටික ගන්න එක.  කමන්නෑ.. මං දුව එක්කත් මුනුවා හරි සෙල්ලං කරන්නංකො." 

                     ජිනාගෙ අප්පච්චී වාගේ ඉන්නවා කීප දෙනෙක්.. ඒ අය එක්ක කතා කරාම තරමක් වැඩියෙං පරණ වචන ඇහෙනවා. මටත් එව්වා මතකේ හිටිනවා. අපෙ අප්පච්ත් ඒ තරමටම නැතත් වැඩියෙං පරන වචන කියන එක්කෙනෙක්... ඒ තියා මාත්! ඒකනේ ඉස්කෝලේදී කීප සැරයක්ම කොල්ලෝ ටික පල් එක ගැහැව්වෙත්. ආලිස්සං කරනවා.. කැහුලා කම, කැටියක් වාගේ එව්වා කියල! ඒකටම සාමා දුවත් මට පේන හැටියට ඒ වාගේ වචන නොසෑහෙංට කියනවා වාගේ.

"මල්ලී... ප්‍රතිපල ගැන සතුටුයි ගොඩක් කොල්ලෝ.." මං හිනා වෙවී අයියයි අක්කයි දිහා බලාගෙන හිටියා. අයියා ඔය කතාවට එන කඩඉම පහුවෙනකල් මයෙ හිතේ මහ බයක් තිබ්බේ. "මෙහෙම වැඩක්ද බොල?" කීවා නං මං පත්වෙන තත්වේ මට හිතා ගංටත් බෑ. ඒ වෙනුවට අයියා එක්ක කතාව ගියේ මේං මෙහෙම..

"තව සැරයක් කරනවා නේද.... කරමු මල්ලී... තව ඩිංගක් මහන්සි වෙල."

"ඔව් අයියා කරනවා."

"නරකද විෂය දෙක තුනක් මාරු කරල කෙරුවොත්."

"මඩුගල්ලෙ සර්ගෙ හිතත් කැඩිල තියෙන්නේ සර් කරපු botany නැතිව මම applied maths කරාට. ඒත් දැන් ඒ වගේ පුලුල් විෂය මාරුවක් කරංට නං බැරිවෙයි අයියා. Puremaths වලටත් සම්බන්ධ හින්දා සිංහල සාහිත්‍ය අයින් කරල advanced maths කරමු කියල ලමයි දෙතුන් දෙනෙක් එක්ක කතා වෙල ඉන්නේ. තව ඉඩක් හදා ගංට පුලුවං වුනොත් ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යයත් කරමු කියල කතා වුනා."

" එහෙම හොඳයි. විභාගේදී ඔය විෂය එක උඩ එක වැටෙන්නෙ නෑ නේද කියලත් හරියටම බලා ගංට ඕනෑ.

හැබැයි මට නං මෙලෝ උදව්වක් කරංට තේරෙන්නෑ. අනික විසේසෙං මතක තියා ගංට.. උසස් පෙළටත් පාඩම් කර කර අලුත් එව්වයි, දුර්වල පරන එව්වයි ඔක්කොම කරංට තියෙන්නේ එකවැර. තේරුනා නේද.?"

"ඔව් අයියා."

                  මට මඟ පෙන්නීමක් නෑ කියල මං හිතාගෙන හිටියටම ඔන්න... ! හැම වෙලේම ඒක මන්තරේ වාගේ කියව කියව නොහිටියට කෙලිංමත් වක්‍රවත් මගෙ යහපත ප්‍රාර්ථනා කරන තව කී දෙනෙක් ඉන්නවා ඇතිද! මට ඒක මහා සන්තෝශයක්. පිටු පසින් ඉඳල මං ඉස්සරහට තල්ලු කිරීමක්...

                  හවස එයාගෙ අම්මත් එක්ක ජිනා අපෙ ගෙදර ආවා. අර පුරුදු දඟේ අඩු වෙලද කියල මට හිතුනා. තමන්නෙම ගෙදර වාගේනෙ ඉස්සර මෙහෙ කරක් ගැහැව්වේ. අයියගෙ අස්නීපෙයි මිනිසු ඒකට පවරල තියෙන අනවශ්‍ය බරයි හින්දානෙ ඔය. 

"මයෙ දුවට පුතාගෙං මේ මොකොදෝ කාඩ් එව්වා එකක් හදා ගංට තියෙන එකක් ගැන අහ ගංටත් එක්ක ආවේ අක්කා." ඒ කියනකොටත් ජිනා නංගී මයෙ මේසේ ලඟ.

"ආ.. මෙන්න මේක හදන හැටි තමයි මටත් අහ ගංට තියෙන්නේ."

"ඉතිං ඊයෙම අහංට තිබ්බානේ බං..."

"ඇයි උඹ කැමති නැද්ද මං උඹ ලඟට එනවට... ඇත්ත කියපං." මේ ටික කියල ඉවර වෙද්දී ජිනා නංගිගෙ ඇස් රතු වෙල. 

                   දෙයියනේ එහෙමත් මඟුලක් තියෙනවා නේද කියල මට මතක් වුනේ ජිනා එහෙම අහනකොට. 

"උඹට මොලේ නරක් වෙලද? උඹ නාවත් හෙට උඹලගෙ ගෙදර එංට මං හිතාගෙන හිටියේ. උඹ ඔය, අයියගෙ අසනීපේ හින්දා මං උඹ මගාරිනවා කියංට නේද හදන්නේ? උඹට තේරුනේ නැද්ද අයියා ඊයේ ආව හැටියෙම පෑලිස් අයියා බලංට ගියේ ඇයි කියල. උඹ දන්නවද මයෙ අයියා එහෙ ගියා කියල...? අපි නංගිලා ලඟිං ඉන්නේ හැංගි හැංගී, බයෙං බයෙං එහෙම නෙවෙයි. තේරුනා නේද?"

"තේරුනා... ඒත් අයියා ගමේ සමහර ඇත්තෝ පැහැදිලිවම අපිව මඟාරිනවා කියල පෙනිල තියෙනවා. මයෙ අයියා ලඟිම්ම හිටිය එයාගෙ යාලුවෝ එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක්... අයෙ අයියා ලඟ වැඩ කරපු දෙන්නෙක් එහෙමත්."

"ගණං ගංට එපා නංගී. අවදානමකට උගුලකට ඒ අය ඇදල දාල බොරුවක් කරනවා නෙවෙයිනෙ. අනික ඉතිං වී කුරහං ටික ඉවර වෙල බඩගිනි දැනෙනකොට ඔය ප්‍රතිපත්තියේම පිහිටංට පුලුවංද කියල බලංටකො."

"ඔව් අයියා... පීඑචයි  මහත්තයත් මිනිසුංට පැහැදිලි කරල දෙනවලු. ඒ වුනට ඉතිං අපෙ මිනිසු දන්නේ නැද්ද?" මේ ටික කියන්කොට කඳුලු වැටිල නහයත් බුරුල් වෙල. පව් අහිංසක කෙල්ල.

"නංගී අයි ඩී එකට පොටෝ ගත්තද... මං නං ගත්තා. මල්ලිකා එකෙං. "

"මාත් ගත්තා.. හැබැයි තව ලැබුනේ නෑ. අයියට ලැබුන අමතර කොපිය ... මට ඕනෑ. එක අමතර කොපියයි ඒ අය දෙන්නේ. ඉතිං තව දෙකක් වැඩිපුර ගෙවල ගංට ඉන්නේ. ඒ එකක් දෙන්නං නංගිට."

"අනික... ?"

"මටම..! නංගිගෙ අමතර එකකුත් මට ඕනෑ."

"දෙන්නං දෙන්නං. 

ඒ form එක පුරවංට නං මට ඕනෑ උපදෙසක් නෑ. මං බොරුවට ඒක කිව්වේ..."

"කලිං, ඒ තියා ගියාවුරුද්දේ වත් Identity Card එකක් ඕනෑ වුනේ නෑ. ඉල්ලුම් කාරයෝ වෙනුවට වෙන අය ලියනවලු.. ඒකයි ඔය."

"ඉතිං මේකෙනුත් ඇස් වහල පනිංට විදියවල් හදා ගනියිනෙ."

"අනේ මං දන්නෙ නෑ."

"ඒ මේ මොකක්ද..?"

"ඕක තැපැල් කන්තෝරු ඉතිරි කිරීමේ ගිනුම් පොතක්. අප්පචිචි මට ගත්තා. සත විසි පහේ ඉඳල උඩට තැන්පත් කරංට පුලුවං. මුද්දරයක් වාගේ එකක් අලවල සීල් එක ගහනවා."

"දැං කීයක් දාලද?" 

"මේ.. දෙකයි පනහයි.. තුං සැරේට."

"මටත් එකක් ගංට හිතෙනවා."

"ඔව් නංගී.. ගෙදරිං දෙන එකක් ඉතිරි වුනොත් හෙමීට තැපැල් කන්තෝරුවට ගිහිං දාල එන එකයි තියෙන්නේ. අවුරුද්දකට සැරයක් පොලියකුත් දෙනවලු."

"ඉතිං, බැංකුවකම දාංට අපිට බැරිද?"

"එව්වේ අපෙ ඔය අලුක්කාල් ගහංට බෑ.. අනික ඉතිං ලොකු ටවුමකටම එංට එපායැ."

"ඔය බැකු ගැන මං දන්නෙ නෑ අයියා." 

"ඒ වුනාට නංගී දන්නවද.. ඕලෙවල් පාස් වෙල සෑහෙන හොඳ පඩියකට යංට පුලුවන් රස්සාවල්  බැකුවල තියෙන්නේ. සම්මාන හතර, පහ තියෙනවා නං. ඒත් පුද්ගලික බැංකු වල නං තත්වේ වෙනස්. එව්වේ ලොක්කෝ අඳුරංටත් ඕනෑ."

"හ්ම්... බලමු බලමු."

"ඔන්න අම්මා එනවා.."

"දැං අපි යමු නේද අපෙ අම්මා.." ජිනා නංගී කිව්වේ මට ඇහැකුත් ඉඟිමරල."

"කට්ට කෙල්ල."

"යන්නං අයියා."

"හෙට මං එහෙ එන එක ෂුවර් නෑ. නංගී."

"අම්මට කියල වැලි තලප හදවල තියන්නං.."

"හැදුවොත් මයෙ කොටස එවංට." එහෙම නොකියා ...

"එපා... අනිද්දා ගියාම මට මාධංගනීගෙං මයෙ කොටස ලැබෙනවා" කියංටයැ.

                                                                                                       simple "s" 

2019.11.19

උඩගෙදර කතා 202 "හපනා"

"හපනා... "

                 පොඩි එකා බයිසිකල් පදින්ට දැන් හරි හපනා. ඒ ගැන වැඩියෙන්ම සතුට අත්තම්මට. කොලු පැටියා මිදුලේ බයිසිකලේ පදින වෙලාවට අත්තම්මා මිදුලේ ගල් වැටේ වාඩි වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා. නිකම්ම නෙවෙයි... හිනා කටක් හිනා වෙවී... අනේ... දත් ටිකත් තිබ්බා නං....!

                 පොඩි එකා මිදුලේ කඩුල්ල පැනලා පාරට ගිහින් බයිසිකලේ පදින්ට පටන් ගෙන ඕනෑ නං සුමානයක් ඇති. තවම හිටිය ගමන් ඉස්සරහ රෝදේ දෙපැත්තට ගැස්සිල ගැස්සිල ආපහු කෙලින් හිටින වෙලාවට අත්තම්මගෙ බඩ පපුව දාල යනවා. ඔය පාර... අන්න අතනින් හැරිල ගියොත් වටයක් කැරකිලා අනික් පැත්තෙන් ආපහු ගේ ඉස්සරහටම එන්ට පුලුවන්.

                 පොඩි එකත් පොඩි පොඩි සෙල්ලම් කෑලි අත්තම්මට පෙන්නලා සන්තෝශ වෙනවා. 

"අත්තම්මේ... මේ... කකුල් නෑ..." කොල්ලා එක සැරයක් ගේ ඉස්සරහින් අත්තම්මට එහෙම කියාගෙන ගියේ කකුල් දෙකම පෙඩ්ල් එකෙන් උඩට උස්සාගෙන. ඒත් හැන්ඩ්ල් එක හොඳට අල්ලාගෙන. "හපනාආආ..." අත්තම්මා කිව්වා.

                  පොඩ්ඩා ඊලඟ රවුම ආවේ.. "අත්තම්මේ... මේ අත් නෑ..." කියාගෙන... හැන්ඩ්ල් එක අතෑරලා. අත්තම්මට ටිකක් බයත් හිතුනා. "පරිස්සමින් පුතේ..."

                   ඊලඟ රවුම පොඩ්ඩා ඉක්මනින්ම ආවා. "අත්තම්මේ... අතුත් නෑ.. කකුලුත් නෑ... මේ..." හැන්ඩ්ල් එක අතෑරලා... කකුල් දෙකත් පෙඩ්ල් එකෙන් උඩ.. අත්තම්මට බය අස්සෙන්ම හරි සතුටුයි.

                    පොඩි එකා ඊ ලඟ රවුම එන්ට ටිකක් වෙලා ගියා. අත්තම්මත් ටිකක් කලබලයි.

"අත්තම්මේ මේ... දත් නෑ..." කියාගෙන ඊ ලඟට පොඩි එකා ආවේ විරිත්තාගෙන!

                                     (අහලා තිබ්බ එකක්... !)

"s"

2019.11.22

පින්තූරය අන්තර්ජාලයෙන් .

උඩගෙදර කතා 201 ලිං කටෙං වැටුන එකා 62

ලිං කටෙං වැටුන එකා   62.

                   මයෙ අයියා පෑලිස් අයියගෙ අසනීප බලංට එයාගෙ ගෙදෙට්ටම ගිය එක අයියා කල්පනා කෙරුවා වාගෙම බොහොම හොඳට අල්ලල ගිහිං. පෑලිස් අයියව මගෑරපු සමහර අය ආපහු ඇවිත්! පෑලිස් අයියා එක්ක එකටම ඉඳල එයා අසනීප වුනාම මගෑරපු අය ගැන බොහොම කලකිරීමෙං මයෙ අයියා කතා කෙරුවේ.

"හරි... ඉස්සර මේ ගැන දන්නැතුව හිටියේ කියල හිතමුකො. ඒත්, පීඑච්අයි මහත්තයා දෙවෙනි මහත්තයා එහෙමත් කියල දුන්නට පස්සේ? තමන්නේ කාරිය කෙරෙනකල් තමයි ඔක්කොම ඇඟෑලුම් කම්!" අයියා හිත් වලට දැනෙන නෝක්කාඩුවක් එක්කයි හැම වෙලේම පෑලිස් අයියයි එයාගෙ අසනීපෙයි ගැන සඳහන් කෙරුවේ.

"හැම එකාම පෑලිස්ගෙ ගෙදරින් හිරයක් ගංට යනවායැ...!" මයෙ අයියගෙ මෙන්න මේ කියමන ඩිංගක් මයෙ හිතට වැදුනා. වෙන කාටවත් එහෙම වුනාද කියල මට විස්වාස නෑ. මයෙ අයියා හිතල කිව්වා නං නෙවෙයි මයෙ හිතේ. කොහොම වුනත් මට පුලුවං කාලෙක මං ඔය ගැන දොස්තර කෙනෙක්ගෙනුත් අහනවා. මට ඒකේ වැදගත් කමක් තියෙනවා කියල දැනෙනවා. 

"අපෙ මහත්තයා... දැං ඔය පෑලිස් අයියගෙ අසනීපේ ඒ ගෙදර පොඩි දෙන්නට බල පෑමක් ඇත්තෙම නැද්ද?"

"පොතේ හැටියට නං, පෑලිස් බෙහෙත් බොන්ට පටන් ගත්තට පස්සේ, අනික් අයට බලපෑමක් නෑ සපූ."

"එයා විහිම්ම කොං වීමකුත් වෙනවා අපෙ මහත්තයා. පව් ඉතිං... අනික් අය එයා නොසලකා ඉඳියි කියල ලැජ්ජාවට එයාම සමාජෙට මූණ නොදී ඉන්නවා මයෙ හිතේ.

"මයෙ පුතා... ලොකු පුතා කරපු වැඩේ මට නං හිතට හරි නෑ."

"මොකද්ද අපෙ අම්මා?"

"ඇයි ඔයෙ පෑලිස්ගෙ ගෙදෙට්ටම ගියේ? වරස්තයක් වුනොත් අර හීං එකීට මොකද වෙන්නේ... ලොකු පුතාටම වුනත් ඕක හොඳ දෙයක්ද?" අප්පච්චිත් කතාවට හවුල් වුනේ එහෙම. මට පේන හැටියට අන්තිමට ජිනාටයි මටයි මුණ ගැහෙන එක, කතා බහ කරන එක තහනං වෙන තැනට තමයි ඔය වැඩ සිද්ද වෙන්නේ. මට දුක ජිනා නංගිගෙ විභාගෙට මං හිතාන හිටිය හැටියට උදව් කරංට මට බැරි වෙන එකට. ජිනා නංගිගෙත් ලොකු බලාපොරොත්තුවක් ඒ ගැන තිබ්බා කියල මං දන්නවා. 

"මයෙ පුතත් මේ ගැන හිතංට වෙනවා. ඉස්සර වාගේ ජිනා ලමයා එක්ක ආස්සරේ එපා මයෙ පුතා. බයයි. බෙහෙත් බිව්වට, කාටදෑ කියංට පුලුවන්නේ ඕක තව අයට බෝ වෙන්නෑ කියල."

"අපෙ අම්මා ජිනා නංගිගෙ විභාගෙට තව කී දවසද තියෙන්නේ. මං පැත්තකට වෙච්චම ඔය කෙල්ලට ලොකු හිතේ අමාරුවක් හැදෙයි. එක පාරම මං වුනත් එහෙම කරන්නේ කොහොමදෑ කියල හිතා ගංටවත් බෑ."

"මයෙ නං කිසිම කැමැත්තක් නෑ ඒ ආස්සරේට. මොනවා කරංටද මයෙ පුතා... ඒ කෙල්ලගෙ අවාසනාව..."

                     ඒ දවස් තුනේ නිවාඩුවේදී මායි ජිනා නංගියි අයෙ මුණ ගැහුනෙ නෑ. දුක හිතෙන්නේ නැති වෙංට මං මොනවා හරි කරංට ඕනෑ. පව්.. අහිංසක කෙල්ල. මට කිසි දෙයක් හිතා ගංට බෑ. දයා එක්කවත් කතා කරංටත් නෙවෙයිනෙ. එහෙම කෙරුවොත් වෙන්නේ පෑලිස් අයියගෙ අසනීපේ තව පූජිත වෙන එක විතරයි. කාටවත් පිළියමක් කියා දෙංට පුලුවං කමක් තියෙනවායැ. කලිං දවසේ ජිනා මුණ ගැහුනා නං කලබල වෙංට එපා කියල, මම්ම කියල එංටවත් තිබ්බා.

" සපූ අයියම දැක්කා නේද ගමේ තත්ත්වය. මට ගමේ යන එකත් එපා වෙල ඉන්නේ අයියා. නිවාඩුවට අයෙ මහ දවසක් නෑ. මම කොහොම ගමේ එන්ටද ... එහෙම කියල කොහේ කියල යන්ටද... ගෙදර හැම දෙනාමත් ඉන්නේ ගිනි ගොඩක. නිවාඩු පටන් ගන්න කල් මම හදිසියේ ඉන්නේ සපූ අයියා මුණ ගැහෙන්ට. හිතට තියෙන එකම සැනසීම!"

                      ජිනා නංගී සමරේ හරහා එවල තිබ්බ ලියුමේ එහෙම තිබ්බේ. එයා දන්නෙ නෑනෙ, ඔය ප්‍රශ්නේ ගැන ඇත්තටම අපෙ ගෙදර තියෙන තත්වේ. ඒ හිංදා සම්පූර්ණ අනිප්පැත්ත හිතාගෙන ඉන්නේ. මං ඒක තියෙන හැටියටම කියනවද... ඒක කොහොම කරංටද.... ඒකට කියල හංගාගෙන ඉඳල මොනවා කරංටද... මේ ගැන හිතනකොට මයෙත් ඔලුව අවුල් වෙනවා. කතා කරංට කිසිම කෙනෙක් නැති එක ප්‍රස්නේ.. හිත හෑල්ලු කර ගංටවත්. මං ජිනා නංගිට ඉක්මනින්ම උත්තරයක් නං යවංටම ඕනෑ. 

                       දවස් තුනේ නිවාඩුවට යංට කලිං රෑ කොල්ලෝ හතර පස් දෙනෙක් එක් වෙල, හොස්ටල් එකේ වත්තට අල්ලපු වත්තේ තිබ්බ ආනමාලු කෙහෙල් කැන කැපුවා. ඕක ඇවරි කපල කලිම්ම ලෑස්ති කරගෙන හිටිය කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටියක අහුරල, හොස්ටල් එක එහා කොනේ සිවිලිම උඩට දැම්මා. බොහොම අමාරුවෙං. ලමයි නැති දවස් ටිකේ බන්ඩාරනායකලෑ තාත්තට, කෙහෙල් කැන නෑ කියල නෝට් වුනත්, හොස්ටල් එකේ කොල්ලෝ නැති හිංදා පිට කව්රුහරි කපල කියලනෙ හිතන්නේ. අන්න එහෙමයි කොල්ලෝ හිතුවේ. ඒත් මෙන්න ....

"තිරිසන් හැත්ත... මේකේ කෙහෙල් කැනක් හැදෙන්ට නෑ." රෑ අටට විතර කියනවා  ඇහෙනවා. පහුවදා ප්‍රින්සිපල් සර්ට කියන කතාවකුත් කිව්වා.  නානායක්කාර සර් කුස්සිය ලඟටම ඇවිත් අහගෙනත් හිටියා. හතරේ ඩෝම් එකට වැරදිලවත් සර්ලා ගියොත් බඩු හොයා ගංට නං ලේසියෙන්ම පුලුවං. පැත්ත පලාතේ යංට බෑ.. ඉදිච්ච කෙසෙල් ගෙඩි සුවඳ. සිවිලිමට කලු කූඹි පාරකුත් ඇදෙන කතාවක් එක්කෙනෙක් කිව්වා. 

                        දෙයියන්නේ පිහිටයි..... පහුවදා උදේ වෙනකොට අරහෙ සුවඳත් නෑ... කලු කූඹිත් නෑ...! කෙහෙල් ගෙඩි හෙවීමේ මෙහෙයුමකුත් නෑ.. හැබැයි යස කතාවක් නං ඉතිරි වෙල තිබ්බා... "රන්දෝලි වඩම්මපු හැටි!" කියල.

"අර රන්ජිත් පිහිය උලුක් කරගෙන ඉස්සරහින්ම ගියේ මොකාට අනිංටද බං...?"

"ඒක ආනමාලු රන්දෝලි වඩම්මනකොට සම්ප්‍රදායක් බං...!"

"සුනේත්‍රගෙ රෝල් එක සපුට තමා කරංට වෙන්නේ..!"  ඩීබී ගුනේ කිව්වා. එක එක අයට  චරිත බෙදල. "නිවාඩු දෙන වීක් එකට කලින් වික් එන්ඩ් එකේ පෙන්නන්ටයි ප්‍රෝග්‍රෑම් කරලා තියෙන්නේ. ටිකක් මහන්සි වෙලා ප්‍රැක්ටිස් කරන්ට වෙයි."

"ඇඳුම්...?" මං ඇහැව්වා. 

"හොස්ටල් එකේ ගර්ල්ස්ලගෙන්.. කැමති නැද්ද?"

"සපූද...?" තව එක්කෙනෙක් ඇහැව්වා. "අපොයි එහෙනුත් කරත්ත ගානට එවන්ට පෝලිම් ගැහිලා ඇත්තේ."

"ස්කර්ට්ස්... බ්ලෞසස්... බ්‍රෙසියර්ස්... කැං කැං...!"

"මේ සැරේ ඒවා වැඩක් වෙන්නෙ නෑ. සාරි, හැට්ට තමා ඕන. සුනේත්‍රා ලමා නෙවේ.. තුරුණු චරිතයක්. ඕනම නං සපූ කැමති කෙනෙක් ගෙන් ..."

"ඒයි.. තව female rolls ඇතිනේ."

"ඒ අය ගැන පස්සේ.. දැනට main attraction එක ගැන විතරක් බලමු. "

"මොනිටර් එක්සයිස් පොත් කවර දෙකත් ගර්ල්ස්ලගෙන්ම ඕන නෑ නේද සපූ..!" චන්ද්‍රසේකරලා ලොකු ලමයි... ගුනේ එහෙම. ඒ අය එක්ක එකට එක කියංටත් බෑ. ඒ වුනාට නොකියත් බෑ!

"ගිය සැරේ වාගේ මොනිටර් කවරේ රතු පාට ගෑවුනොත්... ? හැමදාම කිලුටු කරල ආපහු යවංටත් හොඳ නැ නේද?"

"ආ.... සපූට ඕනම නං හෝදලා යවන්ට. අපේ මොකෝ.. නේද ගුනේ!"

"මොන ... කිලුටු කරලා දෙන තරමට කැමති වෙන අයත් ඇති.. "

"එක්කෝ මේ සැරේ... කාඩ් බෝඩ් එකෙං හදල විතරක් ගනිමු." මං කිව්වා.

"නෑ.. නෑ... ඔයාගෙ අර හොරෙන් හොරෙන් පටිය උඩට අදින සීන් එක එහෙම ඕනෑමයි."

"ඒ වුනාට මේක අතීත කතාවක් කියල මට තේරුනේ..." ගුනෙයි චන්දරෙයි මූණෙං මූණ බලා ගත්තා. "ඒ ඇත්තනේ චන්දරේ..."

"හරි හරි... මං බොඩියක් හැටියට එකක් හදවා ගන්නංකො." මං කිව්වා.

                                                                                                  simple "s"

2019. 11. 23

පින්තූරය අන්තර්ජාලය ඇසුරෙන්.

උඩගෙදර කතා 199 මාලිගාව

"වෙලා ගිහින්...?  පිස්සුද..? ඡන්දේ දැම්මා.... මාලිගාවට ගියා.... ගෙදර ආවා.... ඇයි ලොකු අක්කා?"

"බොරු නොකියා ඉන්න මල්ලී. මාලිගාවට...!"

මල්ලී බොරුවක් කිව්වේ නෑ. ලොකූ දන්නැති වුනාට, මම දන්නවා...! මල්ලිගෙ අලුත්ම ක්‍රෂ් එක... 

මාලිකා.!

"s"

උඩගෙදර කතා 186/179 ලිං කටෙං වැටුන එකා 53.2

ලිං කටෙං වැටුන එකා   53.2 

                     හන්දියෙං හයට යන බස් එකේ මං නුවරට ගියේ. කියන වෙලාවට බස් නං වරදින්නෙ නෑ. එකක් කැඩ්ල නං වෙන එකක් හරි දානවා කියල හරියට කලිං දවසෙම ලමයි කතා වුනේ. හතරේ කණුවේ, ලස්සන තැඹිලි පාට ලයිට් දාපු, 'ම.උ.' ලංගම ඩිපෝව ලඟදී ව්නාඩි තුනක් හතරක් පමා වුනා විතරයි. Eye Clinic එකට මං යනකොට නොම්මර දෙංට පටං ගෙනත් නෑ. 

                      අපි වාඩිවෙල හිටිය කොරිඩෝ එකේ බිත්තියේ ඇහැක ලොකු රූපයක් එල්ලල. ඒකේ කොටස් නම් කරල. Physics වලට අපිට ඇහැ ගැන දුන්න සටහනයි රූපයයි මං ඊයේ රෑත් බැලුවා. ඒ චිත්‍රයට වැඩිය මේක පැහැදිලියි. අපිට කියලා දීල තියෙන එව්වේ හැටියට මයෙ ඇස් දෙකට මොකද වෙල තියෙන්නේ කියල මට හිතංට බෑ. myophia වාගේ එකක් නෙවෙයි. අනික ඒ සටහන, ඇහැ ක්‍රියා කරන හැටි ගැන Physics වලට දුන්න එකක් නෙ. 

                     ලතා ආවෙ නැති එක හොඳයි අප්පා. ඒත් දවස පුරාම මොකද්දෝ හැලිල වාගේ අඩුවක් මයෙ හිතට දැනුනා තමයි. ඒ වාගෙම කොච්චරවත් මට පාර දිහා බැලුනේ ලතා පමා වෙලවත් එයිද කියල. ආසාවෙං වුනත් බයෙං. බයෙං.

                     

                      නොම්මර දුන්නට පස්සේ තව පැය දෙක්කට කිට්ටුව ඉංට වුනා, ලෙඩ්ඩු පරීක්ෂා කරංට පටං ගන්න කල්. මං වට පිට ටිකක් ඇවිදල බැලුවා. මං ආව "අක්ෂි සායනය" කිට්ටුවෙම්මයි "කන්, නාසා හා උගුර පිළිබඳ සායනය" තියෙන්නෙත්. ඊට එහායිං දන්ත සායනයයි තව තව මොනවාදෝ.

                      මිදුලට ගියාමනෙ සසර කලකිරුනේ. ලෙඩ්ඩුන්නේ මව්පිය නෑදෑයෝ කියල හිතෙන අය පොඩි වෙච්ච ඇඳුමක් කාරිය ඇඳගෙන මූණු එල්ලාගෙන වේගෙන් වේගෙන් යන එන හැටි, අත් දිදී සාලුවක්, වේට්ටියක්, කෑලි චීත්තයක් පොරොවා ගත්ත කෙනෙක් එක්ක කවුරු හරි යන හැටි, තරුණ මව්පියොත් පොඩි අය බදාගෙන යන  හැටි, තමන්නේ කෙනෙක් ආසන්න වෙල හරි නැති වෙලම හරි වෙංට ඇති අඬ අඬ අසිහියෙං වාගේ කෙනෙක් දුවන හැටි, තව කෙනෙක් අඬ අඬ දොස්තර මහත්තයෙකුගෙං මොනවා හරි අහන හැටි, ඒකටවත් පමා නොවී උත්තර දිදීම දොස්තර මහත්තුරු වේගෙං වේගෙං යන එන හැටි. මෙව්වා බලාන ඉන්නකොට පපුව පැලෙංට එනවා. 

                     ඒ තමන්නේ එකම ලෝකය වෙච්ච ලෙඩා ගැන මිනිස්සු අහන්නේ.. දොස්තර මහත්තයට ඒ, තමන්නේ තවත් එක ලෙඩෙක් විතරයි. ඒත් එහෙම හිතන්නේවත් නැතුව අහන එක්කෙනාගෙ හිත තැනෙංට උත්තරත් දෙන දොස්තර මහත්තුරුන්නේ හිනාවේ, මූණේ ලස්සන.! කිරි පාටට... ඇඟේ වැදුනොත් කැපෙයි කියල හිතෙන තරමට කැඳ දාල මැදපු සුදු උස කෝට් එක, කලිසම ඇඳල, ටයි එක දාල, මූණ පේංට පොලිෂ් කරපු සපත්තු දාල, ස්ටෙතස්කෝප් එක කරේ එල්ලාගෙන හරි අතේ ඇන්න හරි, බෙල්ල කෙලිං තියාන ඉස්සරහ බලාන යන බෝධි සත්ව පෙරුම් පුරන දෙවිවරු ඒ. ඒ ඇත්තෝ දකින කොට මයෙ හිත ගැඹුරේ අලුත් අලුත් හීන පිපෙනවා. අහිංසක මිනිසුංට ලෙඩ්ඩුංට උදව් කරංට පුලුවං වාසනාවන්ත සේවයක් මේ.... ඒත් ඉතිං මං zoo botany අතෑරල double maths තෝරාගෙන ඉවරයිනෙ. අනික ඉතිං, කොයි එක තෝරා ගත්තත් මං විශ්ව විද්‍යාලෙට යංටයැ.

                    කිරි කොක්කු වාගේ සුදු ඇඳල ලතාවකට ඇවිදගෙන යන නර්ස් නෝනලා නං මූණේ හිනාව පුරවාගෙනමයි.

                    හුඟක් කරුණාවන්ත දොස්තර මහත්තයෙක් පුංචි ලයිට් එකක් ගහ ගහ මයෙ ඇස් දෙක හොඳට බැලුවා. වෙලාවකට තනි ඇහැට මොකද්දෝ කන්නාඩියකුත් හිර කරගෙන බැලුවේ. ඊට පස්සේ මං වාඩිවෙල හිටිය තැනට පිටිපස්සෙං බිත්තියේ ගහල  තිබ්බ බෝඩ් එකක අකුරු මයෙ ඉස්සරහයිං බිත්තියේ එල්ලල තිබ්බ කන්නාඩියෙං බලාන කියෙව්වා. දොස්තර මහත්තයා වේ වැලක් වාගේ දිග කූරකිං අකුරු පෙන්නුවා. අන්තිම පේලි දෙකට විතර යනකොට ඇස් කැරකෙංටයි යට පිල්ලම් වෙව්ලන්ටයි පටං ගත්තා. වෙවිලිල්ල දොස්තර මහත්තයත් දැක්කා. එතන ලස්සන චූටි නර්ස් නෝනා කෙනෙකුත් ඉන්නවා. මොකොදෝ සුවඳ සෙන්ට් එකක් ගාල. මයෙ නිකට මොකද්දෝ එක්කට පට්ටල් කෙරුවේ එයා. මටත් එහෙම චූටි අක්කෙක් හිටියා නං! දොස්තර මහත්තයා කිව්ව බේත් ජාති ගෙනාවෙත් එයා.

"May be exam nerve  or Examfobia! "  දොස්තර මහත්තයා නර්ස් නෝනට කිව්වා. ඒ මොකද්ද කියල අහංටයැ. මයෙ ඇහේ දුර්වල කමේ නම ද දන්නෙත් නෑ.

"බය වෙන්න කිසිම දෙයක් නෑ ලමයෝ. උදේ හවස මේ දියරය බින්දු දෙක දෙක විතර ඇස් දෙකට දාල ටික වෙලාවකින් මේ වැස්ලින් එක, මේ රෙදි කෑල්ලකින් ඇහැ ඇතුලේ හොඳට ගාන්න ඕන. පුරුදු වෙනකල් කාට හරි කියලා ගාවා ගන්න. පස්සේ ඔය ලමයටම තනියම ගා ගන්නත් පුලුවන් වෙයි. හැබැයි බේත් දාන්න කලින් අත් හොඳට පිරිසිදු කරගන්න ඕන. දැන් එක සැරයක් මේ මිස් බේත් දාලා පෙන්නයි. මේ බේත් පෙතිත් උදේ හවස බොන්න. සැර බේත් නෙවේ. විටමින්... සති දෙකක් විතර යනකොට ටිකෙන් ටික ඇරිලා යයි. වෙනසක් නැත්තං සති දෙකෙන් ආයෙ එන්න."

"සනීප වුනොත් එංට ඕන්නෑ නේද සර්?"

"මාව බලල යන්න ඕන නං එන්න...!" එහෙම කියල නර්ස් නෝනා දිහා බලල හිනා වුනා.

"සර්... මාවත්.!" කියල එයත් හිනා වුනා. 

"විභාගේ ඉවර වෙල පුලුවන් වෙලාවක එන්නං සර්."

"මම විහිලුවට කීවේ. කරදර වෙන්න එපා දරුවෝ.

දෙලුම් මල්, කොල, පිච්ච මල්, කෝමාරිකා එහෙම වතුර ඇස් වලට දැම්මා නම් ඒවා වහාම නවත්තන්න ඕන.... "

"නෑවට කමක් නැද්ද සර්?"

"ඒක ප්‍රශ්ණයක් නෑ. අපිරිසිදු වතුර නෙවේනෙ. 

"මේ.. විභාගේ කර ගන්න මොන අපහසුවක්වත් වෙන්නෙ නෑ. ඔයාගෙ අර කිව්ව තුන පහ දිගටම රැකගෙන හොඳින් විභාගේ පාස් වෙලා අපිට පාටියක් දෙන්න ඕන.."

"හොඳයි සර්." මං හිනා වෙවී කිව්වා. මං දන්න ලොකුම පාටිය පංතියේ ගෑණු ළමයෙක්ගෙ උපන් දිනේකට ලස්සන කොලවල ඔතල ලස්සන ටින් එකක දාපු සුවඳ එන ලොසින්ජර් බෙදන එක.! මේ අයට ඒක හරි යයියැ.

"හොඳයි... විභාග පාස් වුනාම කව්රු වෙන්නද ආසා.?" දොස්තර මහත්තයා ඇහුවා.

"ඉස්සර වෙලම ආසා වුනේ ගුරුවරයෙක් වෙංට. ඊලඟට දැක්කේ සර්වේයර් කෙනෙක්. ආසා හිතුනා ඒ කෙනෙක් වෙංට. ඊලඟට කවිකොලේකිං දැක්කා අපෙ ඉස්කෝලෙම ළමයෙක් පයිලට් කෙනෙක් වෙල. හැබැයි එයාගෙ ප්ලේන් එක එයා අතිම්ම ඇක්සිඩන්ට් වෙල එයා නැතිවෙල. ඒත් මට ආසා වුනා පයිලට් කෙනෙක් වෙංට, ඊලඟට ආසා වුන එක්කෙනා හොඳට දැක්කේ අද උදේ මෙහෙ මිදුලේ.. මේ කොරිඩෝ එකේ,... මේ කාමරේ.!"

"හ්ම්... මට හිතා ගත්තැහැකි.! ඔයාට බැරි වෙන්නෙ නෑ දරුවෝ. 'මට පුලුවන්.' කියල දැඩිව  හිතා ගන්න."

                        මං ඩබල් මැත්ස් කතාව කියංට ගියෙ නෑ. එක අතකට කෙනෙකුට ඉස්සරහට යංට එක පාරක්යැ තියෙන්නේ!

"එහෙනං දැන් බේත් දාගෙන යන්න... විභාගෙටවත් ඇස් ගැනවත් බය වෙන්න එපා. ඔයා හොඳින් විභාගේ පාස් වෙනවා. Wish you all the best!"

"Thank you sir... ගිහිං එන්නං." කියල මං ඒ මහත්තයට දණ ගහල වැඳල බේත් දාන ඇඳට ආවේ.

                       ආපහු එද්දී මට හිතුනේ මිනිසුංට තියෙන පහසුකම් ගැන දන්නේ නැති එක කොච්චර අපරාදයක්ද කියල. දැන්, අද මං පාංදර ආවා. බේත් ඇන්න දැන් ආපහුත්‍ යනවා. අවුරුදු දෙකතුනකට කලිං අපෙ අම්මගෙ ඇස් වල මොකද්දෝ දුර්වල කමකට සිංහල බේත් කරංට අප්පච්චියි මායි වින්ද වදේ! එරමුදුගොල්ල.... ඇස් ඔපරේෂන් පවා කෙරුවාය කියන බොහොම දක්ෂ වෙද පරම්පරාවක්. එහෙන් බෙහෙත් ගෙනාවේ. මට මතකයි අපෙ අම්මා හත් දවසක් දිගටම, ඉර එලිය නොපෙනෙංට අඳුරේ හිටිය හැටි, ලුනු ඇඹුල් නැති කෑම කෑව හැටි. එහෙම ඩිංගක්වත් කංට පුලුවං වුනේ මුකුනුවැන්න. මං බේතට මුකුනුවැන්න මුල් ගෙනාවෙත්, මැල්ලුමට කොල ගෙනාවෙත් පල්ලෙහා වෙලෙං. උදේම වැස්සී පැටව් නැගිටුවල එළ මූත්‍රා ගංට බලාන හිටිය හැටි..! හැබැයි ඉතිං ඒ සනීප වීම සදහටමනේ.. 

                      ඇස්වල ප්‍රස්නේ පටං ගන්නකොටම මං බය වුනේ මටත් කන්නාඩි දාංට වෙයිවත් කියල. එකටම ඉන්න අය ඕකෙං විඳවන හැටි මං දන්නවානේ. ලතා, බන්ඩාරනායක, සැන්ඩ්‍රා, හේමරත්න ... සර්ලා මැඩම්ලත් හුඟ දෙනෙක් කන්නාඩි දානවා. කන්නාඩිය හිංදා මූණේ සිරියාව තව වැඩි වෙල තියෙන්නේ විශාඛා මැඩම්ගෙ. තරුණ කාලෙම මැඩම්ටත් කන්නාඩි දාංට වෙල. පව්.. 

                      ලතා එදා ආවෙ නැත්තේ ඇයි කියල මං අහංට ගියෙ නෑ. මට ඒක මතකත් නෑ කියල පේංට මං ලතා එක්ක කතා කෙරුවේ. හැබැයි පහුවදාම ලතා ඇහැව්වා,

"දොස්තර නෝනෙක්ද මහත්තයෙක්ද හිටියේ?" කියල.

"ඒ කියන්නේ ලතා බැලුවේ මහත්තයෙක්..! ඇහැටම ලං වෙල...."

"හ්ම්..."

                      අර වැස්ලින් එක මුල් දවස් වල තට්ටුවක්ම ඇහැ ඇතුලේ ගෑවමයි කඳුලු එංට පටං ගත්තේ. පස්සේ පස්සේ යංතං ගෑවෙන කොටම කඳුලු එනවා.

"දැන් කොහොමද සපු...?" මඩුගල්ලේ සර් ඇහැව්වා.

"දැං හොඳටම සනීපයි සර්."

"ඒත් එහෙන් කිව්ව මුලු කාලෙම බේත් ගාන්ට ඕන. ඔහොම අහම්බයක් සිද්ද වෙනකොට වුනත් කොච්චර හොඳයිද එද එදා වැඩ එද එදාම ඉවර කර ගත්තා නම්. මේ දවස් වල සටහන් ලියා ගත්තේ කොහොමද... ලිව්වෙම නැද්ද.. ඉස්සර වාගේ නෙවේනෙ දැන් සපුමල්...!"

"සර්, අපෙ පන්තියෙම හේමරත්නගෙ නෝට්ස් කම්ප්ලීට්. පස්සේ එයාගෙං කොපිකර ගන්නවා. තව අර ලතා ලියනගේ කොපි කරලම දෙන්නං කියලත් කිව්වා. ඒ අයගෙ පංතියට දීල තියෙන note එක.."

"හ්ම්... කොයි එකෙන් හරි හොඳින් වැඩ කර ගන්ට සපූ."

"එහෙමයි සර්."

                            *                                            *                                               *

"ඒයි ලතා... දැන් ඔන්න සපුට හොඳට ඇස් පේනවා. හරිද? උඹ ඉතින් දැන් වෙන අතක් බලා ගනිං."

"ඒක සපුයි මායි බලා ගන්නං. උඹ අනුන්ගෙ සීනි කිරන්නේ නැතිව හිටපං ජයසේකර." එහෙම කියල ලතා මා දිහා බැලුවා. මං ඇහැක් ඉඟි මරල හිනා වුනා.

                                                                                                        simple "s"

2019. 10. 12

පින්තූර අන්තර්ජාලයෙන් .

උඩගෙදර කතා 187 ලිං කටෙං වැටුන එකා 54

ලිං කටෙං වැටුන එකා   54

                       නෝට්ස් මට ඇති තරං ලැබුනා. විනාඩියක් පාඩු කර ගන්නේ නැතුව මං වැඩ කෙරුවා. සමහර දවස් වල නිදා ගත්තෙම නැති තරමයි. ලතා හදල දුන්නේ මයෙ ඇස් අමාරුව හිංදා ලියා ගංට බැරි වුන සටහන් විතරක් නෙවේ. කලිං අර විකාර හැදිල හිටිය මාස දෙක තුනක එව්වත් වෙන ලමයි ලවා ලියවල දුන්නා. එයත් පාඩම් කරන ගමං නෙ මේ. සටහනක් ලියනකොට පාඩම් කරනවට වැඩිය හිතේ ධාරණය වෙනවා කියල ලතා මට කියලත් තිබුනා. 

                       ඉස්කෝලේ නිවාඩු දෙංට දවස් දෙක්කට කලිං බදාදා නියතපාල ඇවිත් කිව්වා: 

"දෙතුං දෙනෙක් ඇවිත් ඔෆීස් එක ලඟ එලියේ පාරේ ඉන්නවා. අර කලිනුත් ආව එක්කෙනාමද කොහෙද."

"මං එන්නං."

"ලස්සන චුටි ලමයි දෙන්නෙකුත් ඉන්නවා."

"නිවුන් බබාලා වාගෙද?"

"ඔව්. ඔව්. එක වාගෙම."

                       මං දයත් එක්කරගෙන ගියේ. මං ඈතිංම දැක්කා ජිනාදරිත් ඉන්නවා. 

"දයා ජිනත් ඉන්නවා. ඒ.. මේ ඉන්ටවල් එකනේ. ලතාටත් පනිවිඩේ කියාගෙන එංටකො."

"ඇයි.. අපෙ නංගිත් ජිනයි නිඹුල්ලුයි බලංට කැමති වෙයි. මං එක්කරන් එන්නං."

"අන්න හරි දයා.."

                        ජිනා බේජ් පාට මැදපු ලස්සන ගවුමක් ඇඳල හිටියේ. මං දකිනකොට ජිනාගෙ ඇස් උඩ ගියා. ඒ අය හිටියේ පොඩි ලොරියක ඉස්සරහ. මං ගියාට පස්සේ ගේට්ටුවෙං ඇතුලට ගත්තා.

"අයියා ඇයි මෙච්චර කෙට්ටු වෙල. අම්මා දැක්කොත් හුඟක් දුක හිතෙයි."

"මේ දවස් වල වැඩිපුර වැඩ ටිකක් කෙරුවා නංගී. ඒකයි මයෙ හිතේ..."

                         දෙයියනේ දෙතුං දෙනෙක් නෙවේ කෙල්ලෝ දහ දොලොස් දෙනෙක්ම ඇවිත් ජිනාලා බලංට. කට්ටියක් පොඩි දෙන්නට වහ වැටිල. අනික් අය ජිනා ලඟ. 

"නංගී... ජිනාදරී කියන නම මෙහෙ ප්‍රසිද්ධයි.. මෙන්න මේ ඉන්නේ ලතා. ඔයාගෙ අනාගත නෑනා පොඩ්ඩ.." පෑලිස් අයියා ඩිංගක් එහා මෙහා වුනාම එක ළමයෙක් කිව්වා. 

"අනේ මේ... අපෙ අම්මටත් වැඩ කර ගංට බැරිව නහයෙන් අඬ අඬ ඉන්නේ.  ලතා අක්කා ඉක්මනින් එංට...!"

"එතකොට මම?" තව ලමයෙක් ඇහුවා. 

"සපූගෙං අහගනිං."

"ඉතිං දෙන්නම..." ජිනාත් හොඳට පුරුදු අයට වාගේ විහිලුවෙං උත්තර දුන්නේ. 

"එහෙනං ඔයාගෙ අයියා ආගමත් වෙනස් කරංට වෙයි..." ලතා කිව්වා.

                         නංගිගෙ ඉස්කෝලේ, ව්භාගේ කරන අවුරුද්ද,  අරවා මෙව්වා ඔක්කොම කෙල්ලෝ ටික ජිනාගෙං අහ ගත්තා. ජිනත් හොඳට උත්තර දුන්නා. ඉඳහිට කොල්ලොත් ඇවිත් රබර් ඇහැ දාල ගියා. දයා ඉන්න හින්දද මං දන්නෑ... මාධංගනී නං ජිනයි බබාලයි දිහා මාරුවෙං මාරුවට බල බල හිටියා විතරයි. 

"අයියා අද ආවේ..?"

"මල්ලී අපෙ නංගිලාට අනික් ඉස්කෝල වලට දවස් දෙක්කට කලිං නිවාඩු දුන්නා. හීං දෙන්නා දළදා හාමුදුරුවෝ ගාවට ඇන්න යංටත් එක්ක අපි අද ආවා. ඒ වාගෙම අර දෙවෙනියට ගත්ත ලොරි බාගේ යතුර පූජා කරංටත් තිබ්බා." මං පුංචි ලොරිය දිහා බැලුවා. ඉස්සරහ නලල වාගේ එකේ ලස්සනට "රත්නමාලී" කියල ලියල. 

"අනික් එකේ නම 'රත්නාවලී' ද අයියා.?"

"ඔව් මල්ලී. හොඳයි නේද?"

"අනේ ඔව් අයියා. හරි ලස්සනයි. ඉතිං මාලිගාවට ගිහිංද ආවේ?"

"ඔව් මල්ලී."

                        මං ජිනා අතේ හිටිය ලමයා වඩා ගත්තා. පැටව් දෙන්නම ලමයි ටිකයි වට පිටයි බල බල සන්තෝසෙං ඉන්නවා. 

"මල්ලී අපි හුඟ වෙලා ඉන්නෙ නෑ. මල්ලිටත් පාඩුයි නේද? කවද්ද විභාගේ පටං ගන්නේ?"

"සඳුදා අයියා... "

"හොඳයි මල්ලී හොඳිං වැඩ කර ගංට. එතකොට කවද්ද ගමේ එන්නේ?"

"සති දෙකක්ම ඉංට වෙනවා අයියා." මං ජිනාටත් ඇහෙංට කිව්වේ. පෑලිස් අයියා රුපියල් පහක් දීල එදත් ගියේ.

"ඉක්මනිං ගෙදර එංට...." පුංචි එහා මෙහාවක් බලල ජිනා මට කිව්වා. රහසිං කියල හිතුවට ලතා ඒක දැක්කා. 

                        ජිනා ඉස්කෝලෙට ආව එක මට මහ මෙරක් තරම්. විසේසෙම්ම මෙහෙ ලමයිංට ජිනා පෙන්න්නංට පුලුවං වුන එක. මට මොකද්දෝ ආඩම්බරයක්! පෙන්නංට තරං ලස්සනට කෙල්ල හිටියා. ජිනත් මෙහෙ ගෑනු ලමයි දැක්කා. හැබැයි ඊලඟ නිවාඩුවට මුණගැහුනම මං තියන එකක් නෑ. ජිනා දැක්ක එක මෙහෙ ගෑනු ලමයි තුට්ටුවකට ගනංගෙන නෑ. කව්රුවත් අයෙ ඒ ගැන කතා කෙරුවෙම නෑ. මං පිස්සු හැදිල හිටිය එක මගෑර ගන්නකොටම අයෙත් මරාලයක් වුනේ කියල කට්ටිය කතා වෙලම එහෙම කරනවද දන්නෙත් නෑ. එහෙමනේ මේ රත්තරං එව්න් ටික. මං ඩිංගක් කල්පනාවට වැටුනොත් එකෙක් හරි පාඩමක් ගැන අහනවා. 

                         කොහොම වුනත්, ජිනා ආ එක මට ටිකක් හරි පාඩං වැඩට බලපෑවා තමයි. දවසක් හමාරක් මයෙ වැඩ ඔක්කොම අවුල් වුනා. ඒත් හොඳ වෙලාවට සඳුදා පේපර් එක බුද්ධාගම. අඬබෙර ගහගෙන නොකිව්වත් මං ආගමට සෑහෙංට ලැදියි. ගමේ ඉන්න කාලේ දහ දොලොස් සැරයක් අට සිල් සමාදන් වෙලත් තියෙනවා. රෑ වන්දනා කරන කොටත් නින්ද ගියා තමයි. ඒත් සිල් පවාරණය කෙරුවේ පහුවදා. රෑට හිටියෙත් නොකා. ගමේ ඉස්කෝලෙම තිබ්බ දහම් පාසල් විභාග තුන හතරක්ම පාස්. දහම් පොත් එහෙමත් කියවල තියෙනවා. මේ හේතු හින්දා බුද්ධාම ප්‍රරශ්ණ පත්තරේට හිතේ බයක් තිබුනේ නෑ. අපිට සාහිත්‍යයට තියෙන පූජාවලිය හිංදත් ජාම බේරුනා. මොකද පූජාවලිය මතකයෙං ලියංට පුලුවං එව්වා ගොඩක් තිබුනා. අන්තිමට විභාග පරීක්ෂකයිංට, මට අමතර කොල දීල ඉවරයක් නැතුව ගියා. තව වෙලාව තිබ්බා නං තව ලියංට තිබ්බා. දෙවෙනියට තිබ්බේ Chemistry. බදාදා. ඒක තරමක් අමාරු වුනා. අනික් ප්‍රශ්ණ පත්‍රත් එකක් ලේසි වෙනකොට දෙකක් අමාරු වුනා. ගණිතය පේපර් එක ගැතත් බයයි. English එකත් එහෙම. කොහෙද...! අහලවත් නැති වචනනෙ ආවෙ. Feminine Gender ලියංට ආව වචන තුනක් mare, drake, drone. ඉතිං ලියපල්ලකො! නොදන්න සත්තුයැ. ඒකයි හිතට දුක. හැබැයි මට grammar වලිං කවර් වෙල තියෙයි කියල අනික් අය කිව්වේ. ප්‍රථිපල එනකල් මොනවා කියංටත් බැ. අනික් ලමයිත් වැඩි දෙනෙකුට විභාගේ අමාරුයිලු. මට විතරක් නෙවෙයි අමාරු කියංට කව්රුත් කැමතියිනෙ!

                        විභාගේ දවස් ටිකේ ලතාටත් අවාසනාවන්ත දෙයක් වුනා. හැමදාම උදේට උදේට තද ඉසේ රදයක් හැදුනා. ඉරුවාරදේ වෙංට ඇති කියල සමහර අය කිව්වේ. පුෂ්පකුමාරගෙ තාත්තා වෙද මහත්තයෙක්නෙ. එයා බෙහෙත් වගයක් හදාගෙන ආවා. වියලි කහ කුඩුකරල ගිනි අඟුරු වලට දාල ඒ දුම නහයට උරංටත් තිබ්බා. එක ලමයෙක් ඒකට ඕනැ දේත් ගෙනත් තිබුනා. සුදු ලූනු පැලැස්තරේ දැම්මා නං හරි යංට තිබ්බද දන්නෙත් නෑ. ඒත් බය නොවී ඒක දාංට මව්කිරි කොහෙං හොයංටද? පව්... හොඳ ව්ස්වාසෙං හිටිය කෙල්ලට විභාගේ ගැන කිසි විශ්වාසයක් නැතුව ගියා. මාත් එක්ක කිය කිය හරියට ඇඬුවා. හිත හැදෙංට මොනවා හරි කියන එක විතරයි මටත් කරංට පුලුවං වුනේ.

                        විභාගේ ඉවර වෙන දවසට කොල්ලෝ කීප දෙනෙක් අමුතු යෝජානාවක් ගෙනාවා, පුංචි පාටියක් දාංට. කරු කිව්වා ගමෙං රා බෝතල් දෙක තුනක් ගේන්නං කියල. එයා ඉන්නේ ඉස්කෝලේ කිටුවමයි. පොඩි කලෙක්ෂන් එකක් දාල සිගරෙට්, රෝයල් ඩයට්, ජිංජර් බියර් ගංට. පානුයි වඩෙයි දෙවගෙට කලිං ඉඳලම කිව්වේ රෝයල් ඩයට් කියල. ඇත්තටම හැන්දෑ වරුවට සත හතේ පාං කාලයි සත පහේ වඩේ එකයි කියන්නේ රෝයල් ඩයට් එකක්ම තමයි. කොල්ලෝ හැදෙන වයසනෙ. කව්රුත් කිව්වේ එහෙම. ඒත් සල්ලිනෙ නැත්තේ!

                        මෙව්වා ඇන්න පේරාදෙණියේ මල් වත්තට යංට මුලිං කතාවුනේ. එක්කෙනෙකුටවත් මතක් වුනේ නෑ ඔය සමහර දේවල් ඇන්න එහෙම ඈත යංට, බස් එකේ යංට බෑ කියල. අනික යංට එංටම වෙලාව හරිනෙ. පස්සේ තීරණය වුනා "වොල්ෆැන්ඩෝල්" එකටම යමු කියල. ඒ තේ කඩේ කැලැන්ඩරයක් එල්ලල තියෙනවා. ඒකේ කොළඹ සාප්පුවක ඇඩ්‍රස් එක තියෙන්නේ වොල්ෆැන්ඩෝල් ස්ට්‍රීට්. ඒ හින්දා ඒ තේ කඩේට ඒ නම කිව්වා.

                        පාටිය දවසේ බලන කොට රා ත් නෑ! කොල්ලෝ පානුයි වඩෙයි ආනමාලු කෙසෙල් ගෙඩියි කාල ජිංජර් බියර් බිව්වා. සිගරට් බිව්වා. පාටියකට වැඩිය මටනං තිබ්බේ එපා කියන දෙයක් කරපු තක්කඩි සන්තෝසේ! එදා රෑ හොස්ටල් එකේ කොල්ලෝ කීප දෙනා හුඟක් වෙලා ඇහැරල. රෑත් සිගරට් බිව්වා. ඩෙස්ක් වලට, ඩස්ට් බින් වලට තඩි බබා සින්දු කිව්වා. සර්ලත් නෑනෙ. ලයනල්ට, දයාට හොඳට සින්දු කියංට පුලුවං. ‍රන්මුතු දූව චිත්‍ර පටිය ඇවිත් වැඩි කාලේකුත් නෑ. පිපී පිපී රේණු නටන.... සිංදුව එහෙම නැගල යන කාලේ.

                        අප්පච්චි පහුවදා දහය විතර වෙනකොට ආවා. මං එක්ක යංට. 

                                                                                                     simple "s" 

2019.10.15

පින්තූරය අන්තර්ජාලය ඇසුරෙන්.

උඩගෙදර කතා 188 ලිං කටෙං වැටුන එකා 55

ලිං කටෙං වැටුන එකා...55.

"ඊයේ මට හරි ලැජ්ජාවක් වුනානෙ නංගී."

"බැන්නද කවරුවත්.?"

"නෑ... නෑ...

මං ඇටඹේ ලිඳට ගියා නාංට.. වෙනදා පුරුද්දට අර දෙහි ගෙදර බාලක්කට මයෙ පිට ටිකක් අතුල්ලංට කිව්වා."

"ඉතිං බෑ කිව්වද?"

" මෙහෙමයි.... 'මලයා.. අදට විතරක් අතුල්ලන්නං... දැං එහෙම හොඳ නෑ. මලයත් දැං ලොකු ඉලන්දාරියෙක්. මාත් ලොකු කෙල්ලක්. ඉතිං එහෙම හරි නෑ.' කිව්වනෙ. 'තරහ වෙංට එපා.' ත් කිව්වා."

"අනේ මං නොදන්න උන්දැගෙ ලමිස්සිකම. පිට නෙවෙයි ඔක්කෝටොම.... ඉන්නවනෙ!"

"ඒත් කිව්ව එක ඇත්ත කියල මටත් හිතුනා නංගී."

"ඒක ඇත්ත තමයි. පහුගියදාක අපෙ අම්මත් මට කිව්වා....'ඔහොම හැමදාම ඒ ලමයා මුණ ගැහෙන එක හොඳයිද ලොකු දුව.' කියල.."

"ඉතිං නංගී මොකද කිව්වේ?".

" 'පිස්සුද අම්මා.... සපුමල්ගෙ වත් මයෙවත් ඔලු ගෙඩි නරක් වෙල නෑ. මට වචනයක් කතා කරංටවත් මොකවත් අහගංටවත් ඉන්නේ සපු අයියා විතරයි.' කියල මං කිව්වා."

" 'ඒත් මයෙ දුව අපිට මිනිසුන්නේ හිත්... කටවල් වහංට බෑනේ.' අම්මා කිව්වා."

"කොහොම වුනත් නංගී, කව්රුවත් මොකුත් නොකිව්වා වුනත් අපි මෙහෙම මුණ ගැහෙන එක එහෙම ඉක්මනිම්ම පාලනයක් කර ගංට වෙයි කියල නංගිට හිතෙන්නේ නැද්ද?"

"ඔව්... ඔව්... මෙහෙම දිගටම ගියොත් ... ඕන්නෑ එක්කෝ. 

එක අතකට විහිළු නෙවෙයි තමයි... ඒක අපිත් හිතලම කරංට වෙයි තමයි. ඒත් ...මේ අවුරුද්දේ ඉස්සරහ නිවාඩු කාල දෙකේ නං, ඒ කියන්නෙ මයෙත් විභාගේ ඉවර වෙනකල් නං නොවැරදීම මුණ ගැහෙංට ඕනෑ. උඹ එපා කිව්වත් මං එනවා." ජිනා එහෙම කියද්දී මයෙ පපුව පත්තුවෙල ගියා. මං මූණ දිහා බලාන හිටියා. ජිනා නංගී වපරෙට මයෙ දිහා බලල ඈත බලා ගත්තා.

"මංවත් කොහොම හරි එනවා නංගී. කතා කරංට තියෙන දේවල් ලකුණු කරල තියා ගත්තම ලේසියිනෙ මුණ ගැහෙන දවසෙං උපරිම ප්‍රයෝජනේ ගංට."

"අනික අයියා කතා කරංට දන්නන්ට තියෙන දෙයක් ලියල හොස්ටල් එකට තැපෑලේ එව්වට කමක් නෑ. ලියුම්, මැඩම්ලා කඩනවා තමයි. ඒ වුනාට ලියුම් ගෙන්නන්ට එපා කියල තහනම් කරල නෑ."

"අපෙත් එහෙම තමයි. අපේ නං ලියුම් කඩනවද වත් මං දන්නෙ නෑ.  ඕනෑ වෙලාවක  ලියල එවංට. 

එහෙම නැත්තං මෙහෙම කරංටත් පුලුවං. සමරේ day shollar කෙනෙක්. එයාගෙ බාරේ එයාලගෙ ගෙදරට එවංට. මං නගිට ඇඩ්‍රස් එක දෙන්නං. "

"මට හිතෙනවා එහෙම වැඩියෙං හොඳයි අයියා."

"හෙට අනිද්දා අයියලා එනවා. මං විභාගේදී ව්ශ්මිත දේවල් කෙරුවා කියල අහ ගංටයි අයියලා නං එන්නේ."

"අයියා කියන්නේ ලිව්ව උත්තර ඔච්චරම දුර්වලයි කියලද... අයියා ඔහොම කියනකොට මටත් බය හිතෙනවා බං."

"Results එනකල් මොනවා කියංටවත් බෑ. මොකක් වුනත් සෙකන්ඩ් ෂයි එකකට මං ලෑස්ති වෙනවා නංගී."

"ඒකේ වැරැද්දක් නෑ... අනික එහෙම වුනොත්, කන වැල අල්ලාගෙන මටත් පස්සෙං එංටත් පුලුවංනෙ."

"මේ දවස් ටිකෙත් මුණ ගැහෙන දවසකට පැයක් හමාරක්වත් මොනවා හරි කරමු."

"බෑ...."

"ඇයි..?"

"නිවාඩුවට මුණ ගැහෙනකල් මං බලාන හිටියේ ඩිංගක් කොල්ලා බලංට.

මොකෝ හිනා වෙන්නේ. ඇත්තටම මං කිව්වේ...." ඇත්තටම මං හිනාවුනේ ජිනා නංගිට ආදරේට. 

"මයෙ බලි බලංටයැ... එදා ඉස්කෝලෙට ආව වෙලාවේ අනික් ලමයි උඹ දිහා බලනකොට මට නං ආඩම්බර හිතුනා."

"ඇයි..?"

"එතන දෙතුං දෙනෙක් දන්නවා ජිනා මයෙ නංගී නෙවෙයි කියල.  එහෙනං කව්ද කියලත් දන්නවා. ඉතිං මට ආඩම්බර හිතුනා.."

"එහෙනං මං අයියගෙ කව්ද?"

" 'දම්මි, සුගත් කියල පෙම්වත්තු දෙන්නෙක් ඉන්න 'ගොලු හදවත'  කියල නව කතාවක් ඇවිත් තියෙනවා. හරිම ලස්සනයිලු. පහුගිය දවස් වල නව කතා කියවංට වෙලාවක්  මට නං තිබ්බෙ නෑ. නංගී කියෙව්වද?"

"නෑ.. මටත් කියවංට ලැබුනෙ නෑ. ඕක ඇවිත් දැං අවුරුදු දෙකක් විතර ඇති මයෙ හිතේ.."

"අපි ලඟදී කියවමු. පොතක් තිබ්බා නං නිවාඩු කාලේ අපිට කියවංටත් තිබ්බා. ඉස්කෝලේ පුස්තකාලේ තියෙනවා නං ගෙනෙමු."

"ඔක්කොටෝම ඉස්සර වෙලා කියන්ට සපු විභාගේ කොහොමද කියලා."

"හොඳටම අමාරු වුනා අපෙ මහත්තයා."

"මම නම් ඕක අහන්ට නෙවෙයි බලාපොරොත්තු වුනේ."

                     ඇස් වල ප්‍රශ්නෙයි මං හිතෙං ඇද වැටිල හිටිය හැටියි දෙවෙනි මහත්තයට කිව්වා. ඒ ගැන දිගට දිගට මයෙං ඇහැව්වා. දෙවෙනි මහත්තයට සැකයක් ඇති වුනා කියල මට තේරුනා. පුරුදු විදිහට මිටි කරපු අතේ පිට පැත්තෙං තොලට තට්ටු කර කර විනාඩි කීපයක් කල්පනා කර කර හිටියා. ආයෙ ඒ ගැන ඇහැව්වේවත් බැන්නේවත් නෑ. හැබැයි දවසකිං දෙක්කිං කං දෙක පිරෙංට මට අහගංට වෙයිද දන්නෑ. වේවැල් පාර කංට වුනත් මං ඉවසාගෙන ඉන්නවා. මට හරියට දුක හිතුනා. මයෙ ගැන මහා මේරුව තරං බලාපොරොත්තු තියාගෙන හිටිය දෙවියෝ... මට කිසි දෙයක් කියාගංටත් බැරුව උගුර හිර වුනා. දැං මං පමයි.

                     එදා අපෙ ඉස්කෝලෙදි දැක්කට පස්සේනෙ... ඩිංගිරි අක්කගෙ නිඹුල්ලු දෙන්නා බලංට මට හදිස්සියක් තිබ්බේ. අපෙ අම්මයි මායි එහෙ යනකොට ජිනා නංගිත් හිටියා. ඩිංගිරි අක්කට හුස්ම කටක් ගංටත් මතක නැතුව හපන්නු දෙන්නගෙ හුරතලෙයි... පැහිච්චකමුයි කියවන්නේ.! එයිං මට ආසම හිතුනේ මිඩ්වයිෆ් නෝනා රත්නාවලීගෙ කට මිරිකාගෙන මොනවාදෝ බේතක් පොවල රත්නමාලි දිහාට හැරෙනකොට එයා පැත්තක බලාගෙන තරහ පෙන්නුවා කිව්ව හැටි. ඩිංගිරි අක්කත් මෝස්තර දාල රඟපාල එව්වා කියංට හරි දස්සයි. පොඩි දෙන්නා පෑලිස් අයියට හරිම ආදරෙයිලු. අනික් පැත්ත නං ඉතිං කියංටම දෙයක් නෑනෙ.

"නැන්දම්මටත් ආදරේ නැතෑ..." අපෙ අම්මා කිව්වා.

"නිවාඩුවට එදා ගෙදර එනකොට අඳුරාගංටම බැරුව සෑහෙන වෙලාවක් හිටියා. එකවැර ඇවිදිමුත්. ඒත් අපෙ නංගී දෙසැරයයි තුං සැරයයි දෙන්නා ඉස්සරහ කස්තිරං ඇල්ලුවේ මෙන්න නතර කරංට දෙන්නෙම නැතුව සෙල්ලං කරංට කියංට ගත්තා. නැන්දම්මා පොඩ්ඩ අමතක වෙයි!"

                     පෑලිස් අයියගෙ ගෙදර වත්ත දැං හරි ආෂික්...! හැම ගහක් වැලක්ම සරු සාරයි. කොසුයි දෙලුයි ගස් ටික පීදෙංට නං තව කල් යයි. ගම්මිරිස් වැලුත් පීදෙංට හෙටද අනිද්දද දන්නෑ. ඔක්මනිං පීදෙන ජාතියක්ලු හිටවල තියෙන්නේ. කෙසෙල් ගස් සමහර එව්වා පීදිල. අපිට තේ බොංට දුන්න හෙහෙල් ගෙඩි වත්තෙම එව්වා කියලයි දුන්නේ. ඒ එක්ක, එදා නුවරිං ගත්තා කියල යස කලු දොදොල් ජාතියකුත් තිබ්බා. මං එව්වට පෙරේතයි කියල දන්න හිංදා ඩිස්ගිරි අක්කා ඇන්න හංගල තියල. ඩිංගිරි අක්කා කවදත් මට ආදරෙයි. ඒක ඉච්චාවට නෙවෙයි කියල හොඳට තේරෙනවා.

                                                                                                    simple "s"  

2019. 10. 19

උඩගෙදර කතා 189 "න, ණ, ල, ළ."

"න, ණ, ල, ළ."

                  අපෙ ඉස්කෝලේ. සිංහල සර් හරි ජනප්‍රියයි. ළමයි ආදරෙයි.

                  වෙසක්. මේ ප්‍රාදේශීය නගරයෙත් තොරණ හතරක්. දන්සල් දෙකක්. දහය වසරේ අපි වෙසක් බලන්ට යනවා. පස් දෙනෙක්. සිංහල සර්රුත් එනවා. අපි එක්ක. (තොරණ  -  දන්සල්... හරිද? නැත්තං සිංහල සර්ගෙන් බැණුම්!)

                       

                  දෙවැනි තොරණ ලඟදී...

"ළමයිනේ.. අන්න නණලළ භේදය ගැන වැදගත් උදාහරණයක්." ඔය භේදය ගැන ඊයෙත් පාඩමක්.

                  තොරණ පහත කෙළවරක:

                  "ප්‍රියන්ත කළා." 

                  (නෑ.. නෑ.. "කලා" නෙවෙයි. "කළා".)

"s"

2019.10. 22

උඩගෙදර කතා 190 " ඇඹරැල්ලා"

"ඇඹරැල්ලා"

"නැන්දා, සුව...ඳයි. මොනවද හදන්නේ?" පොඩි මාමලගෙ චූටි ගෙට ගොඩ වුනේ එහෙම කියාගෙන.

"උඹටත් ඕන නං ...!" මං කිව්වා. අම්මා මට එරෙව්වා.

"චූටි දුව මේ ඇඹරැල්ලා සීනි සම්බෝලයක්."

"චූටි.. දවල්ට කාලා යන්ට හිටපන්. උඹටත් මෙව්වා කාලා ගියෑකි මචං." මම කිව්වා.

"නැන්දා මට ආසයි නැන්දා හදන හැටිත් අහ ගන්ට."

"ගෑණු දරුවෝ වුනාම දැනගන්ටම ඕනෑ. ඔයා චූටි දුවටත් එක්ක බත් ලිපේ තියන්ට මයෙ දුව.. හැබැයි ගල් වට්ටන්ට එහෙම බෑ ඔන්න. කැකුලු හාල් බතට තමයි මෙව්වා වඩා රහ."

"හරි අම්මා. මට හාල් ටික දෙන්ටකො."

"මං ඕන්නෑ. පහක් මැනල ගන්ට. පොලලා තියෙන්නෙ. ඉස්සර වෙල වතුර ලිප තියල ඉන්ට. ඇල්වතුරට දැම්මොත් බෙරිවෙන්ට බලයි."

"චුටි දුව, ඉස්සර වෙලා ඇඹරැල්ලා ගෙඩි ටික, ග්‍රෑම් 300 ක් විතර හොඳට හෝදල ඇන්න පොතු රැහැල හීනි තීරු කපා ගන්නවා. ඇඹුල් කැත්තේ හරහට ගෙඩිය පෙරල පෙරල කපන හැටි දන්නවනෙ. ඇටත් දාන්ට ඕනෑ. තලල හරි නිකම්ම හරි ගන්නේ. තලල ගත්තොත් සූප්පු කරන්ට පුලුවන්. රස වුනාට කොහොම ගත්තත් ඇටේ කොහු කෑලි මගෙ නං දත් අස්සේ රිංගනවාමයි. එව්වා අයින් කරන එක මහ වදයක්!"

"ඉතින් නැන්දෙ ඇට අයින් කරලම ගත්තම හරිනෙ."

"ඒක ඇත්ත. ඒ වුනාට ඇටේ ලඟින්ම තියෙන කොටස් වැඩියෙන්ම ගුණ. මදෙත් හුඟක් රසයි ගුණයි. හදන හැටි කියල දීලම ඉන්නංකො."

"මයෙ දුව බත ලිපේ තියල එනකල් අපි දෙන්නා ඉස්සර වෙලා ඇඹරැල්ලා ගෙඩි ටික ලියා ගනිමු. ඇඹුල්කැත්තට බය නං පිහියෙන් උනත් ලියා ගත්තෑකි. අල්ලට තද කරල පුවක් ලෙලි ගහනවා වාගේ පිහියෙං ලියන්ටත් පුලුවන්. ඒක තරමක් අවදානම්. ඊට හොඳයි ලෑල්ලේ තියලම කපන එක."

"හරි අපෙ අම්මා."

"හ්ම්.. ඔයත් ආයෙ අහ ගන්ට."

"දැන් ලොකු ලූනු ගෙඩි ටිකක්... ග්‍රෑම් 150 ක් විතර,මැද්ද අයින් කර කර ලියා ගනිමු. ඒ ටික කෑල්ලෙන් කෑල්ල වෙං වෙන්ට ඕනෑ. කරල් මිරිස් ටිකක් තද කලු වෙන්ට නොදී, තද දුඹුරු පාට වෙනකල් කබලේ කර කර ගෙන කෑලි වෙන්ට වනේ කොටා ගන්ට ඕනෑ."

"මචං... කැලි මිරිස් ටිකක් කබලේ කර කර ගත්තත් හරි..."

"චුටි ඒ කෙටි පාරක්. කරල් බැදල ගත්තම ෆ්‍රෙෂ්නෙ. එතකොට රස වැඩී. ඔන්න පුංචි සේර අලයකුයි, කුරුඳු පොත්තකුයි, රම්පේ කොල කෑල්ලකුයි අඟලේ විතර කෑලි කපාගෙන, ගෙඩි පිටිං කරදමුංගු ගෙඩි හතර පහකුයි, කරාබු නැටි පහ හයකුයි, කරපිංචා කිනිති දෙක තුනකුයි හරහ දැම්ම පිහියා තලෙන්ම තෙරපලා සුදු ලූනු බික් හත‍රක් පහකුයි හීනියට ලියා ගත්ත ඉඟුරි අල කෑල්ලකුයි අරන් තියා ගන්නවා. දැං පොල්තෙල් මේස හැඳි දෙකක් විතර ලිප තියල පැහෙනකොට ඒකේ මුඩු යන්ට ඕවෙන්ම කරපිංචා කොලයක් දෙකක් ලූනු කෑල්ලක් දාන්ට. අර සුවඳ ජාති තෙලෙන් ටිකක් බැදෙන්ට දාන්ට. ඔය තෙල් වලට ලියාගත්ත ඇඹරැල්ලා ටික ඉස්සර වෙල දානවා. එව්වා තෙල් වලින්ම තරමක් බැදුනට පස්සේ ලියා ගත්ත ලූනුත් දානවා. කන අය හීනියට ලියාගෙන උම්බලකඩ ග්‍රෑම් පනහක් විතරත් එක් කරන්න. ඇති තරමට ලුනුයි සීනි මේස හැඳි තුනකුයි එක් කරලා කලවම් කරන්න. දැන් මද ගින්නේ තෙල් වලින්ම තැම්බෙන්ට අරිනවා. සීනි චුට්ටක්, භාජනේ අයිනෙං උඩිනුත් ඉහලා දැම්මට කමක් නෑ, කැරමල් වෙන්ට... සීනි එක් කරාම ලුනු රස අඩු වෙන හින්දා ඒ ගැන සැලකිලිමත් වෙන්ට ඕනෑ. ඇඹරැල්ලයි විසේසෙන් ලූනුයි තලපයක් වෙනකල් බෙරි වෙන්ට නොදී තද දුඹුරු පාට වුනාම ලිපෙන් බා ගන්ට ඕන."

"නැන්දේ ඉතිං ඇඹරැල්ලා කලින් දාන්නේ නැතිව එකවරම දැම්මොත්?."

"නෑ... චූටි, එකවර ඔක්කොම දැම්මොත් ඇඹරැල්ලා තැම්බෙනකොට ලූනු හොඳටම බෙරි වෙනවා. එහෙම හරි නෑ."

"අනික සුවඳ ජාතිවල ඇට අරන් දැම්මේ නැත්තේ ඇයි.?"

"අහුලලා දාන්ට ලේසි වෙන්ට. පිඟානට ගන්ට කලින් ඕවා වෙන් කරලා අයින් කරන්ටත් බෑ. හීනිනෙ. ඉතිං එනසල් ඇටයක්, කරාබු නැට්ටක් හැපුනොත් එහෙම මුලු කෑම එකේම රහ ඉවරයි. ගෙඩි පිටිං තියෙනකොට කෑමට බෙදා ගත්ත එකෙං ඒවා ලේසියෙන් අරං දාන්ට පුලුවන්නෙ.. "

"නැන්දේ... ඇඹරැල්ලා වෙන හදන්නේ කොහොමද?"

"ආයෙ වෑංජනේ හදනවා කිරි දාලා. අබ ටිකක් පුපුරවලා තෙම්පරාදු කරාම තව හොඳයි."

"තව..?"

"ඇයි.. ඇඹරැල්ලා චට්නි... අච්චාරු... එහෙමත් ශෝක්නෙ. 

ඇඹරැල්ලා දලුත් කලවං මැල්ලුමට දානවා."

"නැන්දේ... අපෙ පංතියේ ලමයෙක්ගෙ අම්මා, මාස් පතා එයාගෙ බ්ලඩ් ෂුගර්, කොලෙස්ටරෝල්, බ්ලඩ් ප්‍රෙසර් එහෙම චෙක් කරවනවා. ඉතිං එදාට කලිං දවසේ එයා කොහෙන් හරි ඇඹරැල්ලා හොයාගෙන කනවලු."

"ඇත්ත චූටි දුව.. මේවා ඔය ඔක්කොටෝම විශේෂයෙන් රුධිර පීඩනයට, පපුවේ අමාරුවට ගුණයි. ඉතිං ඩොක්ටර්ස්ල රවට්ටන්ට එක වේලක් කාලා ගිහින් තමන්මනෙ රැවටෙන්නෙ..."

"මචං... අපෙ අම්මා නං එහෙම දේවල් කරන්නෙ නෑ. මෙයාට පාන්පිටි කෑම තහනම් කරලා තියෙන්නේ. ඉතිං ඒ මොනවාවත් කන්නෙ නෑ.......... උදේ! 

ඒ වාගෙම, ඩොක්ටර්  හැමදාම කියන්නේ 'හොඳයි.. හොඳින් ෂුගර් කොන්ට්‍රෝල් කරගෙන තියෙනවා. තව ටිකක් ඇවිදින්න.' කියලා. ඩොක්ටර් හිතාගෙන ඉන්නේ දැනුත් අපේ අම්මා ඇවිදිනවා කියලා! පව්.. එන මාසෙත් ඩොක්ටර් රැවටෙයි."

"උඹ කරබාගෙන හිටපන්... පැහෙන්නැතුව."

"ඌයි... අම්මේ... මගෙ කන...!"

"ඉතින් නැන්දේ... මේ හදිස්සියේ අද ඔය හදන්නේ?"

"චූටි දුව දන්නෙත් නැද්ද... ලොකු අයියලගෙ ලේලිට කන්ට බැරිව ඉන්නවලුනෙ. මේ ටිකක් හදලා යවන්ට හදන්නේ. බත් වලට වගේම රොටී පාන් එහෙම කන්ටත් මේවා හොඳයි. බත් බඳින්ටත් හොඳයි. හැබැයි සිදුරු නැතුව වෙනම පුංචි පාර්සලයක් හදලා බත් එකේ තියන්ට වෙන්නේ. සීනි සම්බලේ තෙල්නෙ. ඒවා බත් එක පුරා ගියාම මුලු බත් එකම තෙලුයි, ඇඹුලයි. එහෙම කන්ට පුලුවනෑ."

"චූටි උඹට දොල දුකක් එහෙම නෑ නේද මචං?" අම්මට නෑහෙන්ට මම චූටි නංගිගෙන් ඇහැව්වා.

"උඹට...?" ඒකී එහෙම උත්තර දුන්නා!

                                                                                                        simple "s"

2019.10.24

පින්තූරය අන්තර්ජාලය ඇසුරෙන්.

උඩගෙදර කතා 191 ලිං කටෙං වැටුන එකා 56

ලිං කටෙං වැටුන එකා   56.

"පුලන්නෙක් කියන්නේ මොකාටද බං." රෑ කෑම කාල ඉවර වෙනකොටම සමරේ හයියෙං ඇහුවා. "ටිකක් කට්ටිය කතා කරමුද..?" කියන එකයි එයා ඒ අඟෙං දඟෙං ඇහැව්වේ. ලොකු මේසේ වටේට විභාගෙට හිටිය අය ඔක්කොම එක් වුනා. 

"මට නං නෙවෙයි." කියාගෙන උපාලී ආවේ.

"මොකෝ බං උඹට ආයෙ නයනානන්දයා මතක් වුනේ? අනික අපරාදේ ඕක දැන්මම අහන්නේ. තව අවුරුද්දකින් විතර අහන්ට තිබුනේ."

"හරියන්නෑ මචං, ඊලඟ සැරේට දැම්ම තියාම ලෑස්ති වෙන්ට ඕනෑ. බලපංකො සපුවා, දයා එහෙම කොයි තරං හෑල්ලුවෙන්ද ඉන්නේ! මං නං බයේ ඉන්නේ ඊලඟට ගමේ යන්නේ කොහොමද කියල."

"සමරේ, මටත් කිසිම විස්වාසයක් නෑ. වැඩ හයක් පාස් වෙලවත් තිබ්බොත් ලොකු දෙයක්. " මං කිව්වා. 

"මම ඕනෑ තැනක ඔට්ටුවක් අල්ලන්නං.. මට නං s තුනකුයි ලයිට් කණු පහකුයි කියල. ෂුවර්." තව එක්කෙනෙක් කිව්වා.

"විභාග කොමසාරිස් , අර පී. එම්.පී.පෙරිම්පනායගම් සර් අපෙ උත්තර පත්තර එනකල් බලාගෙන ඉන්නවට වැඩිය ගමේ අයයි නෑදෑයොයිනෙ අපේ කෙරුවාව අගය කරංට බලාන ඉන්නේ. විභාගේ කෙලවෙල තිබ්බොත් එහෙමත් එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් විනා කවුරුවත් කණගාටු වෙංටද ඔය. 'අප්පා.. අහසිං යංටනේ බලාගෙන හිටියේ... ඔය ඇවිත් ඉන්නේ පු.. බිම ඇනගෙන.' කියයි."

"ඇත්තට අපි කී දෙනෙකුට බයේ ඉන්ට ඕනද.. පිස්සු වාගේ බං."

"හැබැයි මතක තියා ගනිල්ලා... විභාගෙට ලියල ඊලඟ වාරේ තමයි කොල්ලෙකුට කෙල්ලෙකුට ජීවිතේටම ෂපාන් එකේ ඉන්ට ලැබෙන එකම කාලේ. ඉතිං මේ වාරේ මොනවා හරි කරමු බං ජොලියක් ගන්ටත්."

"මොනවා කියල කරංටද බං.. කොහෙ තියෙන සල්ලිද... අත් කකුල් හම යන කල් අම්මලා තාත්තලා කුඹුරු වැඩ කරල ගන්න වී ඇටෙං, තමන්නෙම හරි කයෙවත් හරි වත්තක පිටියක උදේ ඉඳල රෑ වෙනකල් කොටල අතට ගන්න තුට්ටු දෙක්කිං ජීවිතේ ගැට ගහගෙන, බාග වෙලාවට අනික් පැත්තට ඒකත් අපෙ අතටම දීල දුකම විඳගෙන ... ප්‍රතිපල ආවම 'මට කෙලවෙල' කියල අපෙං අහ ගංටත් වෙන කොට හිතපල්ලාකො. තව ජෝගි නටන්ටත් කොහොම නං සල්ලි ඉල්ලංටද බං..." මං හිතුවේ මේ ටික කියල ඉවර වෙනකොට ජයසේනට ඇඬෙයි කියලත්. ඒත් ... මටයි, දෑහෙ කඳුලු වැටිල ඇඬුන්නැතත් හිත ඇතුලෙං හිර වුනේ. කඳුලු වැටිල යටි ගිරියෙං කැගැහිල ඇඬනවා නං ඒ දුක මෙහෙම හිරවෙනවට වැඩිය දාහෙන් සම්පතයි අප්පා. අහගෙන හිටිය ගුන්ඩට නං කඳුලුත් වැටුනා. තව එවුං හූල්ලැව්වා.

                    ලයනල්ගෙ හිත දුක් වෙන හැටි කෙනෙකුට තේරුං ගංට බෑ. ඒක වහගෙන හිනාවෙල කියන කරන දේකට එයාට තියෙන හැකියාවත් ලොකු පිනක්. 

"හරි මචං හැම එකාටම වාගේ ගෙවල් වල තියෙන්නේ එක වාගෙම පසු බිමක්. ඒ වාගෙම විභාගේ ගැනත් දෙගිඩියාවක්. මේ වාරේ ටිකක් ජොලියේ ඉන්ට ඕනෑ කියන එක අමතක කරංටත් නෙවෙයි. ඔය, පුරුතුගීසි කාරයා... තනකොල පෙත්තෝ එහෙම ටිකක් පට්ටා ගහන්ට චාන්ස් එකක් හදා ගනිමු. වැඩිය වියදමක් යන්නේ නැති වැඩ කෑලි දෙක තුනක් දා ගනිමු. එක එකා අතේ තියෙන සත විසිපහ තිහ එකතු කරල එක දවසක් පේරාදෙනියේ යමු. තව දවසක්., නුවරම තියෙන තැං කීපයක් බලංට යමු.  අන්න එහෙම මොන මොනවා හරි කතා කර ගනිමු."

"මේ වාරේ අගට පෙන්නමු අපිත් නාට්ටියක්. ඩී.බී.ට කියල හොඳ කතාවක් ලියා ගනිමු. 

"ඒකත් හොඳයි. තව ස්පෝට්මීට් එකටත් මොනවා හරි කරමු. සිංහල සමිතියේ සඟරාවට හැම එකාම මොනවා හරි ලියමු."

"ඔහොම යනකොට මාස තුන ඉවරවෙයි මචං."

"අනික බඩුවක් දාගෙන නැති හැම එකාටම එකියක් සෙට් කරල දෙමු..."

"දැන් උඹට ඉන්නවද කියපං ඉස්සරවෙලාම."

"ඊයෙයි අදයි බලන්ට බැරි වුනා. හෙටනං කොහොම හරි ඇප්‍රෝච් එකක් දානවා බං. හෙට රෑට දෙන්නං නිව්ස් අප්ඩේට් එක."

"උඹ ඔච්චර බෙල්ල කඩාගෙන ෆලෝ එක දාන බඩ්ඩ කව්ද කියපං බං..?" 

"ඌ කියන්නෙ නෑනෙ... අපිට නං තේරිල තියෙන්නේ මේකා හිතෙන් මවා ගත්ත එකක් කියල."

"යං යං දැන් නිදා ගන්ට යමල්ලා. ඌ හෙට නිව්ස් එක දෙයිනේ."

"කොහොමද නිවාඩු කාලේ සපු?"

"විශේෂයක් නෑ. හිත ටිකක් results ගැන දෙගිඩියාවේ හින්දා සතුට අඩු වුනා."

"ඔයාට නම් බය වෙන්ට දෙයක් නෑ සපු. එගොඩ වෙලා ඇති ෂුවර්. මට  තව අප්සට් එකක් එනවා සපූ.. විභාගේ පේල් වෙනවත් එක්ක."

"ලතා..?"

"මට අයියත් එක්ක කොලඹ යන්ට වෙයි. මෙහෙන් අස්වෙලා. දැනට ඒ තීරණය ස්තිරයි සපු.."

"ලතා...... "

"ඔව්... මම සපූව අමතක කරන්නෙ නැ සපු... මට මේ වාරේ සපු එක්ක සතුටින් ඉන්ට ඕන. සපු මාව අමතක කරන්නේ නෑ කියලත් ප්‍රොමිස් වෙන්ට ඕන." කොච්චර යකඩේ වාගේ දැඩි කෙල්ලක් වුනත් මේ වෙනකොට ලතගෙ ඇස් රතු වෙල, තෙත් වෙල.

"ඇති ඇති... තව කියවන්ට එපා. මට දුකයි. මටත් ලතා අමතක කරංට බෑ... ඒත් , ලතා කොලඹ ගියාට පස්සේ ආයෙ කවදාවත් අපි මුණ ගැහෙයිද?"

                       මේ වෙනකොට ලතාට කඳුලු හංගංට බෑ. මං මයෙ ලේන්සුව දුන්නා. කඳුලු අස්සෙම්ම ආදරේ හිතෙන හීනි හිනාවක් ලතාගෙ මූණේ ඇඳුනා. 

"මම මේක තියා ගන්නවා. කමක් නැද්ද සපු. ලේන්සු දෙන එකෙත් මොනවාදෝ අපලයක් ගැන කියනවා නේද ?"

"කමක් නැ තියා ගංට. ඒත් ඕක නිකම්ම හතර කොන මහපු සුදු රෙදි කෑල්ලක්නෙ."

"නෑ.. මේ තියෙන්නේ ලස්සන අබ මල් දෙකක් මොකක්දෝ පුංචි කොලේකුත් එක්ක. කව්ද... ජිනාදරී නේද මහලා දුන්නේ. බෝඩරේට කිට්ටුවෙන් මේ නූල් අද්දන්ට හුඟක් මහන්සි වෙන්ට ඕන. හොඳ ඉවසිල්ලකුත් තියෙන්ට ඕන. මේක ඇත්තටම හරි ලස්සනයි. කමක් නැද්ද මං තියා ගත්තට..? ඔයා ඒවා විශ්වාස කරන්නෙ නෑනෙ.!"

"කමක් නෑ. මට තව එකක් තියෙනවා. හෙට ඔයාගෙ උපන් දිනේට මයෙං කියල හිතා ගංටකො."

"ඒකත් මතකයිනෙ. Thank you සපු. හෙට මොනවද මගෙන් ඕන."

"මං මොනවා නම් කරංටද ලතා? මේ හිතවත්කම ඇති."

"ලෝබ වෙන්නේ නැතිව දැන්වත් කියපන්කෝ 'මේ ආදරේ' කියල."

"හ්ම්... ආදරේ..! මේ ආදරේ..! ඇතිද?"

"හෙටත් මට සපූ මුණගැහෙන්ටම ඕන. පුලුවන් නම් මේ වාරේ හැමදාම ..."

              

                       මං දැක්කා ආයෙත් ලතාගෙ ඇස් වලට කඳුලු ආවා. ඒ එක්කම වීරක්කොඩි මැඩම් ස්ටෙයාර් කේස් එකේ පහලිං උඩට එනවා. අපි මැඩම්ට හිනා වෙල එහෙම්ම හිටියා. මැඩම් ලතාට ස්ටාෆ් රූම් එකට එංට කියාගෙන එහෙමම ගියා. ඒත් මූණේ ප්‍රශ්ණ ගොඩක්!

"මේ... සුබ උපන් දිනයක් ලතා! මැඩම් මොනවද ඇහුවේ?" මට හදිස්සිය තිබ්බේ ඒක දැන ගංට.

"Thank you සපු. මොකද ඇඬුවේ ඇහුවා. 'මට අප්සට් එකක් වෙලා ඉන්නේ මැඩම්.. මට මෙහෙන් යන්ට වෙලා. අයියා ඉන්න දිහාට. ඒක කියන්ට ගිහින් දුක හිතුනා.' කියලා මම කිව්වා. 'කොහේ හිටියත් මේ වතාවේ මහන්සි වෙලා විභාගේ කර ගන්න. අයියා දැන් කොහෙද ඉන්නේ? මම අහන්නේ නතර වෙලා ඉන්නේ කොහෙද? ඩොක්ටරේට් එකේ වැඩ ඉවරද? බලන්නකො.. ඒත් අපේ පාස්ට් පියුපිල් කෙනෙක්නෙ. ඉස්කෝලෙටම ආඩම්බරයක්.' කිව්වා."

"ඇත්තටම ලතා ඔයාට කොහෙද ඉංට වෙන්නේ?"

"අඹතලේ.. අයියා ඉන්නේ."

"අහම්බෙං කවදාහරි මුණ ගැහුනොත් තමා ලතා. ඔයාටත් ආයෙ මෙහෙ එංට හේතුවක් නෑනෙ." ලතාට මං කලිං කවදාවත් 'ඔයා' කියල නෑ. එහෙම කීවම මොකද්දෝ මොකද්දෝ වාගේ. මට ඒක විස්තර කරංට තේරෙන්නෙ නෑ. කසාද බැඳපු දෙන්නෙක් කතා කරනවා වාගේ හැඟීමක් දැනෙන්නේ. සර්ලා මැඩම්ලට ගෙදර අයට එහෙම කියන්නෙත් නෑ. ඒක වෙනම කතාවක්..

"අපි ඉස්කොලවලම මැරෙනකල් ඉන්නවා නෙවෙයි සපු. අපෙ ලෝකෙට ගියාම කවදා හරි මුණ ගැහෙයි. මේවා ගෙනාවේ ඔයාට. මේකේ තියෙන්නේ අයියා England ගිහින් එන ගමන් ගෙනාව ටොෆී වගයක්. කීපයයි ඇත්තේ.. අපෙ පන්තියට බෙදුවා. හැමෝම එක්ක share කරගන්ට නම් බැරි වෙයි. මේකේ තියෙන්නේ ලේන්සු පෙට්ටියක්."

"ඊයේ මයෙ ලේන්සුව දුන්නට පාඩු නෑනෙ."

"ණය ගෙව්වා නෙවෙයි. කලින්ම වෙන් කරලා තියාගෙන හිටියේ.. අද හරි ඔයාගෙ birthday එකට හරි දෙන්ට. මතක තියෙංට වෙන ඉතිං මම මොනවා දෙන්ටද?"

                   මං ලතා දිහා බැලුවා. ඒ ඇස් දෙක තවත් හීනි වෙල... දිලිසෙනවා... කාන්තියක්. ටොෆී පෙට්ටිය දුන්නේ මගෙ අත යටිං තත්පරයක් විතර ලතාගෙ අත තියාගෙන ඉඳල. සීතලයි.. මට ලැජ්ජා හිතුනා. ආසා හිතෙන ලැජ්ජාවක්!

"ඔය ටොෆී ටින් එක තියා ගන්ට. කාලෙකට මාව මතක් වෙන්ට ..."

"මං... ආදරෙයි කියන්නං. හැමදාම මං මතක් වෙංට.!"

"හ්ම්.. ඒ ඇති හොඳටම සපූ..."

ආදරණීය අයියා..

                  Lagarithm ගැන තව ටිකක් පැහැදිලි කරංට අයියා. 

                      

                  මට නම් එන සතිය අගදිත් ගමේ සීතල අත්විඳින්ට අවස්ථාවක් ඇවිත්. සමනළියෝ දෙන්නට ගිහි පිරිතක් කියවලු. සෙනසුරාදා. ගිහින් ඇවිත් අයියට විස්තර කියන්නම්.

                   සැපෙමි. සැප වේවා!

                                                                                 මීට,

                                                                                 යටහත් නංගී,

                                                                                 ජිනාදරී.

                    කෙල්ලංට කට්ටකං පිහිටන්නේ උප්පත්තියෙං! ගෙදෙට්ට ලැබිල සමරේ මට ගෙනත් දුන්න ඒ ලියුම් කෑල්ලෙත්, සැකයක් නොහිතෙංට, කට්ටකම් කීයක් ජිනා එක් කරලද! ගමේ සීතල...!

                                                                                                  simple "s"

2019.10.27

උඩගෙදර කතා 192 ඡන්ද රාජකාරි 01

ඡන්ද රාජකාරි.... 01.

                    "ඉලෙක්ෂන් ඩියුටි" කියන්නේ මොකක්ද කියලා විශේෂයෙන් රජයේ සේවයේ අය දන්නවා. මං කියන්නේ ඒ කරන රාජකාරි නෙවෙයි. කාලෙකට සැරයක් මැතිවරණයක් තියෙනකොට ඡන්ද මධ්‍යස්ථනයක රාජකාරි වලට ගිහින් හරි වෙනත් ආකාර වලින් හරි "ඉලෙක්ෂන් ඩියුටි" කිරීම ගැන.

                    මේක බරපතල වගකීමක් දැරීම අතරෙම,  ගානකුත් ගෙවලා නිළාරීන්ට ලබාදෙන හරිම විනෝදජනක අවස්ථාවක්! ඒ අයත්, අනික් කරදර කලබල, දවසකට හමාරකට හිතෙන් අයින් කරලා බොහොම සරළව ගෙවන අවස්ථාවක්. මැතිවරණ රාජකාරියක යෙදෙන කාටත් කාලයක් අමතක නොවෙන රසවත් අත්දැකීමක් දෙකක් එක්වෙනවාමයි.

                     මේ කියන රජයේ සේවකයා, කාර්‍යාල කාර්‍ය සහායක, කම්කරු හා රියැදුරු කියන තනතුරු සඳහා පත්වීම් නොලැබුවත් ඒ රාජකාරිත් ඉටු කළ කෙනෙක්. ඊට එහා හැම තනතුරක්ම ඉසිලුවා. ඒ හැම තනතුරේම මිහිරි අත්දැකීම් එකක් හරිත් එකතු වුනා.ඒ හින්දම ඒ අත්දැකීමුත් බහුලයි.

                     1982.12.22 දා , ලංකාවේ මුල්ම ලාම්පු කලගෙඩි සටන, ඒ කියන්නේ ජනමත විචාරණය පැවැත් වුනා දන්නවනෙ. අඩුගානේ අහලා තියෙනවනෙ. හොඳම "ජනමත ප්‍රකාශනය" තිබුනේ වයඹ පලාතේ මයෙ හිතේ. ඒ වෙන කතන්තර. 

                     අපෙ යාලුවට (අපි එයාට දැනට කලූ කියමු.), ඒ ජනමත විචාරණයේදී, ප්‍රධාන ඡන්ද ස්ථාන නිළධාරි හැටියට යන්න වුනේ කලුතර දිස්ත්‍රික්කයේ අගලවත්ත ආසනයේ, තව මොකක්දෝ වත්තකට. වෙනදා විදියටම ගෙදරින් හදලා දුන්න කෑම එකයි, අර බෝතලෙයි, අනික් අඩුවැඩියයි අරන් උදේ වරුවෙන්ම පිටත් වුනා, ඡන්ද ලිපි ලේඛන, පෙට්ටි වාගේ දේත් එක්කරගෙන. ඒ ....වත්තේ ඉස්කෝලේ මිදුලේ වාහනේ නවත්තනකොට අවුරුදු විස්ස තිහ අතරේ වගේ පිරිමි අය තුන් හතර දෙනෙක් කෝටු වගයක් හිටවලා කොහුලණු අදිනවා.

"අපිට ග්‍රාම සේවක මහත්තයා මුණ ගැහෙන්ට...." (ඒ කාලේ ඒ තනතුර හැඳින්නුවේ එහෙම.)

"ඇයි.. මං තමයි." ගිය අය ගැන නොසැලකිල්ලෙන්ම, ඉරුන බොක්සින් බැනියමක් ඇඳගෙන වැඩ කර කර හිටිය කෙනෙක් කිව්වා. කලූට තේරුනා, ග්‍රාමේ දමනේ ලේසි වෙන එකක් නෑ කියලා.

"සතුටුයි මහත්තයෝ... මගෙ නම කලූ. ඔය මහත්තයා ?"

"අවශ්‍ය නෑ.. ග්‍රාම සේවක කිව්වම ඇති."

"හොඳමයි ග්‍රාම සේවක මහත්තයා. අපිට අද රෑටයි හෙටටයි කැම ටිකක් තේ ටිකක් සපයා ගන්න විදියක් යොදලා දෙන්න වෙයි."

"මහත්තයා... කුරුඳුවත්තේ විදියට කෑම බීම ඕනෑ නං හැතැම්ම තුන හතරකට එහායින් තියෙනවා අර ප්‍රසිද්ධ ..... රෙස්ට් හවුස් එක. අගලවත්තේ විදියට කමක් නැත්තං මෙහෙන් තැනක් හොයලා දෙන්නං."

                     මළ කෙලියයි! මේකා ගේමටමයි කතාව. කලූගෙත් මල පොඩ්ඩක් විකසිත වේ ගෙන ආවත් පෙන්නුවේ නෑ. ඡන්ද විමසීම් කාර්‍ය මණ්ඩලයට ඒ අවශ්‍යතා ඉටුකර දීම ග්‍රාමෙගෙ වගකීමක් බව මතක් කරලා දෙන්න ගියෙත් නෑ.

"රාළහාමි, මේ... එහෙම කිව්වට කමක් නැද්ද? හා ඒත්... ග්‍රාම සේවක මහත්තයා කලින් මාව අඳුරනවද?"

"නෑ... ඇයි?"

"රාජකාරියක් කර ගන්න ඇවිත් මුණ ගැහිලා මගෙන් මොකුත් වැරැද්දක් එහෙම වෙලාවත් තියෙනවද කියලා."

"නෑ.. අපි කලින් අඳුරන්නේ නෑ."

"ග්‍රාම සේවක මහත්තයෝ මේ එක දවසක රාජකාරියකට ඇවිත් මොන කුරුඳුවත්තේ කෑමද? මායි මේ හැම දෙනාමයි කැලෑ කොලයක්, පරිප්පු හොද්දක් එක්ක බත් ටිකක් කාල හැදුන මිනිස්සු. මහත්තයට අපහසුවක් තියෙනවා නං මිරිස්වත්තේ රාළහාමිට පනිවිඩයක් දෙන්ටකො පොඩ්ඩක් උදව්වක් ඕන... මාව මුණ ගැහෙන්න කියලා."

"ඒ මහත්තයා අඳුරන්නේ කොහොමද?"

"ඊයේ පෙරේදා තිබුන ඡන්දෙදි මම හිටියේ මිරිස්වත්තේ."

                       ග්‍රාමේ වචනයක් කතා නැතිව කලූගෙ මූණ දිහාම ටික වෙලාවක් බලාගෙන හිටියා. 

"ඔබතුමා මෙහෙ ඉන්නවා කියලා මං එයාට පනිවිඩේකුත් යවන්නං. මේ... කෑම බීම ටික මම සපයන්නං."

                       ඒ දවසේ ඡන්ද මධ්‍යස්ථානයේ රැඳෙන්නේ නැනි නිළධාරිණියන්ද ඇතුලුව සියළු දෙනා දෙකට රැස්වීමකට සහභාගි විය යුතුයි. ඊට කලින්, ආ අය කෑම කන්නත් ඕන. මේ හැම දෙනාටම කෑම කෙසේ වෙතත් ඒ "වෙලාව" උදාකර ගන්න ඉක්මන්. කලූලට එක් වෙන්න ග්‍රාම නිළධාරි මහත්තයටත් ආරාධනා කෙරුවා. ආරාධනය පිළිගත්තත් ඔහු එම අන්ත්‍රත්දහන වුනා. කලින් කතා කරගෙන වාගේ හැම මහත්තයෙක්ම කෑම එකට අමතර අවශ්‍යතාත් සම්පූර්ණ කරගෙන ඇවිත් තිබුනේ. මූඩියක් පෑගෙන්න තියා ඇරෙන්නත් කලින්ම මූලික වැඩේ සාර්ථකව අවසන් කර ගැනීමේ අවශ්‍යතාව වචනයකින් දෙකකින් ඒ අවිධිමත් රැස්වීමේදිම කලූ, කන්ඩායමට පැහැදිලි කළා. 

විනාඩි පහක් දහයකින් ග්‍රාම නිළධාරි මහත්තයා මතු වුනේ, යස සුදු අත් දිග කමිසයක් එහෙම ඇඳල, මුට්ටියකුත් එල්ලාගෙන. 

"ගහේ...."

"හ්ම්....!"

"මයෙ දෙයියා.. බැලට් පේපර්ස් ටික පරිස්සම් කර ගන්න ඕන."  කලූ පොලිස් රාළහාමිට කිව්වා. 

"සතේකට බය වෙන්න එපා." රාළහාමි සහතිකේ දුන්නා. සහතිකේ සහතිකයි කියලා සහතික වුනේ ඒ කොලු පැටියා අම්මා හදලා දීලා ගෙනාව බත් ටිකෙන් විතරක් සෑහීමට පත් වුනාම! පස්සේ දන්නේ කොල්ලත් බ්ලොටිං පේපර් එකක් කියල!

"රාළහාමිටම වගකීම පවරලා බෑ... අපිත්..." කලූ අනික් අයටත් කිව්වා. ඒ අයත් දෙපයින්ම එකඟ වුනා. 

                      රෑ ඡන්ද මධ්‍යස්ථානයට ජීප් එකකින් ඉහල පොලිස් නිළධාරි මහත්තයෙක් ආවා. අපෙ චූටි රාළහාමි තවත් රාජකාරියට බැඳලා තියන වචන ටිකක් ඒ මහත්තයත් කිව්වා.

"දැන් මහත්තයා මාත් එක්ක පොඩි ගමනක් යනවා. බැලට් ටික හොඳට බලා ගන්න ඕන."

"Yes Sir.."

                      අනික් කොල්ලෝ දෙතුන් දෙනෙකුටත් ඒ ගැන කියලයි මම පිටත් වුනේ. මිරිස්වත්ත පැත්තට යනකොට පාර අයිනේ දකුණු පැත්තේ දිග පොල් වත්තක් තියෙන්නේ. කෙලින් පාර. කව්දෝ දෙන්නෙක් ටෝච් එකකුත් අරන් පාර දිගේ යනවා. අපි ගිය ජීප් එක ඒ අය ඉස්සරහ නතර කෙරුවේ ටක් ගාල, ඒ අයගෙ ඇඟේ ගෑවී නොගෑවී.

"කොහෙද යකෝ මේ මහ රෑ රවුං ගහන්නේ. දුවපියව් යන්න ගෙවල් වලට. දුවපියව්... "

                      ඒ මිනිස්සු යනකල් අපි එතන තරමක් වෙලා ගිමන් හැරියා!

"සාජන්... හ්ම්..."

                     සාජන් ජීප් එකෙන් බැස්සා. සපත්තු දාගෙනම නැග්ගෙ නැතෑ තැඹිලි  ගහකට. තැඹිලි වලු දෙකක් බිමට බෑවා. ඒවත් දාගෙන ආපහු ඉස්කෝලෙට එනකොට මිරිස්වත්තේ ග්‍රාම සේවක මහත්තයත් ඇවිත්. 

"සර් මේ මනුස්සයා සර්ගෙ ඇඟට ගොඩ වුනාලු නේද?"

                     කලින් තිබුන ඡන්ද විමසීමට මේ මධ්‍යස්ථානයට ඩියුටි ආව "මහත්තයා" කෑම හින්දා ඇති කර ගත්ත පරන ගනු දෙනුවක ඇරියස් එක එයා අපේ කලූගෙන් අරන් තියෙන්නේ. මිරිස්වත්තේ මහත්තයා කලූ ගැන මේ ග්‍රාම සේවක මහත්තයාටත් කියලා තිබිලා තියෙන්නේ කලගෙඩි ලාම්පු කෙලියට මෙහෙට එයි කියලා දැනගෙන හේම නෙවේ.

                     පහුවදා උදේ හතට කලින් ඡන්ද පෙට්ටිය සීල් කර ගන්න තැන ඉඳලා හවස හතරට පෙට්ටිය වහලා සීල් කරන කල් රාජකාරි ඔක්කොම හරියටම ඉටු වුනා. ඉහලම කෑම බීම ඕනෑවට වඩාත් ලැබුනා. කලූ කලුතරින් පිටට මාරු වෙලා ගිහින් කාලයක් ගිහිල්ලත් ඒ ඉලෙක්ෂන් ඩියුටියේ ගොඩනැගුනු හිතවත්කම් හැම එකම වාගේ පැවතුනා...!  

                                                                                                    simple "s"

2019.11.02

පින්තූරය අන්තර්ජාලය ඇසුරෙන් .