ලිං කටෙං වැටුන එකා 69
"මේ පන්තියේ වැඩිමල්ම ළමයා කව්ද?"
දවසක් බණ්ඩාරනායක සර් පංතියට ඇවිත් පාඩම පටං ගත්තේ එහෙම අහල. ලමයි බෙලි කෙටි උඩ ඔලු ගෙඩි කරකව කරකව පංතිය පුරා ඇස් ගෙඩි දෙක ඇන්න ගියා විනා කව්රුවත් උත්තර දුන්නෙ නෑ. ඇත්තටම ඒකට එහෙම උත්තර දෙංටත් බෑ.
"හරි.. අපි මෙහෙම කරමු. හතලිස් පහේ ඉපදුන අය අත් උස්සන්ට..
හ්ම් ... කව්රුත් නැද්ද?
එහෙනම් හතලිස් හයේ?
ඒකත් එහෙමද.. ඉතුරු ඔක්කොම හත්ලිස් හයේ?"
ලමයි පන්තිය වටේ බලනවා. එක එක්කෙනා කුටු කුටු ගානවා.. හොරෙං. මොකද ... වෙනදා විහිලුවෙං ඉන්න සර්ගෙ මූඩ් එක එදා වැඩිය හරි නෑ.
"සර්ට කව්දෝ කෙල්ලෙක්ගෙ වයස දැන ගංට ඕනෑ වෙලද කොහෙද බං ...!" ලඟ ඉන්න කෙල්ලට මං කිව්වා. අඟල් නවයක දහයක විතර පරතරයයි ගෑනු ලමයිංගෙයි අපෙයි පේලි දෙක අතරේ තියෙන්නේ. ඒකත් ගෑනු ලමයින්නේ පේලිය ඉස්සරහදී පලල්. පස්සෙම්ම ඉන්නේ ලමයි දෙන්නයි. පිරිමි ලමයින්නේ පේලිය ඒකේ අනික් පැත්ත. සමහර තැං වල පිලිවෙලක් ඇත්තෙ නෑ. පේලි දෙක අතරිං වුවමනාවකට කෙල්ලෙක් යනකල් කොල්ලෝ පෙරුම් පුරනවා. ලඟම දෙන්නගෙං එකියක් නැගිට්ටොත් ඇරෙංට, මට නං මොකුත් ප්‍රශ්නයක් නෑ.. මම ඉන්නේ පස්සම පේලියේ හින්දා!
"ඇයි දන්නේ නැද්ද බං..?"
"කව්ද?"
"පස්සේ..."
"හ්ම්.."
"සපුමල්...?"
මං ගැස්සිල පියෙවි ලෝකෙට ආවා.
"සර්.."
"සර් නෙවේ.. කොහෙද මෙච්චර වෙලා හිටියේ?
"සපුමල්, හතලිස් හයේ මොන මාසෙද? දෙසැම්බර්?"
"නෑ සර්.. නොවැම්බර්."
"ඒක තමා මෙච්චර වෙලා ඇහුවේ..
දැන් නොවැම්බර් තුන් දෙනා කියන්ට දිනය.
සපුමල් ?"
"දහ අට සර්.."
අනික් දෙන්නා, එක්කෙනෙක් මුතු.. දාහත, කරු හය... එතකොට මමයි පන්තියේ බාලම.
"සපුමල් මොනවද, කවුරු ගැනද කල්පනා කර කර හිටියේ පන්තියේ කතා කතා කරන දෙයක්වත් ඇහෙන්නේ නැතිව?"
"සර්.. ඇත්තටම මම කල්පනා කළේ... පංතියේ බාලම ලමයා හොයා ගන්න විදිය සර් සරළ කර ගත්ත හැටි ගැන.."
"හ්ම්... මම හිතුවේ ගමේ කෙල්ල ගැනද කියලා.."
මට හීනි ලැජ්ජාවක් හිතුනා. ඇත්තටම මම කී සැරයක්, ජිනා ගැන කල්පනාවට වැටිල එහෙම absent minded ඉඳල තියෙනවද...! සර් හරි මැඩම් හරි පංතියේ එම පැහැදිලි කරලා දුන්න දෙයක් මං ආපහු අහල ලමයි කොච්චර මට හිනා වෙල තියෙනවද...! එහෙම නැත්තං අදාල නැති දෙයක් කියල කී සැරයක් බැනුම් අහල තියෙනවද? වතාවක්, 'නාලාගිරි ඇතා දමණය කිරීම තුලින් බුදුන් වහන්සේගේ කුමන ගුණයද දැක්වෙන්නේ..?' කියල හේරත් සර් ඇහුව ප්‍රශ්නෙට 'දළදා මාලිගාව****' කියල උත්තර දීල මං පල් වුන තරමක්! තවමත් ලමයි ඒක මතක් කරල මට පල් එක ගහනවා..
"මේ පන්තියේ බාලම ළමයා කව්ද කියලා බලා ගන්ට මට ඕන වුනේ මොකද කියලා ඔය අයට කුතුහලයක් එන්ට ඇතිනේ. අපෙ ඉස්කෝලේ UE Prep එකේ රොමියෝ ජුලියටලා හුඟක් ඉන්නවා කියලා අපිට තේරිලා තියෙනවා. එයිනුත් වැඩියම පන්තිවල බාලම අය බවයි පෙනෙන්නේ. University එකේ අපේ Batch එකේ ළමයි වර්ග තුනක් හිටියා. එක, බෙල්ල කඩාගෙන කරත්ත දක්කපු අය, දෙක, affairs නැතුව ඒත් විරුද්ධ ලිංගිකයින් එක්ක සීමාව ඉක්මවලා විනෝදෙන් හිටිය අය, තුන්වෙනි කන්ඩායම ඔය කිසි දෙයක් නැතුව තමන්ගෙ පාඩුවේ පාඩම් වැඩ ටික කරගෙන හිටිය අය. මෙයින් තුන් වෙනි කන්ඩායම හොඳින් Finals කර ගත්තා. දෙවෙනි කන්ඩායමේ Fifty Fifty. මොකද ඒ අය අතරේ මොන පිස්සුව නැටුවත් තමන්ගෙ ප්‍රධාන අරමුණට වැඩි සැලකිල්ල යෙදුව අය වැඩිය හිටියේ. පලවෙනි කන්ඩායමට final exam complete කර ගන්න බැරි වුනා. අම්මා අප්පා කුලී වැඩක් හරි කරලා හොයලා එව්ව තුට්ටු දෙකත් නෑ.. විභාගෙත් නෑ. "
සර් මෙහෙම කියාගෙන යද්දී Girl කෙනෙක් ඉකි ගහන සද්දේ ඇහිල ඔක්කොම හැරිල බැලුවා. ඒත් සර් ඒක සතේකට ගනන් ගන්නේ නැතුව කතාව කරගෙන ගියා.
"ඈත ගම් වලිං ශිෂ්‍යත්වේ පාස් වෙලා ඇවිත් යන්තම් ඇටෙන් පොත්තෙන් එලියට එනකොටම මදන විසේ ඔලුවට ගහලා මෙතන ජෝගි නටලා කොර ගත්ත දෙයක් නැතුව ආපහු ගෙවල් වලට පල්ලම් බහින්ට වුනාම ලැජ්ජා නැද්ද? ඔය අයත් කී දෙනෙක් යන්තම් වැඩ හය ගැට ගහගෙන ඉන්න අයද? එහෙම ඉඳලා රස්සාවක් ලේසියකින් හොයා ගන්ට පුලුවන් වෙයිද? විශ්ව විද්‍යාලෙට ගිය කෙනෙක් නම් කී සැරයක් කරලා හරි Degree එක Complete නොකර ආපහු යන්නෙ නෑ. ඒත් ඔය ලමයි යන්තම් වැඩ හතර පාස් වෙන්නේවත් නැතිව ගෙවල් වලට යන්ටද හිතාගෙන ඉන්නේ. O Level ම ඇණගෙන අවුරුද්දකට කී දෙනෙක් ආපහු යනවා කියලද හිතන්නේ..."
සර් මේ ටික කියනකොට මට හිත කීරි ගැහුනා. ඇත්තටම සර් මේ කියන්නේ මටද? සර් අර තුන්වෙනි බමුණු කුලයේ ඉඳල අවුරුද්දකට දෙක්කට කලිං, Class එකක් එක්ක ඩිග්‍රි එක ගත්ත එකේ පම්පෝරිය ගහනවද? එතකොට අර මුතු ඉකි ගගහ ඇඬුවේ මොකටද?
"හොඳයි... දැන් නොතේරෙන අය නෙවෙයිනෙ. කල්පනාවෙන් වැඩ කර ගන්න." කියල සර් ගියා.
"අර කිව්වේ කව්ද රාජකරුණා?"
"ඇයි ඇහුනේ නැද්ද ඉකි ගහනවා. එයා නම් ප්‍රචාරය කරගෙන හිටියේ සර් හදවත පතුලෙන්ම එයාට Love කියලා. ලඟදී මේ මී හරකී සර්ට ලියුමක් යවලා. ඒකයි අද ඔය ලුනු ඇඹුල් ඇතුව අහ ගත්තේ. සර්ට ආරංච් වෙලා වගේ මෙයා කියන දේවල්. නෑයෝ නැයොලු. ඒකත් බොරුවක්ද දන්නෙ නෑ!"
"ආ... මේ පවුල් ආරවුලක්නෙ..."
ඒත් සර් මේ දේශනාව කළේ මටද කියල හිතංට හේතු ගොඩක් තියෙනවා. මං දින පොතක් ලියංට පටං ගත්ත හිංදා මේ හැට හතර මට අමතක වෙංට හේතුවක් නෑ. කෙනෙක් පොතට එබිකම් කළොත් කියන බයට සමහර දේ නොලියා හිටියා, සමහර එව්වා මට විතරක් තේරෙන විදියට ලිව්වා, ඒත් මතකයේ තියෙන එව්වත් එක්ක ගත්තම හැම දේම මතකයි!
අවුරුද්ද මුලදිම වාගේ ජිනා නංගී අලුත් විදියකට ලියංට පටං ගත්තේ.
"මට දැං අයියා බලංට ආසයි. මට පැහැදිලිවම කියංට අයියා මගෙ නේද..." ඔන්න දවසක් ගහෙං ගෙඩි එනවා වාගේ ජිනා මට ලියල එව්ව එක!
විභාගේ ඉවර වුන අවුරුද්ද මේ වාගේ එව්වා ලියංට හිතෙනවා කියල මං දන්නවා. මේ කියන්නේ මොකක්ද කියලත් මං දන්නවා. මං ඒ ගැන කෙලවරක් නැතුව කතා කරංටත් ආසයි. මට ජිනා ඇඳිලා පෙනෙනවා. ඒත් ඒ ගැන කතා කරන්නේ නැතුව මං දිගින් දිගටම ලිව්වේ, ගිය වතාවේ විභාගේ හොඳිං කර ගත්තත්, පාඩම් වලට යොමු වෙංට කියලම. ඒත් ඒකට ලියල එව්වේ "ඔය නොකියා කියන්නේ අයියා මට කැමති නෑ කියලනේ.. එහෙම වුනොත් මයෙ ලෝකේ මං හොයා ගන්නම්කො." කියලයි .. මට ටිකක් බයත් හිතුනා. මොකද්ද ඒ ලෝකේ?
"කව්ද ... මාදංගනීද වාසනාවන්තී?" ලියුම අවසන් කරල තිබුනේ ඒ ප්‍රශ්නයෙං....
ඔය අතරේ ඊට දවසකට දෙක්කට පස්සේ දවසක් මාදි නංගී මට තනියම මුණ ගැහුනා Physics Lab එක ලඟදී.
"අයියා... මට පොඩි කරදයක්..."
"ඒ මොකද්ද නංගී?"
"පන්තියේ විජේතුංග මට කරදර කරනවා. එයා මට ආදරෙයිලු. මං කැමති නැත්තං එයා ..."
"විජේතුංග කියන්නේ අර ස්ටයිල් එකට අඳින ලස්සන බෝයි නේද? නංගී අයියට කිව්වද?"
"නෑ... අයියට කියන්ට එපා. අයියා ඔයා හිතලා කරන්ට ඕන මොනවා හරි කියන්ට. අයියට බැරිද එයාට කතා කරන්ට..?"
"එතකොට නංගිට මයෙ ගැන කතාවක් හදයි."
"ඒකට කමක් නෑ. අයියා ඒකට අකමැතිද? එහෙම නං කමක් නෑ." මං මාදිගෙ ඇස් දෙක දිහා බලල හිනා වුනා.
"ඔය ඇස්.." මාදිට කතාව ඉවර කරංට ලැබුනෙ නෑ. දයාගෙ කට හඬ ස්ටෙයාවේ එක උඩින් ඇහුනා.
"මම යන්නම් අයියා..."
මෙහෙම පැටලිලි ආව හැමදාම හැන්දෑවේ ඒ ගැන කතා කෙරුවේ දයා එක්ක. ඒත් මේ සිද්දි දෙකෙං එකක්වත් මට එයා එක්ක කතා කරංට බෑ.
"සපු.. මේ සුමානේ යමු අපෙ ගෙදර?" එදා හවස දයා මගෙං ඇහැව්වා.
simple "s"
2020. 01. 23
පින්තූරය අන්තර්ජාලය ඇසුරෙන් .
No comments:
Post a Comment