ලිං කටෙං වැටුන එකා 72
"ලස්සන... !
අයියා දන්නවද මේක නංගී ගාවා තිබුනා කියල."
"ඔව්.. ඇයි." ඔලුව සම්පූර්ණයෙං උස්සන් නැතුව යටැහිං බලල මාදි කිව්වේ."
"එහෙනං මේක මට තියා ගංට බෑනෙ. දයා මාව පට්ටා ගහයි...."
"ඔයා බය නැතුව තියා ගන්ටකො..."
"නංගී නං කියයි. ඕක ඔයා ලඟම තියා ගංට. මං කවදා හරි ගන්නං "
"කවදා හරි...! නෑ.... එහෙම තියා ගන්ට මම වෙන ෂේප් එකක බැජ් එකක් ගෙනත් දෙන්නං.මොන ෂේප් එකේද?"
ලස්සන හීනි හිනාවකිං මාධංගනීගෙ මූණ පිරිල ගියා. ඒ අස්සෙන් අඩවන් වුන ඇස් දෙක මයෙ මූණට හරවාගෙන, එයා අත් දෙකේම දබරැඟිලි වලිං හදවතක සංකේතය අහසේ ඇන්දා.
"අයියාවත් කවුරුවත් දන්නේ නෑ, මයෙ ලඟ තිබුනා කියලාවත් මං ඕක සපු අයියට දුන්නා කියලාවත්."
"මේක කොහෙංද ඔයාට..?"
"මේ ලඟ මහාමායා ගර්ල් කෙනෙක් ඉන්නවා. එයාට කව්ද දුන්නා කියල මට දුන්නා. මට ඒක ඔයාට දෙංට හිතුනා."
"ඇත්තටම ලස්සනයි. INDEPENDENCE DAY CEYLON ...."
මේ ගිය සෙනසුරාදා දයයි මායි මාදියි ඒ ගොල්ලංගෙ ගෙදර ගිය වෙලාවේ, දයා එලියට ගිය වෙලාවක වුන කතාවක්. මට ලස්සන රවුම් බැජ් එකක් මාදි දුන්නා.
දයා අද නිදහස් දිනේ ගැන කතා කරනකොට මට ඒ සිද්දිය මතක් වුනා.
"විමල් සර් කියන එක හරි සපු... මොන අංශයෙන්ද අපි නිදහස් වෙලා තියෙන්නේ.... සමරන්ට... බ්‍රිතාණ්‍ය යටත් විජිතයක් වෙලා ඉන්න එකද නෙහ්." දයා කියනවා.
"අනික... පෙබරවාරි හතර... අහවල් දෙයක් වුනාටද නේ? අර ජෙනිංස් ඒ ව්‍යවස්තාව ලිව්ව එකට එයාගෙ කොටස ගත්ත හැටි! නෝනගෙ උපන් දිනේ අපේ නිදහස් දිනය හැටියට ... විහිලුනෙ මචං."
"අපෙ අය ඒවා ඒ විදියට බාරගෙන."
"හැබැයි මචං.. පුංචි කාලේ ඉස්කෝලෙදි නිදහස් උස්සවේ හිංදා කියල මහත්තයලා නෝන මහත්තයලා කැවුම් කිරිබත් කෙසෙල් ගෙඩි ගෙනත් ඔක්කෝටම කංට දුන්න හැටි මතක් වෙනකොට තවම ආසයි..."
"අපෙ හිත්වල නිදහස් දිනය කියල හැඟීමක් ඇති කරවපු හැටිනෙ.
"පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාල පරිශ්‍රය, ඒක නම් හරි ආශික් නේද?"
"එයාගෙ design එකක්ලු නේ? මටත් ඔය කතාව අහංට ලැබුනා."
"ඇයි බං සර්ම කිව්වේ."
"කොහොම වුනත් මචං අපේ අයට තව අවුරුදු පනහකට සීයකටවත් ඔය යටත් විජිත මානසිකත්වයෙන් මිදෙංට නම් බැරි වෙයි. ඒ තරමට මුල් බැහැලා."
"එහෙමම කියංට එපා... අපේ මහන්සියෙත් ප්‍රතිපල නැති වේයැ.!"
"මචං විමල් සර් නං කැපවීම කියන එක ඉහලිම්ම. මයෙ හිතේ ඉක්මනින්ම ජොබ් එකෙනුත් අයින් වෙයි..... ෆුල් ටයිම් වැඩ කරංට."
"ඔව් සපු. ඒත් අපිට එහෙම හිත හදා ගන්ට බෑ..."
"මනෝ රාජික සමාජ ...." අපි දෙන්නම හිනා වුනා.
"ඔය කැප වීම විතරක් නෙවේ... සර් කසාදයක් කර ගන්නෙත් නැති පාටයි නේද. ඒ ජීවිතෙත් අත් ඇරලා වෙංට ඇති."
"දයා.... මං දැනගෙන සතියක් විතර ලොකු රහසක් තියෙනවා. ඔයා දන්නෙ නෑ. සර් අෆෙයාර් එකක් පටංගෙන."
"ඔයා කොහොමද දන්නේ..."
"සර් ගර්ල් කෙනෙකුට කියල තියෙනවා... අනාගතයේ ගස් ගල් අස්සේ වුනත් ඉංට වෙන කාලවල් එංට පුලුවං. ඒවටත් ලෑස්තියෙන් ඉංට කියල."
දයා ඉන් එහාට විස්තර ඇහැව්වෙත් නෑ. මං කිව්වෙත් නෑ. ඒ වුනාට අපි දෙන්නම දන්නවා ඕක කොයි වෙලේ හරි අපි open කතා කරනවා කියල.
අපි දෙන්නා කතා කර කර හිටිය තැනට girls' hostel එකේ බැල්කණිය පෙනෙනවා. ඒකේ ලමයි තුං හතර දෙනෙක් ඉන්නවා. මට ලතා මතක් වුනා. ඒ ටිකකිං බැල්කනියට මාධංගණී නංගී ආවා. මං ඒ ගැන සැලකිමත් වුනා කියල දයාට පෙන්නංට ගියේ නෑ.
"දයා.... ලතා art subjects කළාලු. ගිය සැරේ ඕලෙවලුත් කෙරුවලු. නොවරදවම පාස් වෙයිලු. එහෙම වුනොත් මේ අවුද්දෙම ඒලෙවල් වාඩි වෙනවලු."
"එහෙම පුලුවන්ද මචං. අවුරුදු කීයක් arts කරලද අපි මේ සයන්ස් වලට කොන්ඩෑරුං ගැහැව්වේ. ඒ හිංදා ටිකක් ආපහු revise කරනකොට ඔක්කොම හෝ ගාල එනවා."
"ඒ කියන හැටියට එයාගෙ අයියා සෑහෙංට influential කෙනෙක්. විභාගේ කරංට අවස්ථාව හදා ගංටත් ඇත්තේ එයාගෙ හැකියාවෙං."
ලතා ඉඳිද්දී මං බැල්කනියේ හිටියා නං එයා කී සැරයක් ඒ දවස් වල එලියට ඇවිත් ඇවිත් බලල ගියාද.. දයත් ඒක නෝටිස් කරල තිබුනා. ඒත් පහුගිය කාලේ ලතාගෙං ආව ලියුම් වල (ඒත් විජේ, දෙවෙනි පියුං හරහා තමයි!) තිබුනේ පරන හැසිරීම් වල විදිය නෙවේ. දවසක් කියල තිබුනේ "ෆිල්ම් එක්කට එන්න පුලුවන්ද... නුවරට" කියල. එක පාර මයෙ පපුව හරහා විදුලියක් කෙටුවා තමයි. එත් ඒ එක්කම ඇති වුනේ පුදුම කලකිරීමක්. එහෙනම් එහෙ ගෙවෙන ජීවිතය එහෙමයි. මේ ටිකට අලුත් boyfriends ලා තුන් දෙනෙක් ගැනවත් කිව්වා. පව් අය්යගෙ සල්ලි!
"මොකක්ද සපු ඔච්චර ගැඹුරු කල්පනාවක්?"
"ඇත්තටම ලතා ගැන මතක් වුනේ දයා."
"ඕක අමතක කරලා දාන්ට... අර දිලිසි දිලිසී ඉන්නේ ඔයාගෙ ජිනා නංගී..."
"ඔයා හරියට දැක්කා වාගේනේ කතාකරන්නේ."
"ඉක්මනින්ම ජිනා නංගී, ඔයාගෙ අම්මා තාත්තා, මාඔය මිටියාවතේ කෑලි කපන්ට තැන්පත් වෙලා තියෙන මී දුම් කුට්ටි, ගේ ලඟ වෙලේ ලතාවට ලෙලදෙන ගොයම් පැලපත, කොරකහ... රුක් අත්තන.... කලවැල්.... කරඳ.... වල මල් බලන්ට මම එනවා සපූ... ඇත්තට කී සැරයක් මේ වෙනකොට ගිහිල්ලා තියෙංට ඕන ගමනක්ද?"
"ඔයාගෙ වැරැද්දක් නෙවෙයි දයියෝ..."
යාලුවෙක්වත් ගෙදර එක්ක යංට මට හිතෙන්නෙ නැත්තේ තියෙන අපහසුකම් පෙන්නංට බැරිකම, හරි හැටි කෑම ටිකක් දෙංට බැරිකම වාගේ හේතු හිංදා. මම දුර්වලයි... ඒ කෙනෙක් ආපහු ගිහිං සපුගෙ පසුබිම මෙහෙමයි කියල පත්තරේ දානවායැ. ඒත් මට ඒක කරංට හිතෙන්නෙම නෑ. අනිප්පැත්තෙං දයා කිව්වා වාගේ මයෙ ගමේ සිරියාව යාලුවංට පෙන්නංට තියෙන ආසාවත් මහමෙරක් තරං. ඉන්න තැනිං ඩිංගක් ඔලුව උස්සල එංට ගමේ ඇත්තෝ වැඩි දෙනෙකුට ඕනෑකමක් නෑනේ. මේ දුර්වලකම්, නැති බැරිකම් ලෝකෙට ප්‍රදර්ශනය කරගෙන ඉංට පුදුම කැමැත්තක් තියෙන්නේ. කව්රු පිහිට වෙයි කියල හිතාන කියවනවද කියල වෙලාවකට මට හිතෙනවා ඒ කතා ඇහෙනකොට..
ලඟදී දවසක මට වෙන විදියක අව්ඥාවකට නං මූන දෙංට සිද්ද වුනා. දවසක් එක රැස්වීමකදී....
"පොඩ්ඩක් සපුමල් සහොදරයගෙ ගමේ පසුබිම බලා ගන්න අපි කැමතියි. දෙන්නෙක් එක්ක යන්න ලෑස්ති කරන්න."
"කාන්ඩෙයක් එක්ක යන්න තරම් මට අපෙ ගෙදර පහසුකම් නෑ..." වැඩිදුර නොහිතාම මං කිව්වා.
"ඕකට තමයි කියන්නේ..... මානසිකත්වය කියල. අපි යන්නේ සැප විඳල එන්න ජොලියක් දාලා එන්න ගමනක් නෙවේ." මයෙ හිත කලබල වුන තරම.... මොන මානසිකත්වය කියලද කිව්වේ කියලවත් මට ඇහුනෙ නෑ.
මගෙ මේ මෝඩ ප්‍රකාශය අවස්ථා කීපයකදිම ඊට පස්සේ සඳහන් වුනා. මයෙ ඉස්සරහම. මට ඇත්තටම ලැජ්ජා හිතුනා. ඒත් තවම හිත හදා ගංට බෑ කවුරුවත් ගෙදර එක්ක යංට..
simple "s"
2020.02.06
දෙවැනි තුන්වෙනි පින්තූර අන්තර්ජාලය ඇසුරෙන් ...
No comments:
Post a Comment