උඩගෙදර කතා 22 (වරදමන)

 

                                     "වරදමන... "

මගෙ අප්පච්චිහෙ කෘෂිකර්ම (ප්‍රායෝගික) පාඨමාලාවෙන්.                අංක 22.)

                අප්පච්චියි ධර්මෙ මාමයි එක පලෝලේ කියල දවසක් දර්මේ මාමා කියනවා මං අහගෙනයි.
"පලෝලේ කියන්නේ මොකද්ද?" කියල මං  අප්පච්චගෙං ඇහැව්වා.
"එක පලෝලේ කියන්නේ එක වයසේ කියන එකට." කියල අප්පච්චි කියල දුන්නා.

                ඔය දෙන්නා එක් වුනාම පරන වචන අහගංට පුලුවං. ඒ හින්දයි මං ඇහුවේ,
"අප්පච්චි මාත් හෙට එංටද?" කියල.
"මයෙ පුතා... ඒකනං හීං ඇත්තොංට ලේසි වැඩක් නෙවෙයි."
"ඒ ඇයි අප්පච්චි..?"
"මහ ගන කැලෑව.. කටු අතු පිරිල. කපන ගස් වල කනුමුල් හැම තැනම. පෑගුනොත් තුවාල වෙනවා. එකක් යටිපහු කෙරුවත් ඊලඟට අඩිය තියංට වෙන්නෙත් අයෙම කනමුලක් උඩමයි. යටි පතුල තුවාල වුනාම හොඳ කරංටත් ලේසි නෑ.."
"අනේ.. අප්පච්චි...!"
"යංකො.. යංකෝ.. ඉතිං. හැබැයි ගියාට මයෙ පුතාට කරංට දෙයක් එහෙම නෑ. ගහක් අස්සේ හෙවනේ ඉඳගෙන ඉන්න එක තමයි. ගස් වල අතු කඳු බාන්නේ කැලේ කොටල ඉවර වෙල හිංදා හෙවනවල් නං තවම තියෙනවා."
"මං කොහොම හරි ඉන්නංකො පරිස්සං වෙල.."
"සතා සරුපයත් ඉන්නවා.. කල්පනාවෙං." එහෙම කියාගෙන අපෙ අම්මත් එතෙංට ආවා.
"හ්ම්... ඔව්.
"තව බත් මුලක් බඳිංටත් වෙයි එහෙනං." අප්පච්චී හිනා වෙවී කිව්වා. "ලොකු ලබු ගෙඩියකුත්. වතුර නං කරුවල ගහ උල්පතේදී පුරුවාගංට පුලුවං."

                  අප්පච්චි කැලේ කපන කැත්ත ගලේ ගාල මුවාත් කෙරුවේ, කැත්ත වත්තේදී මුවාත් කරන යකඩ "ප" යන්න වාගේ එක හොයා ගත්තේ, ලබු ගෙඩිය ලැහැත්ති කෙරුවේ, අඳින සරුවාලේ.. සුම්බරේ බඳින ලේන්සුව හොයල තිබ්බේ... දවසක් දෙක්කට කලිංම.

"ඇහැල මහට කොහොමවත් පෑයිල්ල සැර වැඩී අයියා. හීං පුතාටත් ලොකු සුම්බරයක් බඳිංට වෙයි." මෙච්චර වෙලා කරබාගෙනම හිටිය දර්මෙ මමා එහෙම කිව්වා.

                  ගේ ලඟ ඇල අයිනේ තියෙන ගලේ තමයි අපෙ ගේ පැත්තේ ඉන්න ගමේ හැම දෙනාම කැති මුවාත් කෙරුවේ. ඒ ගලේ කැති ගාලම වක්කක් හැදිල. අප්පච්චි කියන්නේ ඒ ගලෙං හීං කුඩු ගැලවෙන එව්වෑ ගෑවි ගෑවි ගලේ ඇතිල්ලෙනකොට හොඳට මුවාත් වෙන්නේ කියල. මුවාත හරිද බලංට අප්පච්චිල මුවාත හරහට ඇඟිලි අදිනවා. මට නං බයත් හිතෙනවා.

                    අව්ව වැටෙංටත් කලිං අපි ගෙදරිං පිටත් වුනා. දර්මෙ මාමා කැත්තකුත් ඇන්න ඒ ගොල්ලංගෙ ගෙදර ලඟදී අපිට එක්කහු වුනා.

"පමා වෙනකොට මට ඒත් හිතුනා කුඩ්ඩං ගොයියට නින්ද ගියා වද්ද කියල." දර්මෙ මාමා කුඩ්ඩං ගොයියා කියල තියෙන්නේ මට.
"මෙයා බස්සා වාගේ... රෑටත් නිදා ගංට ඕනෑකමක් නෑ. පොඩි කාලේ ඉඳලම."
"ඒකට කියල පහුවදා නිදිමතකුත් නෑ වාගේ. එහෙම එපා මයෙ පුතා.. ඔය වයසට ඩිංගක් වැඩිය නිදා ගංට ඕනෑ."  
                                                   
                   අප්පච්චි කරුවල ගහ උල්පතේදී ලබුගෙඩියට වතුර එකක් පුරුවාගත්තා. උල්පතට  පාතිං හරක් ලගින මඩිත්ත. ඒක ගොමයි, දිරච්ච කොලයි, පසුයි කැලැත්තිල ජරා මඩ වලක්. ඒ වුනාට මිව්වෝ ඒකේ ලගිංට තියෙන්නේ පුදුමකැමැත්තක්ලු.
මඩිත්තයි උල්පතයි වටේට රූස්ස ගස්. කුඹුක්, මී, දිඹුල්, තව මං නං දන්නේ නැති එව්වා ගොඩක්. ඈතිං නං ලොකු ගස් යට තියෙන පුංචි පුංචි ගසුයි පඳුරුයි  ඔක්කොම වේලිල පඬරැල් වෙල, මේ දවස්වල. ඉතිං හේං කොටල ගිනි තිබ්බම පැත්ත පලාතක් ගිනි ගන්නවා. රෑට ඈත කඳුවල රවුං රවුං එහෙම ගිනි ගන්න එව්වා බලංට ලස්සනයි. ඒත්... පව්, පුංචි පුංචි සත්තු...! අනික බෙහෙත් ඖසද.

              අප්පච්චිලා කැති වලටත් වැන්දා. කැත්තේ මිට දිග හිංදා ඈතිං ඉඳල කොටංට පුලුවං. කොටන්නේ කැති තලේ මැද හරියෙං. ටිකක්වත් හරහට ගිය ගහක්, අත්තක්, වැලක් නං කොටංට බෑනේ..එව්වා කැති තලේ ඉස්සරහිං තියෙන කොක්ක වාගේ එකෙං ඇද්දා. එතකොට එව්වත් කැපිල එනවා. අප්පච්චි කණුමුල් කිව්ව එව්වා මට හරියටම තේරුනේ මේ ආවායිං. ඇඹටිල්ලා, කැප්පෙට්ටියා වාගේ ගස් මුලින් කැපුවම උඩ අතට හැරුන මුවහත් කෑල්ලක් ඉතුරුවෙන එක ඒ. එරමිණියා, කුඩුමිරිස්, කබරැස්ස වාගේ කටු පඳුරු පුලුවං තරං පාතිං කපල එව්වා තිබ්බ තැනම ගොඩ ගහනවා. අනික් ගස් කැපුව තැංවලත් ඒ වාගෙම කැපුව එව්වා තට්ටුවක් උසට තියෙනවා. ඒ උඩට තව ලොකු ගස් කඳු බෑවම එව්වත් එක්වෙනවානෙ. නත්තසූරිය, බලුදං වාගේ ගස් ලේසියෙංම කැපෙනවා. බුරඳ, කෝං වාගේ එව්වා එහෙම ලේසි නෑ. සමහර ඇඹටිල්ලා, බුරඳ වාගේ ගස් අතු විතරක් කපල ඉතුරු කෙරුවා. මෑකරල්, දඹල, වැටකුලු, කරවිල වාගේ වැල් යාං කරංටලු. ටික ටික ඈතිං මඩුගස්. එගොඩහ කන්දේ එව්වා පේන්නේ හරියටම ඕනෑකමිං හැදුව පොල් වත්තක් වාගේ. එව්වෙත් අතු කැපුවා විතරයි. එව්වටත් වැල් යවංට වත්දෝ... ඒත් එව්වේ අතු අයෙත් හැදුනම හිටවන එව්වට හෙවන වෙනවනෙ.

"අප්පච්චි ඇයි මඩු ගස් කපන්නෙ නැත්තේ..?"
"ඔව්වා කැපුවට ලේසියකට වේලෙන්නෑ හීං පුතා. වතුර ගොඩවල්නෙ." උත්තර දුන්නේ දර්මෙ මාමා.
"ඉතිං?"
"එහෙම මැරෙන්නැති ගස් තිබ්බම, මෙව්වා ගිනිගැහැව්වට වරදමං වෙනවා.."

                 ඒ මොකද්ද... ? පස්සේ අප්පව්චිගෙං අහගංට ඕනෑ. ඕන්න දර්මෙ මාමගෙ අමුතු අමුතු වචන කියවෙංට පටංගෙන.. අප්පච්චී එව්වා දන්නවා. ඒ වුනාට වැඩිය කියන්නෑ.

"දැං මේ කපලදාන ගස් ඔක්කොම පිස්සෙනවද මාමා.?"
"නෑ.. නෑ.. ඔය ඇබටිල්ලා, කෝං වාගේ හයිය ගස් ඔල පෙලක් කෝටු පිස්සෙන්නෑ."
"එව්වට මොකද කරන්නේ?"
"ගෙවල් ඔලිං ඈත නං ඔක්කොම ගිනිමැල හදල පුස්සල දානවා. ලඟ නං බවලත් කාන්ඩේ දරට ගංට ගෙවල් ඔලට ඇන්න යනවා."
"ඉතිං ඔච්චර ගොඩක්..?"
"තව ටික දවසකිං ඉල්මහ වැස්ස පටං ගත්තම ආයෙ ඉතිං කැලේකිං දර ලීයක් හොයා ගංටයැයි. මෙව්වා ඇන්න ගිහිං පිදුරු පංසල් අස්සේ ලිහන්නැතුවම උස් අතට හේත්තුකරල තියනවා. ටිකක් පිනිබෑවට, ලිබ්බොක්කේ හේත්තුකරල තිබ්බම එක වේලක් ඉයනකොට වේලෙනවා. එව්වෙං ඉයනකොට ආයෙ ටිකක් හේත්තු කරනවා. මේ කෝං, බුරඳ, ඇඹටිල්ලා, කැප්පෙටියා වාගේ ලී ඔල ගිංදර බොහොම සැරයි. ඔය මල් ලී, හිඟුරු වාගේ තප්පරේට පිස්සිල ඉවර වෙන්නෙත් නෑ. දතක් මැදගංට හොඳ අඟුරක් වත් ඉතුරු වෙන්නේ එහෙම තද ලීයක තමයි."

                  පිදුරු පංසලක් අපිටත් තියෙනවා. හයිය තියෙන ලොකු ලී හිටවල උසිං හදන වැඩිය දිග පලල නැති පැලක් වාගේ එකක්. පිදුරු පරිස්සමට තියාගංට හදන්නේ. ඒක උඩ එක විදිහකට පිදුරු ගොඩ ගහල පිදුරු ටිකක්ම වහල දානවා. ඕකේ යට දර වාගේ එව්වා තියනවා.

                 එහෙම කියල දර්මෙ මාමා කටුවල වැල් ගොම්මනක් කපංට  පටං ගත්තා.

"අයියා මේ බලපංකො... මං ඔට්ටු වෙච්ච මේ කටුවල වැල හැදිල තියෙන තරං. ගින්දර තියංට කලිං ඇවිත් හාරා ගංට ඕනෑ.."
"පෙරේදා අයියලෑ ලොකු එකා කටුවල අල ගොඩක් ගෙනත් දුන්නා. අලේ, ලොකු කෙහෙල් ගහක් විතර. බොරු වලවල් දෙකක්දෝ කොහෙදෝ කපල බැස්සලු. ඒත් අන්තිමේ වල අතෑරල දැම්මලු. තම්බලත් කෑවා, ඉයලත් කෑවා, ඒ කරල තව ඉතුරු වෙලත් තියෙනවා. හුණු ටික වාගේ තැම්බනවත්..."
"මේක හාරා ගත්තම මයෙ හීං පුතාටත් ගෙනත් දෙන්නංකො. අපෙ හීං එකත් හරි කැමතී කටුවල ඔලට."
"මල්ලී අතුටික කඳුබා ගංටත් එංට පුලුවං වෙයිද? නැත්තං වේලෙන එකක් නැතුවෙයි."
"මං එඤ්ඤං අයියා. අනික නුවර පෙරහැරත් පටං ගත්තා. දිය කපන දවස් අල්ලල වැහි ඩිංගක් එංටත් පුලුවං. එහෙම වුනොත් මෙව්වා වරදමං වෙයි."
"දැං හෙට මල්ලිගෙ ට්ක කොටා ගත්තොත් අනිද්දම ගස් ටික කඳු බාමු."
"අප්පච්චි... වරදමං වෙනවා කියන්නේ?
"කැලේ එහෙම බාගෙට බාගෙට පිස්සිල ඉතුරු වෙනවට මයෙ පුතා. ඉතිං අපි මේ කලිංම කැලේ කැපුවට යායේ අයත්  කැලේ කපල ඉවර වෙංට ඕනෑ ගිනිතියංට. නැත්තං ඒ ඇත්තංගෙ වතු කැලේ කොටංටත් කලිංම ගිංදර අල්ලල එහෙම වරදමං වෙංට පුලුවං. "
"ඉතිං එහෙම වුනාම..?"
"අයෙ ඉතුරුවෙන ලී එකතු කරකර ගිනි තියන එක කරදරේ මයෙ පුතා..."

                     ගිනි තිබ්බට මොකද අයෙම වැහි එනකොට එක එක පැල ජාති හැදෙනවා. මුලිංම කැපුවෙ නැති ගසුත් ලියලවා. ඒ ගිනිමැල ගැහැව්ව තැං වල තමයිලු සරුවටම එලවලු ජාතිත් හැදෙන්නේ. මේ අතරේ අප්පච්චි එයාගෙ යටි පතුල බැලුවා. කෙල ටිකක් ගාලත් බැලුවා.
"කරකොල කට්ටක් ඇනුනා වාගේ. මයෙ පුතා.. ඔය  උරේ හැට්ට කට්ටක් ඇති, ඇන්න එංටකො."
"කරකොල කට්ට ටිකක් විසයි. දවසක් හමාරක් ඇදුං කයි. පොල් රැලක් මලවල අද රෑට බැන්දා නං, ඔය බූවත් ඇදිල යනවා. නැත්තං වේදනයි." දර්මෙ මාමා කට්ට ගන්න ගමං කිව්වා. දර්මෙ මාමා කටු ගංට දස්සයි. මං කලිංම අහල තියෙනවා.

"අප්පච්චි මඩු ගස් ගැනත් කියංටකො.."
"ඒක හරි දිග විස්තරයක්... මයෙ පුතාට මං ඉක්මනිංම පස්සේ කියල දෙන්නං."

                     පොල්කට්ටකට දුන්න තේ වතුර ටිකේ, කොලපතක බැඳල තිබුන බත් ගෙඩියේ හුඟක් රහ දැනුන දවසක්.

                                                 simple "s"
2018.09.02